Η φύση αντιστέκεται, η ζωή επί-μένει…
28/08/2024
Περιπατώντας τη νύχτα στο κλεινόν άστυ, γυρνώντας πεζή [επίρρημα –αλλά και ως επίθετο δεν θα με εχάλαγε], επιστρέφοντας στο σπίτι μου το κατάφορτο με βιβλία (ο παράδεισός μου – κατά Μπόρχες), παρατηρώ και φωτογραφίζω φύση και ζωή, τα αγριολούλουδα που φυτρώνουν σε υδρορροές κι αδέσποτα γατιά που κοιμούνται πάνω σε ζεματισμένα καπό αυτοκινήτων.
Φωτογραφίζω και κάτι ξέμπαρκους σαν κι εμένα που μονολογούν (με ή χωρίς ακουστικά κινητού), σταματώ μπροστά από προτομές ηρωικών θυμάτων (“αποδιοπομπαίων φαρμακών”, όπως ο Ευριπίδης), θυμάμαι τον αμφισβητία Καζαντζάκη (που επηρέασε όσο κανένας άλλος πολλές νέες γενιές), ονειρεύομαι θάλασσες, σκέφτομαι τι θα κάνω στη σύνταξη, εάν μπορώ να βρέχω το πόδι μου πρωί-βράδυ στην ακρογιαλιά… Και σκέφτομαι πως η φύση αντιστέκεται, η ζωή επιμένει… και στην πιο βαθιά φυλακή, στα “λευκά κελιά” που δεν είναι τόσο τρομακτικά όσο τα νοητικά στεγανά μας.
Τα όρια που βάζουμε (ή δεν βάζουμε), η υπερεκτιμημένη ή υποτιμημένη εικόνα που τρέφουμε για τον εαυτό μας, το κοσμοείδωλο εντός μας, οι περίφημοι “άλλοι” (που είναι και δεν είναι προβολές των ανασφαλειών, των φοβιών, των εμμονών μας). Η βιολογία είναι πλέον κβαντική. Το Σύμπαν, λένε, “δια Λόγου” δημιουργήθηκε. Όμως πότε ο Ορθός Λόγος καθόριζε τον ατομικό και δημόσιο βίο; Ο βίος κι η πολιτεία των πνευματικών ανθρώπων είναι αλληλένδετα ή πρέπει να μελετώνται και να εξετάζονται ξεχωριστά;
Επαφή με τη φύση
Το ανήθικο είναι και αντιαισθητικό; Ο εγκληματίας, ο κακοποιός, ο κακούργος μπορεί και δύναται να είναι καλός λογοτέχνης; Πολλοί π-οιητές είναι τόσο δυσοίωνοι που δεν θα ήθελα να τους συναντήσω μεσάνυχτα ανυπεράσπιστος και άοπλος (όπως πάντα) σε στενό, κακοφωτισμένο σοκάκι. Οι Σικελοί μαφιόζοι έχουν το όνομα και οι συν-ραφείς τη χάρη!
Συμπάσχω με κάθε μορφή ζωής που αδυνατεί να ανταπεξέλθει στη σκληρότητα, στη βαρβαρότητα ενός κόσμου φιλοπόλεμου. Μόνον όποιος αγνοεί τους νόμους τού Σύμπαντος γίνεται τραγικός Κρέων. Η Νέμεσις πάντα λειτουργεί στο τέλος. Μόνον που δεν ζούμε αρκετά για να το διαπιστώσουμε. Η σιγή είναι καλή όταν προηγείται ή έπεται τής ομιλίας. Ο εαυτισμός βλάπτει σοβαρά την Τέχνη. Οι αυτοσαρκασμοί είναι καλοί όταν είναι κοινωφελείς. Η ειρωνεία είναι αφηγηματικό εργαλείο όταν εποικοδομητική είναι.
Θαυμάζω τους τυχερούς και συμπονώ τους άτυχους. Ως διπλωματούχος μηχανολόγος μηχανικός όμως βλέπω πάντα τον Τροχό τής Τύχης να κινείται (π-Perpetuum mobile: η Φιλοδοξία κι ο Έρωτας κινούν το Σύμπαν). Λατρεύω τους ερωδιούς, όμως, δεν θυμάμαι τι ακριβώς είναι. Χάσαμε την επαφή μας με τη φύση. Είμαστε σε διάσταση με την ζωή. Όμως –ευτυχώς– δεν πήραμε ακόμη διαζύγιο. Γρηγορώμεν (ας γρηγορούμε). «Ο καιρός γαρ εγγύς». Είμαι το πιο αισιόδοξο πλάσμα τού κόσμου. Γι’ αυτό επί-μένω ελληνικά και παγκόσμια.
