“Μαλδίβες”: Μια ταινία για την επανένωσή μας με την φύση

Ο Δυτικός υλιστικός πολιτισμός ως «πηγή δυστυχίας» (κατά τον Φρόιντ) οδηγεί σε πάμπολλες νευρώσεις, σε πρωτεϊκές ψυχώσεις, σε ανεξέλεγκτες εφιαλτικές παραισθήσεις. Η διονυσιακή μέθη, η βακχική έκσταση και η μανία ελάχιστα διαφέρουν, πόσω μάλλον όταν ξεχειλίζουν από τα παραδοσιακά θεσμικά τους πλαίσια και κατακλύζουν όλες τις πτυχές τού δημόσιου βίου αλλά και του ατομικού υποσυνειδήτου.

Εφιάλτες βλέπουν όλοι, ελάχιστοι όμως οράματα (τουλάχιστον ψυχωφελή). Το ψυχοφθόρο κυνήγι τού Πλούτου, το κυνήγι ζωντανών ως άθλημα τελούμενα από ανθρώπινα δίποδα, το χρήμα ως μοναδικό συναλλακτικό μέσο, ενόσω η πανάρχαια ανταλλακτική παραδοσιακή αλληλεγγύη υποχωρεί σταδιακά κάτω από το βάρος τού απομονωτισμού και τής ατομοκεντρικής κατανάλωσης, οδηγούν σε μια τόσο σκοτεινή κι αναπόδραστη Κόλαση που όλες οι καταστροφολογικές “Κασσάνδρες” δεν μπορούσαν να προφητέψουν ή να μαντέψουν.

Όλες οι μελλοντολογικές δυστοπίες υπερβαίνουν τα μυθολογικά “σημεία και τέρατα”. Το περίφημο “τέλος τού Κόσμου” δεν έχει πλέον νόημα ως έκφραση, για τον απλούστατο λόγο έχει συμβεί, συμβαίνει κάθε ημέρα κι όχι στο χειμερινό ηλιοστάσιο τού μη σωτηρίου έτους 2012 (σύμφωνα με τους Maya). Σε αυτή την καλοστημένη κι ελαφρώς χιουμοριστική απομυθοποιητική-αναμυθοποιητική ταινία, οι πατροπαράδοτες Ναϊάδες ξαναεμφανίζονται στο προσκήνιο τής Συλλογικής Φαντασίας.

Παραισθήσεις λόγω υψομέτρου ή λόγω… τσίπουρου, η ανάγκη τού σύγχρονου Ανθρώπου για παραμυθία τής ψυχής του, τα ζώα συντροφιάς ως διδάσκαλοι ενσυναισθήσεως… αυτά είναι τα θέματα που διαπραγματεύεται αυτή η καλοστημένη ταινία. Η μοναξιά δεν είναι πλέον αναχωρητισμός αλλά ανάγκη, εν μέρει για την αποφυγή τού κοσμικού “θορύβου”, εν μέρει προς μεγιστοποίηση τής εργατικής παραγωγικότητας. Η εντατικοποίηση τής αναπτυξιακής διαδικασίας (αειφόρου ή μη) επιβάλλει την ατομοκεντρική μόνωση, με όλες τις παράπλευρες ωφέλειες τε και απώλειες.

“Μαλδίβες”

Ο ναρκισσισμός επιφέρει δευτερογενώς πολλές νευροψυχικές διαταραχές και είναι στη βάση πολλών αυτοάνοσων διαταραχών, μαζί με την κόπωση τής εργασιομανίας (υπερκόπωση – burn out). Το multitasking εξαπλώνεται από το… μαιευτήριο μέχρι το… αποτεφρωτήριο και όλες οι ενδιάμεσες φάσεις κυλάνε μηχανικά, καταναλωτικά, μιμητικά, νευρωτικά… Βίος αβίωτος δηλαδή και η νοσταλγία τής ομηρικής Ιθάκης, του βουνίσιου σπιτιού στην ομίχλη με το τζάκι να καπνίζει είναι απλώς ένας ποιητικός τόπος συμβολικώς επιφορτισμένος με το να μας ανακουφίζει.

Παυσίπονος και παυσίλυπος υλιστικός πολιτισμός χρειάζεται τέτοιες ταινίες επειγόντως, στον αντίποδα των ταινιών φρενιτικής δράσης ή φαντασμαγορικών οπτικοακουστικών δημιουργημάτων αχαλίνωτης φαντασιοπληξίας. Συχνά-πυκνά εμείς οι ανατρεπτικοί αναρχοειδείς αιωνίως αμφισβητίες Έλληνες λέμε «Μαλβίδες» αντί για «Μαλδίβες». Φυσιολογική αυτή η εξοικειωτική αντιμετάθεση των συμφώνων…

Όπως σε όλα τα πράγματα. Η Τέχνη όμως λειτουργεί ποιητικά, ανοικειωτικώς. Δείτε αυτή την ταινία “με περίσκεψη και αιδώ” για το “πώς φτάσαμε εδώ”…

 

---

 

Μαλδίβες
2024
Α/Μ
Διάρκεια: 78′
2,5
Σινεφίλ
Eλληνική

Ο Στέλιος είναι ένας δάσκαλος μουσικής που ζει σε μια απομονωμένη ορεινή περιοχή με μοναδική παρέα τη Μαρία, τον αγαπημένο σκύλο του. Αλλά μια απρόσμενη συνάντηση στο δάσος και η εξαφάνιση της Μαρίας θα αναστατώσουν τον κόσμο του, στον οποίο αρχίζουν να εισβάλλουν το απειλητικό και το ανεξήγητο.

Σκηνοθεσία:
Ντανιέλ Μπόλντα
Με τους:
Αντώνη Τσιοτσιόπουλο
Δρόσο Σκώτη
Ανδρέα Μαριανό