Κουλτουριάρικος “εμφύλιος” με λαϊκές πινελιές

Το όλον, αυτό, “Ανατολικόν ζήτημα”, το οποίο προεκάλεσε το βίντεο, ήταν μία σκηνή στο τέλος της ταινίας, όταν ένα νεαρό ζευγάρι έκανε έρωτα στο διπλό κρεβάτι, απέναντι από την κούνια που χάζευε…, ένα 18-μηνο μωρό. Οι συζητούντες, στο βίντεο, διαπληκτίζονταν, αφού ήταν “διχασμένοι” σε “αναφανδόν υπέρ” της σκηνής και σε “κατηγορηματικώς εναντίον”! Όχι, αιχμηρά τέμνοντα αντικείμενα, ουκ εξήχθησαν των θυλάκων των…

Η πλάκα (ναι, η πλάκα…) ήταν ότι από το μέγα μένος τους, αποκάλυπταν (άθελά τους) τι πολιτική παράταξη συμπαθούσε καθένας τους… Κι αν μου “έλεγε” κάποιος, ότι αυτή η εκπομπή μαγνητοσκοπήθηκε “μέσα” στον αχαρακτήριστο Εμφύλιο, τον Δεύτερο φυσικά, μετά το γνωστό “συμφωνηθέν χαρτάκι” που έγραψε στη Γιάλτα το 1944, ο Τσόρτσιλ με την μπλε πένα του και που αργότερα είχαμε τα Δεκεμβριανά…, ναι, λοιπόν, θα μπορούσα να τον “πιστέψω”!

Στην εκπομπή, βλέπεις έναν φανερό εγωκεντρισμό και για μία ακόμα φορά, βγαίνουν στον αφρό, τα αποτελέσματα του “οπαδισμού” οποιασδήποτε μορφής, ο οποίος οπαδισμός, είναι χειρότερος όταν είναι κρυφός ή όταν σκεπάζεται με σκύβαλα… Απολαύστε το βιντεάκι και δεν πιστεύω ότι δεν διαθέτετε 15’ λεπτά από τις εμπνεύσεις σας…

Για να πω την αμαρτία μου, το διασκέδασα το όλον και το κέφι ανέβηκε αρκετά ψηλά, με αποτέλεσμα να βγει το σημερινό κείμενο με τις τέσσερις απίστευτες, σπαρταριστές και διδακτικές ιστορίες του, που κάτι τέτοιες, θα έπρεπε να είχε κάνει ταινία η Λιάππα. Δε θα ξαναπώ τίποτε άλλο για την ταινία, την αφήνω να μένει στην ασημαντότητά της και καλά έλεγε ο Χαρρυκλύννης: «κουλτούρα να φύγουμε» (εκ του φανταρίστικου «κατούρα να φύγουμε»).

Νομίζω ότι η μόνη χρησιμότητα σκηνοθετών τύπου Φρίντας Λιάππα, είναι να καθησυχάζουν κάποιους εστέτ κουλτουριάρηδες, ότι πράγματι, έχουν αυτή την “ιδιότητα”, αφού ευχαριστιούνται πολύ να βλέπουν τέτοια έργα, τα οποία με τίποτα δεν βλέπονται από …φυσιολογικό άνθρωπο. Θα έλεγα (πολύ τολμηρά και έχω κάποια παραδείγματα καραμπινάτα…) ότι αυτοί οι τύποι, καθώς και (κυρίως) οι κάθε μορφής “οπαδοί”, δεν έχουν περάσει φυσιολογική ενήβωση (εθελουσίως, παραμένοντες στο “παιδί”), οπότε ψάχνουν για “προστάτη”, “οικογένεια” και συνωμότες… Χειρότερη απ’ αυτά είναι η “μανιακή άμυνα”, αφού “τριγυρίζει” σε “γειτονιάς” είτε με “αισθήματα εξάρτησης”, είτε με “χαμηλή αυτοεκτίμηση”!

4 απίστευτα σκηνικά

Είδατε τι γίνεται μερικές ωραίες φορές, όπως τώρα; Ξεκινάς το “πρωί” από “βορειοανατολικά” και το “ηλιοβασίλεμα” αράζεις στα “νοτιοδυτικά”! Το “θέμα” στο βάθος του είναι το ίδιο και αλλάζει μόνο το “σκηνικό”. Έτσι, λοιπόν, σας έχω τώρα 4 σπαρταριστά και διδακτικά “σκηνικά”, τα οποία έχουν άμεση “σχέση” μεταξύ τους, αλλά δε θα σας αποκαλύψω αυτή τη σχέση! Παλέψτε το λιγάκι…

ΠΡΩΤΟ: Πολύ δικός μου άνθρωπος, όχι εξ αίματος, βάφτιζε πριν κάμποσα χρόνια το παιδάκι, ενός φίλου του. Το βάφτιζε, αν και άθεος, μέσα σε εκκλησία, με κολυμπήθρα και τα αποδέλοιπα… Το πρόβλημα το είχε ο παπάς και το πώς συγκράτησε τα γέλια ο φίλος μου (δαγκώνοντας το μικρό του δάχτυλο), δεν μπόρεσε να το καταλάβει ούτε ο ίδιος. Και ήρθε η ώρα για να ρωτήσει ο παπάς τρεις φορές τον νονό: «Αποτάσση τω Σατανά; και πάσι τοίς έργοις αυτού; και πάση τη λατρεία αυτού; και πάσι τοις αγγέλοις αυτού; και πάση τη πομπή αυτού;» και ο νονός να απαντήσει «Αποτάσσομαι».

Τα έλεγε αυτά ο φίλος μου και είχε πλησιάσει πολύ τον παππά για να βλέπει το βιβλίο που κοίταζε κι αυτός (τόσα χρόνια δεν τα ‘μαθε απ’ έξω;). Οπότε βλέπει τον παππά να τον κοιτάζει άγρια, μιλάμε για πολύ άγρια και με ορθάνοιχτα μάτια και να του λέει «Κάνε πιο κει, γιατί ο διάολος που λες “Αποτάσσομαι”, μπορεί να βγει από σένα και να μπει σε μένα, οπότε αντίο τα ράσα και πώς θα ζήσω την οικογένεια; Πήγαινε και στάσου στην άλλη μεριά της κολυμβήθρας και όταν πεις και το “συντάσσομαι”, τότε να έρθεις να σ’ ευλογήσω!» (Δεν πιστεύω να περιμένετε να κάνω και ειδικά σχόλια…)

ΔΕΥΤΕΡΟ: Ένας άλλος φίλος μου οδοντίατρος, σε επαρχιακή πόλη, έπεσε πάνω στην περίπτωση ασθενούς του που πήγε για εξαγωγή ενός δευτέρου προγομφίου, αλλά ο καημένος φοβόταν την τοπική αναισθησία! Τελικά έπεισε τον φίλο μου να του βγάλει το δόντι, χωρίς αναισθησία, γιατί πονούσε πολύ και πήγε στο ιατρείο του με ασπιρίνες… Και ο φίλος μου, τού το έβγαλε μέσα σε κραυγές και σε άγριες βλαστήμιες, λέγοντας συνέχεια “μιαντί και σκύλα” (ποντιακό). Οι άλλοι που περίμεναν στην αίθουσα αναμονής, σηκώθηκαν κι έφυγαν από φόβο μήπως είναι κανένας τρελός ή οπλισμένος…

Μόλις τελείωσε η εξαγωγή, ο ασθενής ευχαρίστησε ευγενικά τον φίλο μου, τον πλήρωσε και πήρε μαζί του το βγαλμένο δόντι του! Μεγάλη έκπληξη ήταν για τον φίλο μου, όταν το απόγευμα που πήγε στο ιατρείο, είδε να τον περιμένει ο ίδιος ασθενής με μεγάλο χαμόγελο! Όταν τον ρώτησε αν πονάει, ο ασθενής τού είπε «Όχι, μού σταμάτησε αμέσως ο μεγάλος πόνος όταν γύρισα στο σπίτι και μου είπε ο γιος μου ότι κέρδισε ενάμιση εκατομμύριο στο ΠΡΟΠΟ…» (Ε, τώρα, ψάξτε και λίγο μόνοι σας το “γιατί”, να μη σάς το λέω εγώ και τα έχετε όλα δωρεάν…).

ΤΡΙΤΟ: Έχω ένα σημείωμα από αγράμματο άνθρωπο και μου γράφει, ότι ο γάμος είναι σαν τον λαγό στιφάδο. Πρώτα τον τρως και γλυκαίνεσαι (τον λαγό στιφάδο) και μετά υποφέρεις στο στομάχι. Τα ίδια είναι και με το γάμο, που στην αρχή γλυκαίνεσαι και μετά το μετανιώνεις. Μόνο που η ενόχληση απ’ τον λαγό περνάει σε κάποιες ώρες ενώ ο γάμος δεν περνάει ποτέ. Και τι κάνεις; Μα συνηθίζεις, γιατί αν ξαναπαντρευτείς, θα έρθεις στα ίδια και θα ισχύει ο κανόνας του λαγού-στιφάδο. Εγώ τον ευχαρίστησα τον αγράμματο και του είπα ότι οι μεγάλοι σοφοί της Ελλάδας και του κόσμου δεν έχουν μιλήσει ποτέ τους, για τέτοια πράγματα…

ΤΕΤΑΡΤΟ: Να, τώρα, και μία πολύ παλιά ιστορία από τα μέρη της Aνατολικής Θράκης, που λέει ότι μια φορά ζούσε εκεί ένας φτωχός γεωργός που έσκαβε χωράφια άλλων, για να ζήσει τη φαμελιά του! Και κάποια μέρα, είδε μέσ’ στα χώματα ένα περίεργο στρογγυλό και γυαλιστερό πραγματάκι, που δεν ήξερε τι ήταν. Χωρίς καθυστέρηση, πήγε στο μέγαρο του άρχοντα που όλοι έλεγαν ότι είχε μεγάλη καρδιά! Μόλις πήρε ο άρχοντας το άγνωστο πραγματάκι στο χέρι του, εντυπωσιάστηκε και ζήτησε να το ζυγίσουν και όσο βάρος έχει, τόσο χρυσάφι να δώσουν στον φτωχό γεωργό. Βάλανε λοιπόν στο ένα τάσι της ζυγαριάς το πραγματάκι και στο άλλο άρχισαν να ρίχνουν χρυσάφι σκόνη, αλλά η ζυγαριά δεν ισορροπούσε λες και το πραγματάκι ήταν βαρύ σα …βουνό! Ο άρχοντας φώναξε τους συμβούλους του και τους σοφούς της πόλης, αλλά κανείς δεν μπορούσε να λύσει το πρόβλημα.

 

Περνούσαν οι μέρες, ώσπου κάποιος ξενοτοπίτης πέρασ’ από κει κι έμαθε για το βάσανο του άρχοντα. Πήγε στο μέγαρο, έβαλε το πραγματάκι στο ένα τάσι της ζυγαριάς και το πασπάλισε με λίγο χώμα ώστε να μη φαίνεται! Μετά είπε στον άρχοντα να ρίξει αυτός, λίγο χρυσάφι στο άλλο τάσι. Μόλις έριξε ο άρχοντας λίγο χρυσάφι με τα δάχτυλά του, η ζυγαριά αμέσως ισορρόπησε! Όλοι μείνανε με ανοιχτό το στόμα, πιο πολύ ο άρχοντας και ζήτησε από τον ξένο κάποια εξήγηση. Και ο ξένος του είπε. «Καλέ μου άρχοντα, αυτό το περίεργο πραγματάκι, είναι ένα μάτι σαν κι αυτά που βλέπουμε. Κι όσο, το μάτι, είναι πάνω από το χώμα, δε μπορεί να χορτάσει με τίποτε. Όταν όμως το σκεπάσει το χώμα, τότε έρχεται στα γράδα του, στην αξία του δηλαδή!»