John Wick: Η εικογράφηση της βίας στο απόγειό της

Είναι επαγγελματίας εκτελεστής που ερωτεύτηκε και αφού υλοποίησε ένα “απελευθερωτικό” συμβόλαιο, “συνταξιοδοτήθηκε” για να ζήσει με την καλή του, την οποία όμως δυστυχώς έχασε από την επάρατο. Έτσι, όταν δια ασήμαντον αφορμή του κλέβουν την αγαπημένη του Mustang και σκοτώνουν το κουτάβι του, ο Τζον Γουίκ (John Wick: παράφραση του weak, αδύναμος) επιστρέφει και τα κάνει όλα κόλαση σε τρία sequel (τώρα αναμένεται το 4ο).

Ο cool μειλίχιος δολοφόνος Τζον Γουίκ (Κιάνου Ρίβς) παρ΄ ότι σκοτώνει ακατάπαυστα, καταλήγει να είναι συμπαθής, αν και ο ίδιος είναι κακός! Απλώς είναι καλός κακός ανάμεσα στους κακούς κακούς, δηλαδή μέσα στην γενικευμένη κακότητα. Εννοείται ότι αυτή η action saga ουσιαστικά οδήγησε τον Κουεντίν Ταραντίνο στην συνταξιοδότηση.

Από ότι φαίνεται μόνο κωμωδίες και σάτιρες μπορεί να γυρίζει πια, διότι μετά τις χορογραφίες βίας του Τζον Γουίκ δεν υπάρχει τίποτε άλλο για να γυριστεί, ούτε καν από Κορεάτες. Είδα και το τρέιλερ του νέου Τζέιμς Μποντ και μου φάνηκε της πρώτης Δημοτικού! Ο Τζον Γουίκ είναι μάλλον ο πρώτος killer (ήδη από το 2014) που μάχεται σώμα με σώμα αλλά ταυτόχρονα χρησιμοποιεί στη μάχη το πιστόλι, όπως το μαχαίρι, για να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα.

Και δεν ρίχνει μια σφαίρα για να εξουδετερώσει τον αντίπαλο, αλλά τρεις τέσσερεις στο λαιμό και στο κεφάλι, για να έχει τα νώτα του εξασφαλισμένα. Το φονικό του στιλ είναι απαράμιλλο. Λέγεται ότι ο Κιάνου Ριβς έκανε πολύμηνη εκπαίδευση-προπόνηση για να γυρίσει τις απίστευτες σκηνές. Μένει να δούμε τι άλλο μπορεί να σκεφτούν οι παραγωγοί για να ξεπεράσουν το Νο3!

Γυναίκα-αυτοκίνητο-σκυλί-σπίτι

Ο Τζον Γουίκ είναι ένα εγκώμιο στην ωμή βία. Τώρα, το ότι η Υψηλή Τράπεζα (οι 12 αρχηγοί της παγκόσμιας μαφίας) έχει κανόνες και συνέπειες (rules and consequences), το ότι η εμπλοκή του Τζον Γουίκ με την ατέρμονη βία έχει σισύφειες αναφορές, το ότι δεν έχει μπροστά του καμία επιλογή έστω κι αν όλοι του λένε πως έχει, δεν σημαίνει πως πρόκειται για ένα κουλτουριάκο σίριαλ, με εμβριθείς συμβολισμούς.

Η βία είναι καθαρόαιμη, ατόφια και χωρίς έλεος, σχεδόν αναίτια. Ακόμη κι όταν ο Τζον προσχωρεί στην “επανάσταση” κατά της Υψηλής Τράπεζας, θα ακολουθήσει η βία του πολιτικού συμβιβασμού. Ο Τζον Γουίκ σκοτώνει με μια ασύλληπτη ελευθεριότητα, χωρίς ίχνος ενδοιασμού, χωρίς την παραμικρή αυτοσυγκράτηση. Σκοτώνει για να είναι ελεύθερος, πράγμα που σημαίνει ότι μέσα στην απέραντη ελευθεριότητά του δεν είναι ελεύθερος, και έτσι η βία συνεχίζεται ες αεί!

Ένας κοινωνιολόγος της συμπεριφοράς θα μπορούσε ενδεχομένως να πει πως αν στον θυμωμένο Γουίκ, τον “επαναστατημένο άνθρωπο”, του εξασφαλίσεις γυναίκα-αυτοκίνητο-σκυλί και σπίτι (όσα έχασε ο Τζον, άντε και τα χάπια του και τη χημεία του) το πολιτικό ζήτημα της ελευθερίας έχει λυθεί. Δυστυχώς για εμάς και για το σύστημα οι προϋποθέσεις αυτές δεν έχουν ούτε επιβεβαιωθεί και κυρίως, δεν έχουν εξασφαλιστεί…

Οι κανόνες και οι συνέπειές τους είναι εδώ για να μετρούν τον βαθμό της ελευθερίας που ο καθείς μπορεί να απολαύσει. Ή μήπως δεν πρόκειται για ελευθερία, αλλά για μια επίφαση ελευθερίας που εξαρτάται από τη δύναμη και το χρήμα; Εννοείται πως δεν είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στους κανόνες και τις συνέπειές τους…

Πνιγμένοι στην κόκα

Όταν ο γιός μου, πολλά χρόνια μετά, μου αποκάλυψε ότι σε ηλικία δέκα χρονών είχε δει στο σπίτι ενός φίλου του το “Σαλό, 120 μέρες Σόδομα” του Παζολίνι έπαθα σοκ. Μου εξήγησε ότι τον επηρέασε φοβικά για κάποια χρόνια… Τι τεράστια διαφορά! Εμείς στα 60’ς περιμέναμε να δούμε στην τέταρτη σελίδα της “Απογευματινής” κάποια στάρλετ με το νεγκλιζέ της, ενώ αυτοί οι millennials, είδαν το πραγματικά “ακατάλληλο” DVD που είχε μοιράσει στα σπίτια κάποια κυριακάτικη εφημερίδα για τους σινεφίλ.

Οι ποιοτικές και οι ποσοτικές αλλαγές έκτοτε είναι ιλιγγιώδεις στα πάντα. Σήμερα, το διαδίκτυο είναι γεμάτο με πορνό σοδομικά, σαδομαζοχιστικά, αιμομικτικά, κτηνοβασίας για κάθε βίτσιο ή φαντασίωση. Ο “Καλιγούλας” του Ντίντο Μπρας μοιάζει με εισαγωγή στο ομαδικό σεξ για πρωτόβγαλτους. Και είναι να αναρωτιέται κανείς: τι είναι αυτό; Είναι ελευθερία; Είναι δικαίωμα;

Ή μήπως είναι μια ευγενής παραχώρηση του συστήματος προς τις παρακατιανές μάζες, για «ερωτική αυτοαπασχόληση», όπως ευφυώς έγραψε στο Facebook ένας φίλος; Είναι “άρτος και θεάματα” για το πόπολο, ώστε να παραμένει αποχαυνωμένο στον καναπέ του; Είναι η καλλιέργεια μιας παραλυτικής αίσθησης κατωτερότητας; Τα ερωτήματα αυτά είναι εύλογα, καθώς στις πλατφόρμες του τηλεθεάματος ο κοινός παρανομαστής είναι: βία-χρήμα-δύναμη-επιβολή.

Οι άντρες και οι γυναίκες είναι πανέμορφοι, καλλίγραμμοι, δυνατοί, με πανάκριβα ρούχα. Σε εντυπωσιακά διαμερίσματα πίνουν πανάκριβα ποτά και κρασιά, πίνουν συνεχώς από το πρωί μέχρι το βράδυ, δολοπλοκώντας ακατάπαυστα και κάνοντας απίστευτο σεξ και τεράστια πάρτι όπου γίνεται το έλα να δεις.

Είναι χρηματιστές, τραπεζίτες, μεσάζοντες, τεχνολόγοι, βιοχημικοί με φοβερά αυτοκίνητα, ελικόπτερα, μπράβους και όπλα που εξουσιάζουν τους πολιτικούς, τους αστυνομικούς, τις μυστικές υπηρεσίες, το λαό. Όλοι τους είναι μέσα στην κόκα! Από το πρωί μέχρι τη νύχτα. Εννοείται ότι όλοι είναι κακοί. Γιατί μόνο οι κακοί έχουν δικαίωμα να είναι δυνατοί και ελεύθεροι να εκφράζουν τη βία και την κακότητά τους.

Έτοιμοι για όλα

Είναι άραγε «τα λεφτά σε λάθος χέρια;» … «Όχι! Σωστά είναι εκεί, διότι τα λεφτά έτσι βγαίνουν, με διαφθορά, έγκλημα και βία». Αυτό δείχνουν οι πλατφόρμες. Όσο για τον ήρωα που σώζει τα προσχήματα και σκοτώνει όλους τους κακούς, ε δεν πείθει πια! Άλλωστε είναι “ένας και μόνος καουμπόι”… Απλά επιβεβαιώνει την υποκρισία και το πλήρες ξεπούλημα του συστήματος.

Αν στην αρχή του 21ου ένα παιδάκι μπορούσε να δει το “Σαλό” όταν έμενε μόνο στο σπίτι (πέρα από την αμέλεια των γονιών), μπορούμε να φανταστούμε τι θα βλέπει ένα παιδάκι σήμερα στην τηλεόραση, στο κομπιούτερ, ή στο κινητό του και τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Τα πρότυπα πια δεν φτιάχνονται στο σχολείο. Εκεί δοκιμάζονται οι εικόνες, οι προσλαμβάνουσες από τις σειρές και τις ταινίες που βλέπουν στις πλατφόρμες.

Το bulling, οι παιδικές και οι εφηβικές συμμορίες, ο σχετικισμός, ο μηδενισμός κυριαρχούν πίσω από τα φαινόμενα. Τα παιδιά είναι έτοιμα για όλα, ακόμα και για το τσίρλιντινγκ! Η ελευθεριότητα που απολαμβάνει ο ψηφιακός τηλεθεατής της εικονικής πραγματικότητας δεν προσβλέπει στην χειραφέτησή του, αλλά στην ολοκληρωτική του παράδοση στη δύναμη και στην ιδεολογία των ψεύτικων εικόνων, έτσι ώστε να παραλύσει με την βοήθεια ενός “εξάμπιρου”!

Δεν γνωρίζω αν η παγκοσμιοποίηση των ελληνιστικών αιώνων είχε μεγαλύτερη ελευθερία από την τρέχουσα, κυρίως υπό το πρίσμα των μαζών (υπήρχαν τότε οι δούλοι), όμως θεωρώ ότι σήμερα η ψευδαίσθηση της ελευθερίας είναι εκθετικά πιο υψηλή. Κι αυτό γιατί υπάρχει άπλετη ελευθεριότητα, η οποία προκαλεί σύγχυση για το τι είναι ελευθερία, πώς ασκείται και πώς βιώνεται…