Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ: Ένα αντιπολεμικό και καταγγελτικό δράμα

“Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ” αναφέρεται σε ένα πραγματικό περιστατικό που συνέβη στην περιοχή της Γάζας που δοκιμάζεται στρατιωτικά και ανθρωπιστικά εδώ και δύο χρόνια. Το περιστατικό συνέβη 29 Ιανουαρίου 2024 και αφορά ένα εξάχρονο κορίτσι που έρχεται σε επαφή τηλεφωνικά με την Ερυθρή Ημισέληνο, μία παλαιστινιακή οργάνωση διάσωσης. Το μικρό παιδί είναι η Χιντ Ρατζάμπ και βρίσκεται εγκλωβισμένο σε ένα αυτοκίνητο στη βόρεια Γάζα. Οι σφαίρες πέφτουν βροχή, ενώ συγγενείς της, δίπλα της, μέσα στο αυτοκίνητο είναι όλοι νεκροί. Η αγωνία των μελών της οργάνωσης διάσωσης να σώσουν τη μικρή Χιντ θα τους φέρει σε διλήμματα, κόντρες, ρήξη με το πρωτόκολλο και εν τέλει ρήξη μεταξύ τους. Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες αναπτύσσονται περίτεχνα, το δράμα κορυφώνεται στο τέλος.

“Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ”: Τι διαπραγματεύεται

Η ταινία διαδραματίζεται στην κυριολεξία σε ένα δωμάτιο, εκείνο των διασωστών, που τηλεφωνικά κρατούν το εξάχρονο κορίτσι σε συνεχή επικοινωνία, της δίνουν κουράγιο, προσπαθούν να συλλέξουν πληροφορίες για την κατάσταση της ίδιας και των γύρω της, ενώ στο περιβάλλον της ακούγονται καταιγιστικοί πυροβολισμοί. Σε μιάμιση ώρα διάρκειας της ταινίας μας μεταφέρεται όλο το δράμα της Γάζας, ωμά, με ένα ρεαλισμό που σου κόβει την ανάσα. Οριακά η συναισθηματική φόρτιση της ταινίας είναι έκδηλη, όπως και η πολιτική διάστασή της, η ταινία δεν είναι αμέτοχη σε όλα αυτά, παίρνει ξεκάθαρη θέση. Εμπεριέχει όμως και άλλες διαστάσεις μη ορατές εύκολα, όπως η δύσκολη θέση των ανθρώπων που προσπαθούν να σώσουν, να

βοηθήσουν την κατάσταση μέσα στα όρια της εμπόλεμης ζώνης. Και σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν περισσότερες ανθρώπινες και παράπλευρες απώλειες, των ίδιων των διασωστών.

Χωρίς να είναι η πρώτη της ταινία που εμπνέεται η σκηνοθέτης από αληθινές ιστορίες (‘Ο Άνθρωπος που Πούλησε το Δέρμα του’, κ.ά.), έτσι και εδώ, στην ‘Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ’ ακούμε το ίδιο το κορίτσι, η σκηνοθέτης θα χρησιμοποιήσει το πραγματικό ηχητικό αρχείο και ακούμε την ίδια τη Χιντ, την αγωνία της, τις σκέψεις της, το φόβο της, τη θέλησή της να ζήσει, να ξεφύγει από τον εφιάλτη που ζει. Φωνάζει, παρακαλάει και οι ομιλητές της, πραγματικά ανήμποροι, παρακολουθούν το δράμα με ελάχιστα μέσα βοήθειας.

Το πρόβλημα είναι ότι το ασθενοφόρο διάσωσης που μπορεί να απεγκλωβίσει το κορίτσι από το σημείο, πρέπει να πάρει έγκριση που περνάει από την αντίπαλη μαχόμενη πλευρά, έγκριση διαδρομής για να μην πέσει εν μέσω πυρών. Αυτή η έγκριση διαδρομής παίρνει ώρες και εμπεριέχει αποφάσεις πολιτικών διαστάσεων, μία κατάσταση που δοκιμάζει τις αντοχές των υπαλλήλων του κέντρου διάσωσης για τους ανθρώπους που βρίσκονται σε άμεση επαφή με τη μικρή Χιντ.

Οι ώρες αυτές είναι ώρες αγωνίας, όχι μόνο για τη μικρή Χιντ, που παρακαλάει για την ίδια της τη ζωή, αλλά και για τους διασώστες, που ακούνε συντετριμμένοι τη φωνή αυτού του μικρού κοριτσιού και δεν ξέρουν τι να κάνουν, μόνο να πιέσουν όσους μπορούν για να πάρουν την πολυπόθητη έγκριση για τη διαδρομή ελεύθερης πρόσβασης και διάσωσης. Το δράμα κορυφώνεται όταν καταφέρνουν να πάρουν αυτή την πολυπόθητη έγκριση.

Το σκηνικό που στήνεται σκηνογραφικά είναι μία αναπαράσταση πιστή των όσων διαδραματίστηκαν εκείνο το βράδυ, συχνά εμπλέκει η σκηνοθέτης και βιντεολήψεις με το κινητό από τα πραγματικά εμπλεκόμενα πρόσωπα, μεταφέρεται πλήρως η προσπάθεια όλων των εμπλεκόμενων να μείνουν ψύχραιμοι, να βοηθήσουν το ηθικό της μικρής Χιντ, να διατηρήσουν και τη δική τους ψυχραιμία, φόβο, να βοηθήσουν να φέρουν σε επαφή τη μητέρα της Χιντ με την ίδια, ώστε να μείνει το μικρό κορίτσι σε μία διαρκή εγρήγορση, να μη φοβηθεί, να παραμείνει στη θέση της, να καταφέρει να διατηρηθεί ζωντανή, όσοι οι διασώστες έψαχναν την καλύτερη διαδρομή. Κάθε ώρα, κάθε λεπτό που περνούσε, ήταν εις βάρος της μικρής Χιντ.

Οι ερμηνείες είναι ταυτισμένες με το δράμα που παρακολουθούμε, με μία έντονη συναισθηματική φόρτιση, τόσο, ώστε να μένει η ταινία σε αυτή τη λογική ωμού ρεαλισμού, μίας προσπάθειας να καταδείξει όσα πραγματικά βιώνουν οι άνθρωποι αυτοί και φυσικά να κερδίσει και να διατηρήσει το ενδιαφέρον του θεατή. Το καταφέρνει επάξια. Η κάμερα περιφέρεται διαρκώς σε κοντινά πλάνα των δακρυσμένων προσώπων των πρωταγωνιστών, κατευθύνοντας την αφήγηση στην τραγωδία που παρακολουθούμε, ακόμα και αν μοιάζουν σε κάποιες στιγμές υπερβολικά φορτισμένα.

Παρόλο που η ταινία διατηρεί όλη την αφήγηση σε ένα δωμάτιο με μία ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα διάχυτη παντού, η σκηνοθέτης καταφέρνει να διατηρεί τη αγωνία και το ρυθμό που μας χρειάζεται για να αντιληφθούμε το μέγεθος της τραγωδίας και αυτό είναι και το ζητούμενο της ταινίας, όχι τόσο να χτίσει ένα δράμα χαρακτήρων, όσο να αναδείξει μία σύγχρονη τραγωδία, μία πραγματικότητα που ξεπερνά τη φαντασία, ένα υπαρκτό θρίλερ: το ασθενοφόρο διάσωσης και οι διασώστες που το οδηγούν καταλήγουν και αυτοί θύματα αυτής της κατάστασης, το μικρό κορίτσι που ακούμε τη φωνή της σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, το πρωτογενές αυτό σημαντικό υλικό, δεν τα καταφέρνει επίσης. Οι θεατές της ταινίας γίνονται θεατές της τραγωδίας, ξαναζούν όσα και οι υπάλληλοι του κέντρου διάσωσης σε εκείνο το δωμάτιο. Η ταινία καταφέρνει να συγκινήσει και να προβληματίσει, μεταφέροντας μία σκληρή ιστορική και πολιτική, για όλους, πραγματικότητα.