“Υπάρχω”: Μία ματσό-μελό ταινία που όμως αξίζει να δείτε!

Στο “Υπάρχω”, το στερεότυπο του macho αρσενικού σε όλο του το παρωχημένο μεγαλείο. Καπνίζει, κακοποιεί, κερατώνει, κλαίγεται. «Άτιμη κενωνία!». Με το ίδιο υλικό άλλες και άλλοι δημιούργησαν Υψηλή Τέχνη.

Από την ταινία αυτή – που συνεχίζει την μελοδραματική δοκιμασμένη συνταγή τού παλαιού εμπορικού νεοελληνικού κινηματογράφου – λείπει το «επεισόδιο» με την Σεβάς Χανούμ που δραματοποίησε ευστόχως ο Ποιητής Γιώργος Χρονάς. Αναφέρεται ίσως απλώς ως «Τουρκάλα» (κάτι που δεν ήταν: αυτό ήταν ψευδώνυμο – Σεβαστή Παπαδοπούλου ήταν το όνομα αυτής τής τραγικής ύπαρξης).

Από το φιλμ ετούτο απουσιάζει η ποίηση και η αυστηρή, κριτική, κοινωνιολογική ματιά. Είναι απλώς χρησιμοθηρικό. Οι εισπράξεις πάνε και θα πάνε καλά, από ποιότητα… Μα ποίος/ποία/ποίον «ερωτά για την (καβαφική) ποιότητα» πλέον σήμερα; Ουδείς ερωτισμός. Μόνον φληναφηματολογίες που γαργαλούν τα χαμηλότερα ένστικτα τού «μάγκα» θεατή και τής καταπιεσμένης θηλυκότητας μέσα σε όλους και σε όλα.

“Υπάρχω”: Μην το χάσετε!

Παρ’ όλα αυτά, αναπαριστάνεται ωραιοποιημένη μια εποχή που μόνο ειδυλλιακή δεν ήταν. Κοινωνικές αδικίες, αστυφιλία, ανεργία, υποαπασχόληση, άναρχη δόμηση, αυθαιρεσίες παντός τύπου, διάχυτος απολυταρχισμός, υφέρπων φασισμός… Αλλά και Υψηλή Τέχνη, ελληνοκεντρικός-ανθρωποκεντρικός πολιτισμός με διεθνή ακτινοβολία, όχι όπως τώρα που γίναμε πολιτιστική επαρχία κάπου μεταξύ Δύσης κι Ανατολής. Καλός τραγουδιστής ο πρωταγωνιστής, αλλά από ηθοποιία μονότονος. Βέβαια, δεν τον βοήθησε και το σενάριο. Εξιδανικευμένη και η αξιαγάπητη Μαρινέλλα. Φωνάρες.

Δείτε το. Μην το χάσετε. Εξάσκηση ενσυναίσθησης και πρακτική εφαρμογή τού οξυμένου κριτικού πνεύματος προαπαιτείται. Τώρα, εάν κλάψετε στο αξιολύπητο σουξέ τού τέλους, που ένας παρατημένος πάει να βγει από πάνω… ε, τότε, θα πρέπει να το ψάξετε, να κοιταχτείτε – προτείνω – επειγόντως. Οι πατριαρχικές δομές στη Δύση έχουν υποστεί θανάσιμα πλήγματα, στην Ανατολή ακόμη κρατούν. Αλλά για πόσο; Αντοχή Υλικών: αυτό ήταν το αγαπημένο μου μάθημα στο ΕΜΠ με τον αείμνηστο Καθηγητή και μετέπειτα Ακαδημαϊκό Περικλή Θεοχάρη. Χρόνια πολλά, καλή χρονιά, με αυτοκριτική (ικανή κι αναγκαία συνθήκη για την αυτοβελτίωση).

Φιλμ σαν αυτό μάς βοηθάνε να θερμομετρήσουμε (ή και να βυθομετρήσουμε) τις ραγδαίες πολιτικοκοινωνικές αλλαγές που βίωσε η νεοελληνική περιρρέουσα ατμόσφαιρα τα τελευταία εκατό χρόνια. Από αυτή την άποψη, αυτή η ταινία είναι χρήσιμη και σε μελετητές, ερευνητές παντός είδους. Άλλωστε, τι να πρωτοχωρέσει σε δύο ώρες εύπεπτου διασκεδαστικού προϊόντος; Η ψυχαγωγία προϋποθέτει το μυστήριο, τα μυστήρια. Εδώ ήτανε όλα φάτσα-φόρα. Για να μην κουράζουμε το μυαλουδάκι μας.

Εκπληκτική η μουσική επένδυση τής ταινίας! Μην την χάσετε!

---

 

Υπάρχω
2024 | Έγχρ. | Διάρκεια: 132′ | 2,5 | Δραματική | Eλληνική
Παιδί Μικρασιατών προσφύγων, ο Στέλιος Καζαντζίδης μεγαλώνει με τη μητέρα του και τον μικρότερο αδελφό του στη Νέα Ιωνία του ’40. Κάνει διάφορες δουλειές για να συντηρήσει την οικογένειά του, μέχρι που το αφεντικό του στο εργοστάσιο τον ακούει να τραγουδάει και του χαρίζει μια κιθάρα.

Σκηνοθεσία: Γιώργος Τσεμπερόπουλος
Με τους: Κλέλια Ρένεση, Αγορίτσα Οικονόμου, Χρήστο Μάστορα, Ασημένια Βουλιώτη