Μία πολύ διαφορετική 95χρονη ποιήτρια…

Η 95χρονη κ. Στέλλα Αγόρα αξιώθηκε να κάνει τρεις γιους, μια πλήρη οικογένεια, να παντρευτεί από προξενιό τον όμορφο άνδρα της, τον αγάπησε βαθιά, ξεπερνώντας το θέμα της κώφωσής του, αφού “μιλούσαν” με τα βλέμματα και με την γλώσσα των χειλιών. Μαραγκός, επιπλοποιός από τους καλύτερους την είχε κυρά κι αρχόντισσα.

Η ίδια, παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας που ζούσε την φτώχια, που αναγκάσθηκε το 1940 να σταματήσει το σχολείο στην 3η Δημοτικού όταν σφύριξαν οι σειρήνες προειδοποιώντας για το πόλεμο που ξεσπούσε…

 

Έκτοτε, αν και λάτρευε τα γράμματα περισσότερο από το παιγνίδι, δεν αξιώθηκε να συνεχίσει. Όμως, πάντα έγραφε σε ό,τι χαρτί έβρισκε τις σκέψεις της, άκουγε τις γιαγιάδες της γειτονιάς με την λαϊκή σοφία τους. Τα ρητά, τις παροιμίες τους, τις οικογενειακές αρχές, κόντρα στον συντηρητισμό που επικρατούσε με τις δικές της μικρές επαναστάσεις.

Επιδέξια σε όλα, έραβε στην μηχανή της, κεντούσε πίνακες, ταπισερί, δημιουργούσε όταν παντρεύτηκε στο σπιτικό τις όμορφες γωνιές, ένα φιλόξενο στέκι που τιμούσαν φίλες και γειτόνισσες όπως συμβαίνει στις επαρχιακές πόλεις όμως εκεί δεν υπήρχαν κουτσομπολιά, μικρότητες ήταν ένας πόλος έλξης άλλου επιπέδου.

Σήμερα οι περισσότερες φίλες δεν υπάρχουν στην ζωή αλλά την θυμούνται και της τηλεφωνούν καθημερινά, πολύ νεότερες φίλες. Έχει φοβερό θυμητικό, απαγγέλλει ποιήματά της που έγραψε 50 χρόνια πριν, μας δείχνει χειρόγραφά της αλλά και καλοτυπωμένα ποιήματα γραμμένα με word που της τα γράφει για να μείνουν η 15χρονη συνονόματη εγγονή της, Στέλλα.

Από τι εμπνέεστε και γράφετε;

-Από τα πιο απίθανα. Εκείνη την ώρα λες κι ανοίγει το μυαλό μου, παίρνω μολύβι και χαρτί και όλα βγαίνουν μαγικά.

Υπάρχει κάποιο πιο αγαπημένο ποίημα;

-Ολα! Ίσως οι άλλοι μου μιλούν για τα πιο πατριωτικά μου όπως για την Θράκη μας, για την πατρίδα, για τον άνθρωπο…

Η 95χρονη και οι ποιητικοί της αυτοσχεδιασμοί

Η κ. Στέλλα προπορευόταν από την εποχή της, κι αυτό φαινόταν σε όλα, στο κομψό ντύσιμο, στις παρέες της, στο διαρκές χαμόγελο την αρχοντιά που την χαρακτηρίζει στον άψογο πληθυντικό που χρησιμοποιεί, τη νοικοκυροσύνη της, στην εγκράτεια από πειρασμούς, στην προτεραιότητα που έδινε στην πλήρη ανατροφή των παιδιών της.

Καλονοικοκυρά με αυτοσχεδιασμούς στη μαγειρική της, τα γλυκίσματα που έκανε, τις μαρμελάδες με φρούτα της αυλής, παράλληλα με την λογοτεχνική αυτοσχέδια προσέγγιση και επιθυμία της έκφρασής της με σεμνότητα και τόσο ήπιο χαρακτήρα. Γεννηθείσα το 1930, μας το θυμίζει με χαμόγελο.

Σήμερα, διαβάζοντας κανείς τα ποιήματα της βρίσκει μοναδικές ομοιοκαταληξίες, φιλοσοφημένη σκέψη, γλυκύτητα και τρυφερότητα στο λόγο της, ευρύτητα αντιλήψεων και μάλιστα σε μια εποχή που η γυναίκα δεν είχε χειραφετηθεί στα βασικά. Ένα από τα χαρακτηριστικά στιχάκια της.

“…ό,τι τραβάει το κορμί το φταίει το κεφάλι,
ό,τι τραβάνε οι φτωχοί
το φταίνε οι μεγάλοι,
μεγάλη τσέπη έχουνε θέλουν να την γεμίσουν
και όλους τους χαμηλόμισθους βάλθηκαν να αφανίσουν…”

Παράλληλα μας αποκαλύπτει την έφεσή της και στο τραγούδι. Κάποια από τα ποιήματα της τα μελοποίησε και τα ερμηνεύει καταπληκτικά στη συνάντηση μας που παίρνει άλλο χαρακτήρα.

Αν κι εγώ μια άγνωστη δημοσιογράφος που “εισβάλει” στο σπίτι της με την άπληστη περιέργεια αυτής της γνωριμίας, η κ. Στέλλα διδάσκει την αγάπη για την ζωή, κόντρα στο φόβο του θανάτου, με στεφανώνει με ευχές “ναχω τα χρόνια της” “την υγεία της”, “τις χαρές της καθημερινότητας”, “την αγάπη των παιδιών μας που τα μεγαλώνουμε για να είναι ανεξάρτητα”…

Ποια θα ήταν η επιθυμία σας τώρα;

-Είμαι πλήρης, δεν έχω κάποια επιθυμία χαίρομαι γιατί αξιώθηκα να γνωρίσω στο Άγιο Παΐσιο πήγα τρεις φορές στο εκκλησάκι του, μια φορά στον Κορινό Κατερίνης στην αδελφή μου, και μια φορά στον Έβρο. Δεν ήμουν των ταξιδιών. Δεν ήθελα να αφήνω την οικογένεια και τότε δεν υπήρχε η δυνατότητα να φεύγουμε όλοι μαζί κάπου, οπότε προσάρμοσα την ζωή στο βασίλειο μου και στην Κομοτηνή που είχε το ποτάμι ήταν μια άλλη πόλη κάπως εξωτική και πάντα αγαπημένη μου”.

Στα 62 χρόνια της με τη νίκη τότε στους Ολυμπιακούς αγώνες του Πύρου Δήμα γράφει ένα επαινετικό ποίημα για τον Ολυμπιονίκη από την Χειμάρα, όπως και μέσα στην γκάμα της γραφής της βλέποντας τις ασπρόμαυρες ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου εξυμνεί τον Βέγγο, που είναι φαν του.

Πώς περνάτε τη μέρα σας;

-Περιποιούμαι το σπίτι, μαγειρεύω, έκανα χθες κρέας με πράσα, αγαπημένο μου φαγητό αλλά είμαι λιγόφαγη, μπήκε στην κατάψυξη. Βλέπω τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες, τραγουδάω. Δεν ζηλεύω τίποτα και κανέναν. Θέλω όλοι να είναι γεροί κι ευτυχισμένοι. Θα φύγω χορτάτη από όλα! Απλά θέλω όπως τώρα στα 95 έχω τα μυαλά μου 100% έτσι να είμαι μέχρι το τέλος, όποτε έρθει…”.

Κλείνω με ένα στιχάκι της.

…”Όλοι υπηρέτες είμαστε σε τούτο τον κοσμάκη, άλλοι τρώνε γλυκό ψωμί κι άλλοι πικρό φαρμάκι”…