“MaXXXine”: Μία ταινία στο τρίπτυχο sex-drugs-φόνος

Παρ’ όλα αυτά, ως ευσυνείδητος κριτικός πήγα να δω αυτό το MaXXXine, το “διαμάντι” ετούτου του είδους. Μισοάδειος ο θερινός κινηματογράφος (λόγω Δεκαπενταύγουστου), λιγοστοί, απομονωμένοι, διάσπαρτοι, δυσοίωνοι, κατηφείς, ψιλο-επιθετικοί οι θαμώνες. Βρήκα τι με ενοχλεί σε αυτού του είδους τις ταινίες: η έλλειψη χιούμορ, που προϋποθέτει ενσυναίσθηση και υψηλή ευφυία, μα προπάντων ανθρωπιά! Καλό το κυνήγι της καριέρας, αλλά αυτό το πολυδιαφημιζόμενο “πάτημα επί πτωμάτων” με αναγουλιάζει, με αηδιάζει, είναι αποτρόπαιο!

Θα μου πείτε, κοίτα γύρω σου και δες τι έχεις εσύ κατακτήσει με την καλοσύνη, την ευγένεια, την ανιδιοτέλεια, την φιλανθρωπία σου… Δεν μετανιώνω. Κοιμάμαι καλά τα βράδια και δεν βλέπω εφιάλτες, δεν νιώθω ότι με κυνηγούν θεοί και δαίμονες, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν πάτησα επί πτωμάτων, γιατί ανοίγω πάντα τις πόρτες να περάσουν όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως, γιατί είμαι πιο φτωχός κι από τα αγριόκρινα, γιατί με διαβάζετε και συγκινείστε και με ακούτε στο ραδιόφωνο, με σταματάτε στο δρόμο και μου χαμογελάτε… Με ένα γιαουρτάκι και με την κάρτα απεριορίστων διαδρομών ζούμε μια χαρά!

Οι εφιάλτες τού Ριχάρδου τού Τρίτου και τής Λαίδης Μάκβεθ φαντάζουν σχεδόν γελοίοι στα αθώα ποιητικά μάτια μου. Όπως και το σκληρό βλέμμα αυτής της “σημαδεμένης” ηθοποιού, πιο ψυχρό κι από παγόβουνο, πιο απάνθρωπο κι από πεινασμένης τίγρης. Αντιπαθητική ομοιοπαθητική δραματοθεραπεία, παράδειγμα προς αποφυγήν…

Το instant karma και η ισόποση επιθετικότητα δεν συνιστά άμυνα βεβαίως, αλλά έλλειψη κοινωνικών ορίων, απουσία ενσυναίσθησης, μια Κόλαση τελικά επί της γης, σε καθημερινή (και νυκτερινή) βάση. Και καλά, την ημέρα την βγάζεις όπως-όπως με την βοήθεια τής Χημείας, της βιοπάλης, της σύγκρουσης με τα άλλα δίποδα. Την νύκτα όμως, που η ψυχή ανεβαίνει στους αιθέρες για να ανασάνει, ένα δίχτυ από σκεπτομορφές, αρνητικές, κακόβουλες, σε καθηλώνει κάθιδρο στο κρεβάτι… Τέτοιο Καθαρτήριο να μην μας τύχει ποτέ.

Οι εντυπώσεις από το “MaXXXine”

Είδα την ταινία απροκατάληπτος, ψυχρά, αλλά όχι και ακάλυπτος από συναισθηματικής πλευράς. Ένας προέφηβος, μία μη διαμορφωμένη προσωπικότητα, θα επηρεαζόταν μάλλον αρνητικά. Το τρίπτυχο sex-drugs-φόνος είναι αποτροπαϊκόν για κάθε λογικό, κοινωνικό, ευαίσθητο άνθρωπο. Τώρα, ποιος/ποιοι βλέπουν όλα αυτά τα ανοσιουργήματα, δεν ξέρω. Μία γνωστή μου παιδοψυχολόγος μόνον είναι λάτρης αυτού του κινηματογραφικού είδους – σε τακτική τηλεοπτική κατανάλωση, κάτι σαν υπνωτικό, ας πούμε! Τέτοιοι άνθρωποι κάνουν τη ζωή των άλλων Κόλαση, προβάλλοντας επάνω τους τον διαταραγμένο ψυχισμό τους. Τίποτα περισσότερο κολλητικό, σαν ιός…

Έλεος! Μερικά πράγματα μάς υπερβαίνουν. Όμως, ως πολιτιστικά φαινόμενα αποτελούν (και πρέπει να είναι) αντικείμενα προς διερεύνησιν. Η μελέτη τής ανθρώπινης φύσης είναι βασικό στοιχείο για την ειρήνευση, για την γαλήνη, για την ομόνοια, για την ευδοκία, για την ενσυναίσθηση, για την ανεκτικότητα, για την αλληλεγγύη. Παρ’ όλα αυτά, η εν λόγω ηθοποιός αξίζει Όσκαρ, εάν δεν παίζει τον εαυτό της.

Τα κακοποιημένα παιδιά έχουν δύο επιλογές, δύο δρόμους να διαλέξουν: την οδό της αρετής και την οδό της κακίας – όπως ο ημίθεος Ηρακλής. Καμιά φορά τα βάσανα επαυξάνουν την ενσυναίσθηση, τη συμπόνοια, το μοίρασμα της αγάπης με τους άλλους – αυτή είναι η καλή εκδοχή, την άλλη δεν θα ήθελα να την ξανασυναντήσω στη ζωή μου. Βλέπεται μετ’ επιφυλάξεων αυτό το φιλμ. Μετά Λόγου επί-Γνώσεως.

 

MaXXXine, 2024. Έγχρωμο. Διάρκεια: 104′, Ταινία τρόμου, αμερικανοβρετανική

Έχοντας αφήσει πίσω της τη σφαγή του Τέξας, η Μαξίν είναι πλέον μια διάσημη πορνοστάρ που θέλει να κυνηγήσει καριέρα “σοβαρής” ηθοποιού στο Χόλιγουντ του 1985. Τότε ένας serial killer αρχίζει να σκορπίζει τον τρόμο στην πόλη, με πολλά από τα θύματά του να είναι στάρλετς του άμεσου περιβάλλοντός της.

Σκηνοθεσία: Τι Ουέστ. Με τους: Κέβιν Μπέικον, Μισέλ Μόναγκαν, Μπόμπι Καναβάλε, Μία Γκοθ