“Μην ανοίγεις την πόρτα”: Η κινηματογραφική πτήση των αδερφών Καρπά

Σε ένα απομονωμένο δάσος μακριά από τον πολιτισμό, ζει ένας άντρας, που ένα βράδυ του ζητά καταφύγιο μια τρομοκρατημένη γυναίκα, που ισχυρίζεται ότι η επιστημονική της ομάδα δέχτηκε επίθεση από ένα απροσδιόριστο πλάσμα και αυτή είναι η μόνη επιζούσα. Αυτή είναι ουσιαστικά η υπόθεση της ατμοσφαιρικής αυτής ταινίας, στην οποία λίγα πράγματα συμβαίνουν, αν εξαιρέσεις τις μεταφυσικές υπόνοιες που διαχέουν την εξέλιξη της πλοκής.

Το παράδοξο που συμβαίνει στην ταινία των αδερφών Καρπά (γνωστούς ως Unboxholics) είναι πως καταφέρνουν να δημιουργήσουν τη ζητούμενη ατμόσφαιρα πολύ πιο αποτελεσματικά από ανθρώπους του κινηματογραφικού χώρου. Υπάρχει όμως ένα πολύ σημαντικό παραθυράκι.

Το μεγάλο “υπέρ” της σκηνοθεσίας είναι τα στατικά πλάνα, με τους αδερφούς Καρπά να τοποθετούν συχνά την κάμερα σε στρατηγικά σημεία και να καταγράφουν τόσο τη δράση όσο και το απόκοσμο ομιχλώδες σκηνικό του δάσους με τους παράλληλους κορμούς δέντρων. Είναι σαφές ότι οι Καρπά ξέρουν πολύ καλά τι ταινία θέλουν να γυρίσουν και έχουν την ευφυΐα να μην προσπαθήσουν τίποτα περισσότερο από αυτό. Έχουν πλήρη αντίληψη των δυνατοτήτων τους και τις αξιοποιούν στο μέγιστο και αυτό εντέλει σώζει την ταινία, καθώς τις ελάχιστες φορές που επιχειρούν να κινηματογραφήσουν τη δράση με έντονο ντεκουπάζ, το αποτέλεσμα είναι επίπονα άγαρμπο. Ουσιαστικά οι Καρπά δεν αποτυγχάνουν ,γιατί επιχειρούν το απολύτως μίνιμουμ. Που στην ταινία τους, όμως, είναι αρκετό.

Αντίστοιχα, οι ερμηνείες του Σάκη Καρπά και της Φωτεινής Λεβογιάννη είναι αξιοπρεπείς, επειδή είναι γραμμένοι με τρόπο που να ζητούν κάτι πολύ συγκεκριμένο χωρίς την παραμικρή διάθεση εξέλιξης ή εναλλαγής διαθέσεων. Και εκεί φανερώνονται οι μεγάλες αδυναμίες του σεναρίου αφού πολλοί μονόλογοι δεν πηγάζουν από κάποια πορεία της ιστορίας αλλά έρχονται αυθαίρετα, ενώ όταν φτάνουμε στο φινάλε, φανερώνεται πως το σύνολο της ιστορίας που παρακολουθούμε δεν καταλήγει πουθενά.

Από την άλλη, στο τεχνικό κομμάτι επιτυγχάνουν το αδιανόητο για το ελληνικό σινεμά, να έχουν έναν άψογο ήχο όπου οι διάλογοι ακούγονται κρυστάλλινα και ένα πλήρως αποτελεσματικό sound-design. Η φωτογραφία τους είναι ανάλογου ποιοτικού επιπέδου, παρότι κάπως ουδέτερη σε σχέση με το περιεχόμενο, όπως και η μουσική της Kid Moxie που επιχειρεί να δώσει μια μεγαλύτερη διάσταση από αυτό που προσφέρει το σενάριο.

Το “Μην Ανοίγεις την Πόρτα” είναι μια αξιέπαινη απόπειρα, η οποία θα γίνει αποδεκτή από το τεράστιο για τα ελληνικά δεδομένα κοινό των Unboxholics. Η κυκλοφορία της όμως στις κινηματογραφικές αίθουσες τη φέρνει αντιμέτωπη με απαιτήσεις που δεν θα υπήρχαν αν απλώς ανέβαινε στο YouTube για το κοινό τους μαζί με τις μικρού μήκους τους. Και σε αυτό το πλαίσιο, το ότι οι αδερφοί Καρπά δημιουργούν μια ταινία με ελάχιστες απαιτήσεις, απομακρύνοντας στρατηγικά οτιδήποτε θα χρειαζόταν μια ενεργή σκηνοθετική οπτική, είναι κάτι που δεν μπορεί να παραβλεφθεί.

Σκηνοθεσία-Σενάριο: Αλέξανδρος Καρπάς, Σάκης Καρπάς
Πρωταγωνιστούν: Σάκης Καρπάς, Φωτεινή Λεβογιάννη

 

---

 

Σε συνεργασία με το filmy