“Η Ορχήστρα του Αδερφού μου”: Μια ταινία για τη μουσική και την ελεύθερη βούληση

Μια συγκινητική ταινία που αγγίζει υπαρξιακά ερωτήματα γύρω από την ταυτότητα, την οικογένεια και τη δύναμη της μουσικής ως μέσο συμφιλίωσης με το παρελθόν.

Πολλά θέματα θίγει “Η Ορχήστρα του Αδερφού μου”, αυτό το έργο της Έβδομης Τέχνης. Εκτός από το προφανές πρώτο μελοδραματικό μυθοπλαστικό επίπεδο, το ερώτημα παραμένει: είμαστε σε μεγάλο βαθμό αυτό που προδιαγράφουν τα γονίδιά μας; Υπάρχει ελεύθερη βούληση; Το περιβάλλον παίζει ρόλο καθοριστικό;

Είναι δυνατή η πρόβλεψη του μέλλοντος; Το παρόν είναι αναπόδραστη «Κοιλάδα των δακρύων»; Η ευτυχία είναι δικαίωμα ή ουτοπία; Η οικογένεια που μεγαλώνουμε τι ρόλο παίζει; Κι εάν είναι περισσότερες από μία, ποια παίρνει τα εύσημα και ποια την ευθύνη για το όποιο παραστράτημά μας;

Τα ταλέντα και οι κλίσεις μας, η ιδιοσυγκρασία κι ο χαρακτήρας μας, οι επιλογές, οι συνήθειες και οι έξεις μας με ποιον αλγόριθμο συνδέονται; Μυστήριο…

Το κοινό κλαίει σπαρακτικά στο τέλος αυτής της αναπάντεχης ταινίας που πατάει σεναριογραφικά σε δοκιμασμένες αφηγηματικές τεχνικές – και, γιατί όχι, σε συνταγές.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

“Ένας Αμερικανός Φίλος”: Ένα αριστούργημα του Βιμ Βέντερς για όλες τις εποχές

Το αποτέλεσμα είναι ευπρόσωπο, ευπώλητο, χαριτωμένο, παιδαγωγικό, μουσικό. Η Μουσική πρωταγωνιστεί εδώ σαν ειρηνευτική ιδέα, από τον Ορφέα μέχρι σήμερα. Δείτε το για πολλούς λόγους. Δεν θα χάσετε.