Ημερολόγιο Τέχνης

Γράφει η Ήρα Παπαποστόλου  – 

Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο του Βλάση Φρυσίρα “Ημερολόγιο Τέχνης” δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου όσο το διάβαζα. Κι αυτό γιατί ξεδιπλωνόταν μπροστά μου ο δικηγόρος Βλάσης Φρυσίρας, ο συλλέκτης, ο άνθρωπος, με όλο του το συναίσθημα, τη σοβαρότητά του και το χιούμορ του, όσο μιλούσε για γεγονότα που το ένα ήταν πιο ενδιαφέρον από το άλλο.

Οι σχέσεις του με τους καλλιτέχνες, με την οικογένειά του, με σημαντικούς ανθρώπους που τον βοήθησαν στην πορεία του και που τους θαυμάζει σε συνδυασμό με τα παράλληλα γεγονότα στο μουσείο αφού αυτό είχε γίνει πραγματικότητα από το 2000, κρατούν τον αναγνώστη σε μία κατάσταση που να θέλει να μάθει όλο και περισσότερα. Ποιο ήταν το επόμενο βήμα, ποιο ήταν το επόμενο κείμενο που χαρακτηρίζει κάποιον καλλιτέχνη, πως θα μάθει κι άλλες λεπτομέρειες για το πως αποκτήθηκε ένα έργο, τι σημαίνει τελικά συλλέκτης και ποιες είναι οι εμμονές του;

“Συμβουλεύτηκα τον Μυταρά”

Γεννημένος σε ένα χωριό της Κορινθίας και ζώντας δύσκολα παιδικά χρόνια, ο Βλάσης Φρυσίρας ακολούθησε σπουδές στη νομική χωρίς να ξεχάσει ποτέ το πόσο πολύ ήθελε να γίνει ζωγράφος. Πετυχημένος δικηγόρος στη συνέχεια και ισχυρός άνδρας αποφασίζει να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα κατορθώνοντας χάρη στο ένστικτο και τη γνώση του να δημιουργήσει μια μεγάλη συλλογή έργων τέχνης (4000 έργα Ελλήνων και ξένων δημιουργών) που ο ίδιος τη θεωρεί περιπέτεια ζωής.

Γράφει χαρακτηριστικά: “ Συμβουλεύτηκα τον Δημήτρη Μυταρά πως να ξεκινήσω. Θέλω να στηρίξω τη ζωγραφική, του είπα. Να φτιάξω ένα έργο συνόλου”. Κατόρθωσε και έφτιαξε ένα Eυρωπαϊκό Mουσείο Σύγχρονης Τέχνης όπου θαυμάσαμε κατά περιόδους καλλιτέχνες όπως είναι οι : Ρουστέν, Ανταμί, Σεγκούι, Τσάμπερς, Μαρτινέλι, Άντρεα, Κορπέτ, Πασιέκα, Μπότσογλου, Σκουλάκης, Τσόκλης, Μισούρας, Σακαγιάν, Μακρής κ.ά.

Ήθελε πάντα να αναδεικνύει το έργο καλλιτεχνών που εκτιμούσε, πιστεύει ότι η στήριξη νέων ανθρώπων αξιοκρατικά είναι υποχρέωση της κοινωνίας, θέσπισε τον θεσμό των βραβείων ευρωπαϊκής ζωγραφικής και παρέλαβε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον “Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος” για την προσφορά του στον Πολιτισμό.

Η συλλογή του διαθέτει ιδεολογία, συνοχή και έχει συγκεκριμένο στόχο, μιας και ο ίδιος πιστεύει ότι η τέχνη που δεν ερεθίζει το συναίσθημα δεν είναι τέχνη. Οι επισκέπτες του μουσείου του παρακολουθούν εσωτερικά συμβάντα του αιώνα μας πάντα σε σχέση με τον άνθρωπο.

Ο ίδιος θεωρεί ότι ήταν ένας άνθρωπος με δύο πρόσωπα: Κλείνοντας το δικηγορικό του γραφείο, ξεκινούσε η ζωή του με τους ζωγράφους. Το βιβλίο περιέχει άπειρες φωτογραφίες με τον ίδιο στα ατελιέ τους αλλά και σε στιγμές διασκέδασης.

Πηγαίος και ειλικρινής στο βιβλίο του, ο Βλάσης Φρυσίρας μοιάζει για πρώτη φορά να είναι απλά ο εαυτός του. Όνειρό του μοιάζει να είναι το Μουσείο να συνεχίσει να λειτουργεί έχοντας στο τιμόνι τους απογόνους του. “Εάν σπουδάσω στο εξωτερικό, πως θα μπορώ να είμαι και στο Μουσείο;” τον ρωτάει ο εγγονός του. Κι εκείνος απαντάει: “Θα βρούμε τρόπο γλυκέ μου. Μην το σκέπτεσαι από τώρα...”. Του το ευχόμαστε ολόψυχα.

---

Το βιβλίο “Ημερολόγιο Τέχνης” 1945-2017 – Η περιπέτεια μιας συλλογής, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη