Μια φορά κι έναν καιρό ο κόσμος μου ήταν ασπρόμαυρος….

της Αργυρώς Πιπίνη  – 

…τόσο άσπρος όσο και μαύρος: ο Άριελ και ο Σίμπα. Δυο γάτοι τόσο διαφορετικοί ως χαρακτήρες όσο υποδήλωνε και το χρώμα τους. Μόνο που ο δύσκολος, ο άγριος, ήταν ο λευκός γάτος, ο Άριελ, και το ‘αρνί’ ήταν ο σαλιγκαρόγατος, ο χοντρούλης Σίμπα.

Όπως μία θεία μου ταξινομούσε τις αναμνήσεις της σε σχέση με τον μεγάλο πόλεμο, τον Β’ Παγκόσμιο, έτσι κι εγώ θυμάμαι περιόδους της ζωής μου ανάλογα με τις γάτες που με συντρόφευαν εκείνη την εποχή.

Λοιπόν, την πρώτη φορά που έμεινα μαζί με τον φίλο μου υιοθετήσαμε τον Άριελ. Όταν παντρευτήκαμε, μας δώρισαν τη Σεχραζάτ. Όταν πήγαμε σε μεγαλύτερο σπίτι και πέθανε η Σεχραζάτ, πήραμε το Φουφούνι. Άριελ, Φουφούνι, Τζουντίτα Μαγουλούδικου σημάδεψαν μέρες και χρόνια μιας ζωής γεμάτης ανεμελιά, σκανταλιές, άπειρες σκανταλιές, γουργουρίσματα και αγάπη, αγώνες συνύπαρξης και γέλια, μέχρι που ξανακαθίσαμε στα θρανία για να μάθουμε την αλφαβήτα της απώλειας, να μάθουμε τι σημαίνει να χάνεις ένα αγαπημένο πλάσμα, και να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι κάτι που δεν μαθαίνεται ποτέ.

Τώρα ζω με την Ταμίνα και την Πετούνια. Η Ταμίνα όρμησε στη ζωή μου πριν από πέντε χρόνια κι από τότε κάνει εκείνη κουμάντο. Είναι μια από τις πιο ζωηρές, πιο άφοβες γάτες που έχω γνωρίσει. Φιλική απέναντι σε όλους, διεκδικητική, ιδιαίτερα έξυπνη, μια γάτα που κάνει παρκούρ στους τοίχους του σπιτιού, χαστουκίζει όποτε έχει νεύρα την Πετούνια και καταστρέφει με τα δόντια της κορδόνια παπουτσιών, εσώρουχα, μαξιλάρια, πετσέτες.

Την Πετούνια τη βρήκα μωράκι ακόμα. Την είχε παρατήσει η μαμά της κι εκείνη πείναγε κι έκλαιγε. Δυσκολεύτηκα να την πιάσω και δυσκολεύτηκα ακόμα περισσότερο να την πλησιάσω. Μου πήρε πολύ χρόνο μέχρι να με αφήσει να την αγγίξω και τώρα ακόμα, χρόνια αργότερα, είναι δύσπιστη απέναντι στον κόσμο. Περιττό να πω ότι η Ταμίνα την πολέμησε λυσσαλέα με απειλές, νυχιές, σφαλιάρες. Και ήταν μάθημα για μένα η επιμονή της μικρής Πετούνιας να κερδίσει την Ταμίνα: στις επιθέσεις της Ταμίνας έκανε ένα βήμα πίσω αλλά ξαναγύριζε και της μιλούσε και της γουργούριζε. Ώσπου μια μέρα βρήκα την Ταμίνα, τη στειρωμένη Ταμίνα, να τη θηλάζει και να την πλένει. Και μετά να τη σουρομαδάει και να τη δαγκώνει. Και μετά να τη φιλάει και να τη γλείφει. Το μοτίβο αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Και παρουσία μου πολλές φορές.

Έτσι όπως τις βλέπω ξαπλωμένες στα πόδια του κρεβατιού να πλένουν σχολαστικά την απαλή τους γούνα και μετά ένα-ένα τα βελούδινα πέλματα, ενώ τα μεταξωτά τους μουστάκια τρεμουλιάζουν, σκέφτομαι ποιο κρυφό μονοπάτι οδηγεί ένα πλάσμα στον δρόμο μας. Αγαπώ όλα τα ζώα αλλά οι γάτες αποτελούν για μένα συντρόφους ψυχής, “αγαθά Δαιμόνια” που με τη σιωπή που κουβαλάνε, τη σοφία και την τρέλα τους μας συνδέουν μ’ έναν αθέατο αλλά υπαρκτό κόσμο.

 

* H 4^η Οκτωβρίου είναι η μέρα των ζώων, η δική τους μέρα. Όλες οι μέρες είναι δικές τους. Σ’ αυτούς που δύσπιστοι και προσεκτικοί, θαρραλέοι και ανέμελοι μας γυροφέρνουν, τρίβονται στα πόδια μας, νιαουρίζουν τις απαιτήσεις τους, γουργουρίζουν τη χαρά τους, γαβγίζουν για να μας χαιρετήσουν, μας ακολουθούν πιστά, μας ρίχνουν φιλικά κουτουλιές. Η μέρα είναι αφιερωμένη σ’ αυτούς που κρατάμε στην αγκαλιά μας αλλά, κυρίως, στους γάτους και τους σκύλους των σκουπιδιών και των χαρτόκουτων, στα γεμάτα στωικότητα και αξιοπρέπεια σύμβολα της επιβίωσης.