Κι όμως, η Ποίηση χρειάζεται την Τεχνολογία...

Χωρίς την Τεχνολογία (από τις βραχογραφίες των σπηλαίων, στους παπύρους, στις περγαμηνές, στο τυπωμένο/πολυγραφημένο χαρτί, στις ηχογραφημένες μελοποιήσεις, στις βιντεοσκοπημένες/κινηματογραφημένες παραστάσεις, στο Διαδίκτυο και στα σύγχρονα οπτικοακουστικά μέσα, όπως ενισχύονται με την Τεχνητή Νοημοσύνη κι έως τους κβαντικούς υπολογιστές του αμέσου μέλλοντος) οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι αναγνώστες, εάν όχι και οι παραγωγοί ποιητικού έναρθρου λόγου. Και λέω “έναρθρου” γιατί στην μετά τη μετανεωτερικότητα εποχή μας οι κραυγές θεωρούνται και αυτές “τέχνη” [με μικρό ταφ].

Εάν ό,τι λέγεται νομιμοποιείται, εάν ό,τι γράφεται μπαίνει αυτόματα σε έναν ανοικτής μορφής “κανόνα”, εάν το σημείωμα για τα ψώνια στη λαϊκή αγορά είναι “λογοτεχνία”, τότε θα πρέπει να ξαναπροσπαθήσουμε να μυήσουμε τον εαυτό μας πρωτίστως και το φιλότεχνο κοινό μετά σε αυτό που λέγαμε παλιά “ουσία”. Το “φαίνεσθαι” έχει μάλλον επικρατήσει τού “είναι”. Και το ποσοτικό ξεπερνάει το ποιοτικό. Όλοι αυτοί/αυτές/αυτά που διαγκωνίζονται για βραβεία, που θα τονώσουν το υπερτροφικό εγώ τους και θα εκτινάξουν στα …βάθη την μωροφιλοδοξία τους, έχουν επιφέρει ανυπολόγιστη βλάβη στην οικολογική ισορροπία της πολιτισμικής πανίδας και χλωρίδας.

Η διαφήμιση, το εξώφυλλο, το σελοφάν, η “πατέντα”, το bar code έχει μπει ακόμα και στη σάρκα μας. Και καλά μέχρις εκεί. Όμως, όταν εισβάλλει στο πλέον πολύτιμο που διαθέτουμε, στο Πνεύμα μας και αλώνει την ψυχοσωματική μας οντότητα, ε, τότε δεν πρέπει να παραπονούμαστε για τα παντοειδή δεινά. Είναι άλλο το επίθετο “πολιτιστικός” και άλλο το επίθετο “πολιτισμικός”. Το πρώτο υποδηλώνει κάποια ανωτερότητα, κάποια αυθεντία, ενώ το δεύτερο σαφώς υπερβαίνει τα διάφορα “εγώ” των εξατομικευμένων εξορίστων από τον/την Παράδεισο.

Η λέξη “πολιτισμός” και το επίθετο “πολιτισμικός” δεν έχει (στα ελληνικά) την ίδια έννοια με την κουλτούρα. Πολλές κουλτούρες μαζί συναπαρτίζουν ένα πολιτιστικό μόρφωμα. Όμως ο πολιτισμός είναι παγκόσμιος, πανανθρώπινος, οικουμενικός. Επομένως, μέσα από την τεχνολογία πρέπει να επανεπινοήσουμε την ποίηση. Ας μην φοβόμαστε την επιστήμη και την ψυχοκόρη της, την τεχνολογία.

«Μη φοβείστε το Σκότος.
Αδέλφι είναι τού Φωτός
Και μάννα του ακριβή,
Λεβεντογενήτρα.»
(ταπεινοί μου στίχοι που σας τους χαρίζω, σε όποιον/όποια/όποια «έχει ώτα ακούειν ακουέτω»).

Το Διαδίκτυο είναι μια ελεύθερη “άμεση” δημοκρατία: εισπράττουμε το αντίτιμο των επιλογών μας σε ελάχιστο χρόνο. Στίχοι και ποιήματα βρίσκουν περισσότερους αποδέκτες από όλους τους ποιητές μαζί στον καιρό τους, στον περιορισμένο κύκλο των “φυσικών” δια ζώσης ακροατών/ακροατριών τους. Ας μην παραπονιόμαστε λοιπόν για αυτή την ευκολία. Η Τεχνολογία είναι ένα εργαλείο. Το θέμα είναι πώς θα το αξιοποιήσεις! Παράδειγμα ένα υποδειγματικό “φιλμ” που ανέβασε ο διακεκριμένος διεθνής σκηνοθέτης Γεώργιος Τάντος (που ζει και δημιουργεί κάπου μεταξύ Γερμανίας, Ελλάδας, Κύπρου και Ενωμένης Ευρώπης)…

Φωτογραφίες και ποίηση…

Φωτογραφίες με θέα τη θάλασσα από την Σαρωνίδα. Φωτογραφίες που έβγαλα με το κινητό μου. Νεφογραφίες και το Φως απανταχού κυρίαρχο (τόσο στη ματιά όσο και στη ζωή, ταυτόσημη με την ποιητική μου).

Στίχοι που έγραψα επί τόπου:

Υπερβολής παραβολή …

Υπερβολής παραβολής
Το ανάγνωσμα:
Τεθλασμένη, συντομοτέρα
Οδός ανάμεσα σε δύο σημεία
Δια τού όρους
Συντομοτέρα οδός
Ανάμεσα σε δύο
Τελείες…
Τελείως
Σήραγγος διελθούσα
Επιτυχώς διαλανθομένη…
Και στο τέλος πάντα μένει
Ερωτηματικών άνεμος
Όπως επιβίωσας
Ευτυχώς
Τόσας καταιγίδας
Διατρέχουσα…

Μαύρο Λιθάρι, 14/1/2024.

Στίχοι που απαγγέλω ενεός, περιδεής, σεβαστικός απέναντι στο έσω-έξω θαύμα. Ο φίλος Γεώργιος Τάντος συνθέτει ένα ψηφιακό καλλιτέχνημα, τεχνουργεί, κοινωνώντας των αχράντων μυστηρίων της Σύγχρονης Ποίησης, μεταλαμπαδεύοντας αυτή τη δροσιά μέχρις η παγκόσμια δίψα να κορεστεί. Ο υλιστικός Δυτικός Πολιτισμός μας χρειάζεται την Ποίηση προκειμένου να αναγεννηθεί, να επιβιώσει. Και η τεχνολογία είναι ένα άριστο μέσο διασποράς, μετάδοσης, μυητικής τελετουργίας…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ