“Η Φύση του Έρωτα”: Ένα soft porno με άποψη

Το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα: Οι διανοούμενοι με τους διανοούμενους και οι ακαλλιέργητοι τεχνίτες (“working class”) το πολύ για ένα άγριο σεξ στα πεταχτά (και στα κρυφά, απαρεγκλίτως). Βαθιά σεξιστική, ρατσιστική ταινία (με νεοφασιστικές συνυποδηλώσεις).

Βεβαίως και γίνεται (συνειδητά ή ασυνείδητα) κριτική στην κυρίαρχη αριστερόστροφη πανευρωπαϊκή κουλτούρα με προκατασκευασμένες ιδέες, τσιτάτα, παγιωμένες απόψεις, ανάστροφες προκαταλήψεις και μια κακώς εννοούμενη “πολιτική ορθότητα” που επιχειρεί να ελέγξει την γλωσσική (αλλά και την παραγλωσσική) επικοινωνία, βάζοντάς την μέσα σε ασφυκτικά πλαίσια, δημιουργώντας μεσαιωνικού τύπου νόρμες, επιβεβαιώνοντας την ποδηγεσία των απλών ανθρώπων από μια άτυπη (αλλά εμφανώς αναγνωρίσιμη) “αριστοκρατία τού πνεύματος”.

Στην αυλή τού “Βασιλιά Ήλιου” (αλλά και σε όλες τις αυτοκρατορικές αυλές) είναι τόσο αυστηρό το “πρωτόκολλο” (κοινώς “ετικέττα”) που ακόμα και ο τρόπος προσέλευσης, χαιρετισμού και αποχώρησης είναι χορογραφημένος με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού. Σήμερα μπορεί να κοπτόμεθα υπέρ τής Δημοκρατίας, όμως ουαί και αλίμονο σε όποιον/όποια/όποιο τολμάει να αποκλίνει από την άτυπη “μόδα” και να κατέβει από τον συρμό των επιτυχημένων (ή – απλώς – να μην ανέβει ποτέ). Αυτομάτως περιθωριοποιείται με τον αγριότερο δυνατό τρόπο.

Ακόμα και ο πανάρχαιος θεσμός τού “αποδιοπομπαίου φαρμάκου” που αίρει πάνω του όλα τα κακά, στραβά κι ανάποδα μιας κοινωνίας, ακόμα και οι βάρβαρες, πρωτόγονες ανθρωποθυσίες ωχριούν μπροστά στη σύγχρονη απαξίωση ανθρώπων που δεν μοιράζονται μαζί μας τον ίδιο “καλλιεργημένο”, περιπεπλεγμένο, επιτηδευμένο κώδικα. Αυτό ακριβώς σατιρίζει ο Μολιέρος στις πικρές κωμωδίες του. Εάν αυτό σκηνοθέτης και σεναριογράφος το επέτυχαν συνειδητά, μπράβο τους! Εύγε και πάλι εύγε. Εάν απλώς ήθελαν να γυρίσουν ένα ευπώλητο soft porno με επικάλυψη σοφολογιοτατισμού, τότε λυπάμαι ως θεατής, που βαρέθηκα να βλέπω μισό-τσόντα.

Κανονικό soft porno… 

Για την Ιστορία, μία αναπληρώτρια καθηγήτρια πανεπιστημίου ερωτεύεται έναν τεχνίτη, κάνουν τρελό, παθιασμένο σεξ, αλλά όταν αυτός ο ταλαίπωρος ερωτευμένος αφελής επιχειρεί να της προτείνει γάμο, αυτή τον απορρίπτει γιατί δεν ταιριάζει με την “τάξη” της. Οι “Σοφολογιότατες” τού Μολιέρου σε σύγχρονη εκδοχή. Κατά τα άλλα, εποικοδομητική η έρευνα κοινού, εάν δεν κοιτάς μόνον την οθόνη ή τα αστέρια, εάν δεν ρουφάς σαν Ύδρα την μία μπύρα μετά την άλλη, αλλά ρίχνεις και μια ματιά στις αντιδράσεις των θεατών.

Πικρό το μετείκασμα αυτού τού μιμοδράματος. Μήτε καν τη συνήθη χαρμολύπη δεν αγγίζει. Όσο για το μελοδραματικό, “μεσογειακό” στοιχείο, έλειπε παντελώς από την ανάλατη, άνοστη, φλύαρη, κινηματογραφική “συνταγή”.

Παρ’ όλα αυτά, δείτε το… Κάπως πρέπει να δουλέψουν κι οι θερινοί κινηματογράφοι, με όσους ξέμειναν στο “κλεινόν άστυ”.