Μια τρύπα στην μνήμη και στην καρδιά η απουσία σου Κατερίνα

«Ο ποιητής συνήθως πλησιάζει την πραγματικότητα, ή αυτό που εκείνος βλέπει σαν πραγματικότητα και την μεταπλάθει. Είτε γιατί θέλει να φέρει στην επιφάνεια αυτό που εκείνος θεωρεί το αληθινό της νόημα, είτε γιατί θέλει να φτιάξει έναν άλλο κόσμο που θα μας παρηγορήσει ίσως για τούτον δω τον κόσμο που ζούμε. Η πρωτοτυπία της Πόπης Αρωνιάδα βρίσκεται στο ότι πλησιάζει τελείως διαφορετικά την πραγματικότητα. Άλλωστε ο τίτλος της συλλογής το δηλώνει ξεκάθαρα.

»Η “ουλή” δεν είναι μια ορατή απόδειξη μιας οδυνηρής Mνήμης που ζήσαμε και που αν και την ξεπεράσαμε, θα επηρεάζει πάντα την οπτική που έχουμε του κόσμου. Η Πόπη Αρωνιάδα την πραγματικότητα σε βάθος αναλύει και όσο πιο βαθειά σκάβει, τόσο πιο πολλά στοιχεία βρίσκει για το πολυδιάστατο νόημα της πραγματικότητας, που ποτέ σχεδόν δεν το ανακαλύπτουμε. Η Πόπη Αρωνιάδα όμως ξέρει ότι “η σημασία φωλιάζει στα ανείπωτα”. Εμείς οι άνθρωποι ζούμε με προκαθορισμένα όρια, αλλά όταν όλα μας εγκαταλείπουν έρχονται “οι μοναξιές που ανοίγουν το ένστιχτο της ελευθερίας”.

»Το ένστιχτο της ελευθερίας που συχνά το αγνοούμε, είναι αυτό που μας αποδεσμεύει από τους κανόνες και τότε ζούμε, όσο πιο αληθινά μπορούμε, την πραγματικότητα. Ακόμα και ο τρόμος μπορεί να κοπάσει, αν σκύψεις και κοιτάξεις, βαθειά το βλέμμα του λύκου και δεχτείς το φιλί του. “Το φιλί του λύκου/ γλυκό κι ερωτικό/ στεφανώνομαι μαζί του/ ένα ουρλιαχτό,/ γιατί όλα είναι αντίλαλος”. Ναι, όλα είναι αντίλαλος μιας πραγματικότητας, που συχνά ούτε στη φαντασία μας δεν χωράει. Η αλήθεια είναι ότι η πραγματικότητα έχει πολύ περισσότερη φαντασία από μας. Και η Πόπη Αρωνιάδα το ξέρει».

ΟΥΛΕΣ / SCARS translation from the Greek Katerina Anghelaki Rooke

ΟΥΛΕΣ

«Εισελθέτωσαν ύδατα έως ψυχής μου”.
Στη γλώσσα μου
μετενσαρκώθηκα
μακριά, φιδίσια
γλίστρησα γλυκά
ανάμεσα στις ρίζες
ακουμπώντας άθελα
φρέσκια ουλή
από βγαλμένο δόντι
πλημμυρίζοντας αλμύρα
ματωμένης απώλειας.
Εισχώρησα αργά μέσα μου
η καρδιά παιχνιδιάρα
γουργούρισμα αγριοπερίστερου
μπροστά σε σπόρους,
παίζω μαζί της
σαν μωρό σκυλί
που ικανοποιείται
απ’ την επανάληψη.
Γλύφω περιμετρικά
το σημείο εκκίνησης,
τη σκοτεινή μήτρα,
άπραγη πια, πέτρινη,
άχρηστος παλιός ασκός.
Έρπω γλιστρώντας
στην κομμένη ανάσα
πέφτω στο κενό
της έλλειψης μισού πνεύμονα,
τον ρούφηξε δράκος
απ’ άνοιγμα είκοσι δύο εκατοστών
στην πλάτη, ανάμεσα στα πλευρά.
Στέγνωσα απ’ την περιπλάνηση.
Ως τίμια γλώσσα
βούτηξα να λιπανθώ
στα ύδατα της ψυχής μου».

SCARS

“Water reached my soul”
In my tongue
I was transubstantiated
long, snake-like
I sweetly slipped
in-between the roots
touching unwillingly
the fresh scar
from a lost tooth
flooded with the saltness
of a bleeding loss
I slowly entered my inside
a playful heart
always with a wild pigeon’s gurgle
when facing seeds,
I play with it
like a baby dog
that is satisfied
with repetition.
I lick all around
the starting point
the dark vagina
inactive by now, a stone
a useless old sac.
I crawl slipping
over a breath taken away
I fall into the void
of half a lung missing
sucked in by the dragon
from an opening of twenty two centimeters
of my the back, in between two ribs.
I dried up from wandering around
as an honest tongue
and dipped in to be fertilized
by the water of my soul.”