“Κραυγή Σιωπής”: Μία ταινία καλύτερη από το προσδοκώμενο

Κριτική

Η “Κραυγή Σιωπής” είναι η αμερικανική εκδοχή του δανικού “Κακές Γλώσσες”, στο οποίοι οι δημιουργοί Christian και Mads Tafdrup έστελναν μια οικογένεια δανών διακοπές σε μια άλλη οικογένεια στην Ολλανδία. Εδώ έχουμε την προβλεπόμενη αλλαγή σε Αμερικανούς και Βρετανούς, πράγμα το οποίο έχει τη σημασία του καθώς το κακό είναι αυτό που εισβάλει ως επί το πλείστον στα αμερικάνικα θρίλερ και όχι το ανάποδο -ας θυμηθούμε πώς το “Hostel” του Eli Roth αντέστρεψε υπέρ του αυτούς τους όρους ενώ αν πάμε πιο πίσω συναντάμε και τον “Άνθρωπο Που Ήξερε Πολλά” του Hitchcock. Η νέα ταινία έχει παρόμοια πλοκή αλλά διαφορετικό τρόπο με τον οποίο στήνει τους χαρακτήρες της και έτσι αναπτύσσεται μια διαφορετική κοινωνική αλλά και πολιτιστική δυναμική

Από τη στιγμή που οι δύο οικογένειες καλούνται να συνυπάρξουν στο ίδιο σπίτι, είναι λογικό εντός του είδους του θρίλερ να αρχίσει ο θεατής να αναρωτιέται γιατί οι χαρακτήρες συμπεριφέρονται με τον τρόπο που βλέπουν και όχι διαφορετικά. Αυτό είναι ένα σημαντικό ερώτημα στην εν λόγω ταινία, το οποίο απαντάται ικανοποιητικά και έχει να κάνει με την προσωπικότητα και τις προσδοκίες που θεωρεί ο κάθε χαρακτήρας ότι έχει από αυτόν κάποιος άλλος. Έχοντας ως γνώμονα τον χαρακτήρα του Πάντι (James McAvoy), το ζευγάρι των Αμερικανών έρχεται αντιμέτωπο με τις δικές του ανασφάλειες.

Η Λουίζ (Mackenzie Davis) αναγνωρίζει πίσω από την πληθωρική ζωτική ενέργεια του Πάντι μια τοξική προσωπικότητα που την οδηγεί στο να αγκαλιάσει τα αποφασιστικά στοιχεία του εαυτού της και να κληθεί να πάρει σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή της, ενώ ο Μπεν (Scoot McNairy) βρίσκει στη φαλλοκρατική γοητεία του Πάντι την αυτοπεποίθηση που ο ίδιος θα ήθελε να έχει καθώς έρχεται σε επαφή με την χαμένη αρρενωπότητά του.

Και σε οπτικό επίπεδο όμως, ο James McAvoy παραμένει σταθερά η κινητήρια δύναμη πίσω από την ύπαρξη αυτού του ριμέικ. Κοινώς, απολαμβάνει την ερμηνεία του με ζέση και αυτοπεποίθηση, χωρίς λιγότερη τρέλα από αυτή που είχε στον “Διχασμένο”, παίζοντας στα δάχτυλα τις λεπτές διαφοροποιήσεις μεταξύ του πυρήνα του Πάντι και του είδους του θρίλερ στις πράξεις της ταινίας. Οι υπόλοιποι ρόλοι πατούν με σταθερότητα στα χαρακτηριστικά και τις ανασφάλειες των ρόλων τους, παρότι ο McNairy και ειδικά η Aisling Franciosi μένουν στο παρασκήνιο.

Το γεγονός ότι η απειλητική και ανησυχητική ατμόσφαιρα κλιμακώνεται συνεχώς είναι αρκετά αξιοσημείωτο, κυρίως γιατί έχει να αναμετρηθεί με την αριστοτεχνική σκηνοθεσία του πρωτότυπου αλλά και γιατί οι προηγούμενες ταινίες του James Watkins (“Η Γυναίκα Με Τα Μαύρα”) δεν προσέφεραν κάτι αρκούντως εντυπωσιακό. Βασικό όμως είναι ότι ο Watkins αναγνωρίζει πως το νόημα πίσω από τη λογική του σεναρίου που έχει στα χέρια του δεν αφορά υπερφυσικούς ή πρακτικούς κινδύνους αλλά σκιαγραφεί ένα διεστραμμένο παιχνίδι των κανόνων συμπεριφοράς της κοινωνίας μας.

Οι χαρακτήρες έρχονται σε κίνδυνο επειδή απλώς αποτυγχάνουν, κόντρα σε κάθε τους διαίσθηση, να αγνοήσουν τους κανόνες ευγενείας – και το κυριότερο, εμείς σαν θεατές το δεχόμαστε. Προτιμούν να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους παρά να προσβάλουν όχι μόνο τους οικοδεσπότες αλλά και τους αγνώστους γύρω τους,  και αυτή η μοιραία διατήρηση της πρόσοψης του πολιτισμού με κάθε κόστος συχνά πονάει περισσότερο από οτιδήποτε θα μπορούσε να σκοτώσει σε ένα συμβατικό θρίλερ.

Κραυγή σιωπής στο mainstream κοινό 

Για όποιον γνωρίζει την πρωτότυπη ταινία, θα πρέπει να ήταν σαφές από την αρχή ότι το φινάλε του ριμέικ δύσκολα θα ήταν τόσο θαρραλέο αλλά, ακόμα και έτσι, η βίαιη υποχώρηση στο υποτιθέμενο γούστο του mainstream κοινού είναι μια απογοήτευση.

Εδώ έχουμε μια εκρηκτική αναμέτρηση των δύο ζευγαριών σε μια κατάσταση εισβολής/οχύρωσης στο σπίτι, η οποία είναι σκηνοθετημένη με μαεστρία αλλά απομακρύνεται από το στιλ που ακολουθούσε έως τότε. Και δυστυχώς η ταινία χάνει την ευκαιρία να αποκτήσει το δικό της μοναδικό φινάλε όταν φορτώνει σε αυτό που θα έπρεπε να είναι το συγκλονιστικό τελευταίο της πλάνο έναν άχρηστο επίλογο. Αυτά όμως είναι λίγο ψιλά γράμματα σε μια ταινία που είναι πολύ καλύτερη από το προσδοκώμενο, χειρίζεται υπέροχα τον άβολο ψυχολογικό τρόμο και μπορεί να σε κάνει να αναγνωρίσεις στον εαυτό σου τις πολιτισμένες παγίδες στις οποίες πέφτουν ο Μπεν και η Λουίζ.

Σκηνοθεσία-Σενάριο: James Watkins

Πρωταγωνιστούν: James McAvoy, Mackenzie Davis, Aisling Franciosi, Scoot McNairy, Alix West Lefler, Dan Hough

 

 

---

 

Σε συνεργασία με το filmy