“Joker: Τρέλα για Δύο”: Αδιάφορη ταινία, επικίνδυνη κοινωνική τάση

Βέβαια η ηθική μικροαστικής κοπής τάξη αποκαθίσταται στο τέλος του “Joker” και η πολιτική ορθότητα παίρνει την νόμιμη εκδίκησή της.

Έμμεσο σχόλιο για τη λατρεία τού παραβατικού που κυριαρχεί στα σύγχρονα οπτικοακουστικά μέσα. Μπορεί όμως και να λειτουργεί με ομοιοπαθητικό δραματοθεραπευτικό τρόπο.

Ο Joker ως αρνητική διασημότητα

Θα τείναμε προς τη ρομποτική μισανθρωπία εάν πιστεύαμε πως η υφήλιος έχει γεμίσει serial killer, εμπρηστές, κακοποιητές, βιαστές, κλέφτες κι απατεώνες. Εκτός κι εάν οι παρνάρχαιες ισορροπίες έχουν διασαλευτεί επικίνδυνα και το όποιο Σκότος έχει επικρατήσει πέρα από κάποιο θερμοδυναμικό όριο. Σε αυτή την περίπτωση καλά κάνουν οι καλλιτέχνες κι οι λογοτέχνες και κρούουν τον κώδωνα κινδύνου εμμέσως πλην σαφώς. Όταν όμως ένας ανώνυμος συνηθισμένος άνθρωπος «γίνεται κάποιος» όχι από έναν ηρωισμό ή μια ανδραγαθία, όταν τα παραδείγματα προς αποφυγήν κυριαρχούν στα Δελτία Ειδήσεων και πολλαπλασιάζονται δημιουργώντας ακούσιους ή εκούσιους μιμητές, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρότερα ξεφεύγοντας από τον ουτοπικό χώρο τής ψυχαγωγικής μυθοπλασίας, τής διασκέδασης έστω.

Βέβαια, το σενάριο δείχνει με αριστοτεχνικό τρόπο πώς λειτουργεί η συνύπαρξη πολλαπλών προσωπικοτήτων σε ένα και το αυτό άτομο. Όμως αυτό συνέβαινε και στην περίπτωση τού Πεσσόα! Το θέμα είναι πώς διαχειρίζεσαι την ελεύθερη βούληση και εάν λειτουργείς υπέρ τού Κοινού Καλού.

Αμήχανο τέλος, τελεσίδικο κλείσιμο κι αυτής της κινηματογραφικής εκδοχής. Τα αριθμολογικά τεχνάσματα συνδυασμού ανθρώπων με χαρτιά τής τράπουλας παραπέμπουν σε μεσαιωνικές πρακτικές κι απηχούν την θρυλική φράση τού σαιξπηρικού «Βασιλιά Ληρ»: «τα μωρά κλαίνε όταν αντιληφθούν ότι γεννήθηκαν σε μία τεράστια θεατρική σκηνή όπου παίζουν τρελοί κι ανόητοι»! Αυτό νομίζω ταιριάζει γάντι και στο συγκεκριμένο πολιτιστικό υποπροϊόν, που χάρη στη διαφήμιση θα σπάσει ταμεία, ελπίζω όμως να μην σαρώσει και τα διεθνή βραβεία.

Όταν η υποκουλτούρα συγχέει την ποσότητα με την ποιότητα τότε ο φασισμός υποφώσκει και το «αυγό τού φιδιού» εκκολάπτεται.

Joker: Επικίνδυνο κοινωνικό σύμπτωμα

Κάθε φορά που ένα ανθρώπινο ον σκοτώνει πέντε αθώους συμπολίτες του και αντί να γίνει παράδειγμα προς αποφυγήν αποκτά θαυμαστές, γίνεται θρύλος, γυρίζονται και παίζονται έργα για χάρη του, γράφονται και καταναλώνονται ταινίες… τότε έχουμε σοβαρό πολιτιστικό πρόβλημα. Ας θυμηθούμε την ρωμαϊκή αρένα τον καιρό τής παρακμής μιας πάλαι ποτέ Αυτοκρατορίας.
Ζούμε σε μια κρίσιμη, μεταιχμιακή φάση τού γήινου πολιτισμού μας. Όλα είναι καλά φτάνει να τα μελετούμε, να τα παρατηρούμε, να τα αναλύουμε, να τα συζητάμε, να βγάζουμε συμπεράσματα και να λειτουργούμε εν τέλει για το Ανώτερο Καλό όλων.

Δείτε το με περίσκεψη, μπείτε σε περισυλλογή βαθιά και τότε ακόμα κι η αυτή η ταινία ενδέχεται να σας ωφελήσει είτε σάς αρέσει είτε όχι. Εμένα με άφησε αδιάφορο και γέλασα σε πολλά σημεία με τις σεναριακές, αντιαισθητικές, δημαγωγικές λαοπλάνες απλοϊκότητες…

Info:

Έγχρ. – Διάρκεια: 138′ – 3,5 – Μιούζικαλ – Aμερικανική
Έγκλειστος στο Άρκαμ, ο Άρθουρ Φλεκ περιμένει τη δίκη του για τα εγκλήματα που διέπραξε ως Τζόκερ. Ενώ προσπαθεί να αποποιηθεί τη διπλή περσόνα του, θα γνωρίσει την επίσης φυλακισμένη Χάρλεϊ Κουίν, η οποία θα του ξυπνήσει ξανά τον βίαιο εαυτό του.

Σκηνοθεσία: Τοντ Φίλιπς
Με τους: Λέιντι Γκάγκα, Μπρένταν Γκλίζον, Γιόακιν Φίνιξ, Κάθριν Κίν