Joker: Τρέλα για Δύο – Ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της πρώτης ταινίας;

Το “Joker: Τρέλα για Δύο” είναι γεμάτο προβλήματα. Ξεκινούν από το χαρακτηριστικό πως ο σκηνοθέτης Todd Phillips δρέπει τους καρπούς της ευρύτατης αποδοχής που εισήγαγε την πρωτότυπη ταινία στο κλαμπ του δισεκατομμυρίου σε εισπράξεις και αφήνει τους ηθοποιούς, την παρανοϊκή ατμόσφαιρα και τα ετερόκλητα στοιχεία να περιφέρονται ανεξέλεγκτα στην οθόνη.

Με το πρώτο πεντάλεπτο να είναι αφιερωμένο σε πλάνα του Άρθουρ Φλεκ να περπατά στους διαδρόμους του ασύλου Άρκαμ, ο Phillips δίνει στους θεατές αυτό που θέλουν και είναι ενδεικτικό του πόσα λίγα πράγματα συμβαίνουν από άποψη πλοκής.

Κινητήρια δύναμη είναι για ακόμα μία φορά ο Joaquin Phoenix, που υποτάσσεται με τρομακτική σφοδρότητα στον ρόλο του Άρθουρ Φλεκ. Μπορεί η καινοτομία της ερμηνείας να έχει φύγει αλλά ο Phoenix συγκεντρώνει πάνω του την ουσία της κάθε σκηνής, είτε καθώς περιφέρεται στους διαδρόμους του Άρκαμ με το πνεύμα του τσακισμένο από τον μακροχρόνιο εγκλεισμό του, είτε επιτρέποντας στο τρομακτικά απροσδόκητο alter-ego του να ξεσαλώσει. Μπαίνοντας όμως πιο βαθιά στην ταινία πέρα από την κερδισμένη άμα τη εμφανίσει παρουσία του Phoenix, είναι δύσκολο να προσδιοριστεί η υπόθεση αυτού που παρακολουθούμε όπως και η ταξινόμησή του σε κάποιο είδος.

Έχουμε διάφορους χαρακτήρες με έντονη και ολοκληρωμένη παρουσία, όπως ο φύλακας του Brendan Gleeson και η δικηγόρος της Catherine Keener, αλλά αν τους αφαιρούσαμε από την ταινία δεν θα άλλαζε το παραμικρό. Η Lady Gaga δίνει μια σεμνή και ήπια ερμηνεία ως Χάρλεϊ Κουίν που αναμετριέται στα ίσα με τον Phoenix καθώς τονίζει τον τραχύ ρεαλισμό του ύφους αλλά δίνει την αίσθηση πως υποχρησιμοποιείται, με τους δυο τους να περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας χωριστά.

Η σύνδεση των δύο αυτών χαρακτήρων αντιλαλεί την εμμονή του Joker για τη Σόφι της Zazie Beetz στην πρώτη ταινία, με τη διαφορά πως εδώ συμβαίνει εξίσου στον Joker και τη Χάρλεϊ Κουίν, μόνο που κάποιες ανατροπές σχετικά με την ίδια απλώς επικοινωνούνται παρά παρουσιάζονται και μένουμε απλώς να φανταζόμαστε τις εκφάνσεις της τρέλας που πηγάζουν από το μυαλό της.

Το ελκυστικότερο κομμάτι της ταινίας είναι το μιούζικαλ στοιχείο, και εκεί μέσα κρύβεται η ουσία που η ταινία αποτυγχάνει να καθορίσει. Οι μουσικές σκηνές διαρρηγνύουν την πραγματικότητα και παρουσιάζουν τη λάμψη και την εξωτερική αποκοπή η οποία χαρακτηρίζει το μανιακό ρομάντζο του Joker και της Χάρλεϊ.

Σε συνέπεια με την τηλεοπτική πραγματικότητα του 1984, την οποία ο Άρθουρ Φλεκ κατανάλωνε για χρόνια κάθε βράδυ με τη μητέρα του, τα τραγούδια είναι ένα ποτ-πουρί επιτυχιών από παλαιότερες δεκαετίες -προσέξτε και τις αφίσες που κοσμούν τον τοίχο στον animation πρόλογο- και οι χορογραφίες βγαλμένες από τις ρουτίνες των Astaire-Rogers και τα τηλεοπτικά σόου της εποχής. Εύσημα πρέπει να δοθούν στο μοντάζ του Jeff Groth για τις αδιόρατες ραφές του στις εναλλαγές, όπως και στο soundtrack του Hildur Guonadottir, εντούτοις είναι σαφές πως και οι δύο υποτάσσονται στην επιθυμία του Phillips για την τελική ασαφή παρουσία της ταινίας του.

Η σύγκριση με το πρώτο Joker

Η ταινία είναι πολύ πιο ήπια από τον προκάτοχό της και, δεδομένης της λανθάνουσας αποδοχής του ήρωά της από μεγάλη μερίδα του κοινού, η ηθική πυξίδα κινείται διακριτικά στο παρασκήνιο. Τα επιμέρους στοιχεία που υποδείκνυαν μια κατασκευαστική τρέλα αντάξια του πρωταγωνιστή -όπως ο animation πρόλογος- αποδεικνύονται απλά τεχνάσματα εντυπωσιασμού και ο Phillips επαφίεται υπερβολικά στην οπτική μπλοκμπαστερική ένταση, θέλοντας να κρατήσει τον θεατή με την ποσότητα των ερεθισμάτων παρά με την αφαιρετική ανάδειξη της νοητικής ψύχωσης.

Το ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα είναι μειωμένο, η διάρκεια υπερβολικά μεγάλη αν αναλογιστούμε τα νεκρά σημεία της πλοκής, εντούτοις η ταινία λειτουργεί σαν θέαμα, και ενώ δημιουργείται μια σαφής όρεξη για μια τρίτη ταινία με τον Phoenix και τη Lady Gaga εκτός του περιοριστικού περιβάλλοντος του ασύλου, το φινάλε έρχεται να κόψει με φόρα οποιαδήποτε προσδοκία. Όλα αυτά είναι επιλογές που ο Phillips φαίνεται να κάνει ηθελημένα, όσο κι αν ο στόχος του παραμένει αδιόρατος. Τελικά, ένα μόνο ερώτημα δημιουργείται καθώς πέφτουν οι τίτλοι τέλους: γιατί έγιναν όλα αυτά;

Σκηνοθεσία: Todd Phillips
Σενάριο: Todd Phillips, Scott Silver
Πρωταγωνιστούν: Joaquin Phoenix, Lady Gaga, Catherine Keener, Brendan Gleeson, Zazie Beetz, Harry Lawtey, Steve Coogan, Ken Leung, Jacob Lofland, Bill Smitrovich

 

---

 

Σε συνεργασία με το filmy