Η μικρή φόρμα σαν πρωινή γυμναστική

Από την αρθρογραφία του παρελαύνουν υπουργοί, βουλευτές, πρωθυπουργοί, αρχηγοί κομμάτων, πρώην πρωθυπουργοί. Όλοι με το όνομά τους και άνω και κάτω τελεία που λειτουργεί σαν κανάλι, σαν άνοιγμα για τη λέξη-στίγμα που ακολουθεί.

«Κυριάκος Μητσοτάκης: Παρομοιώσεις», «Αλέξης Τσίπρας: Μουλωχτά», «Άγγελος Συρίγος: Ψαλίδια», «Νίκος Βούτσης: Μπαμπάδες», «Αντώνης Σαμαράς: Αποτροπές». Η αλήθεια είναι ότι τρέφει μία αδυναμία στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όταν γράφει για εκείνον, που το κάνει συχνά-πυκνά, του περισσεύει η πόζα.

Σπανίως ο τίτλος ενός κειμένου του θα είναι δυο-τρεις, ποτέ περισσότερες λέξεις. Αλλά αν ο τίτλος είναι το κέντρισμα, η μικρή φόρμα είναι η απόλαυση. Κοφτές, στακάτες, ελλειπτικές προτάσεις, από τις οποίες όμως ξεχειλίζουν εικόνες και νοήματα σαν παραφουσκωμένο ζυμάρι. Εξάλλου και ο ίδιος ο συντάκτης σαν μορφή καλλιτέχνη φιγουράρει στο νου.

Σαν εκείνους τους πονηρούς (εκ του πόνου) ζωγράφους της Αναγεννήσεως με τον μαύρο μπερέ, την παλέτα και τα πινέλα ανά χείρας. Μπορούσαν να σκαρώσουν το πορτρέτο καθενός παρεκτός από το δικό τους. Όπως τσαγκάρης δεν θα ξεστομίσει καλή κουβέντα για άλλον τσαγκάρη, ψαράς δεν θα εξιστορήσει τις ψαριές άλλου ψαρά, ομοίως δύσκολα θα βρεθεί γραφιάς να επαινέσει τα πονήματα άλλης πένας.

Κείμενα μήτρα σκέψεων και συλλογισμών

Όμως, τα σύντομα κειμενάκια του Μιχάλη Τσιντσίνη στην “Καθημερινή” διαβάζονται ξανά και ξανά, σαν πρωινή γυμναστική. Με εφάμιλλη αξία. Ξυπνάνε το σώμα, που είναι ο πιο βαθύς νους και αποτελούν μήτρα σκέψεων και συλλογισμών.

Δύο είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί των εφημερίδων, ή αν θέλουμε να είμαστε πιο σύγχρονοι, των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Η απουσία της δυνατής πένας (που είναι πάντα σπάνια σαν το θαύμα) και η αυταρέσκειά της. Η κρυφή ελπίδα των εραστών των καλών κειμένων, ευσύνοπτων και εκτενέστερων, είναι ο συντάκτης τους να μην απολέσει την αθωότητά του. Διότι μετά παθαίνει ό,τι ο Αδάμ και η Εύα: Εξορίζεται από την αιώνια παραδεισία της αυθεντικής συγγραφής.

Ο  Τσιντσίνης συγκινεί, ενθουσιάζει, ζωγραφίζει, θυμώνει, ενδιαφέρει, διασκεδάζει, αλλά προπάντων συνοψίζει. Καλειδοσκοπεί το πολιτικό. Δεν κρύβει την εκλεκτική του συγγένεια με το έργο του Κωστή Παπαγιώργη, αλλά φευ εκείνος το είχε πληρώσει με το πιο σκληρό νόμισμα: Το βίωμα.