“Μουφάσα ο βασιλιάς των λιονταριών”: Ξαναζεσταμένο κινηματογραφικό φαγητό

Κριτική

Μέσα από φλάσμπακ, γνωρίζουμε τον Μουφάσα ως ένα μικρό, χαμένο και ολομόναχο λιοντάρι μέχρι που συναντά ένα συμπονετικό λιοντάρι με το όνομα Τάκα, κληρονόμο μιας βασιλικής γενιάς. Η τυχαία συνάντησή τους αποτελεί την αρχή ενός μοναδικού κοινού ταξιδιού μιας ομάδας παριών που αναζητά το πεπρωμένο της. Στην πορεία, οι δεσμοί των μελών της ομάδας θα δοκιμαστούν καθώς συνεργάζονται για να αποφύγουν έναν απειλητικό και θανατηφόρο εχθρό.

Άψυχο είχα χαρακτηρίσει το φωτορεαλιστικό ριμέικ του “Βασιλιά των Λιονταριών” που είχε επιμεληθεί ο Jon Favreau για την Disney το 2019, και αυτό δεν αποτελούσε μομφή για τους ψηφιακούς καλλιτέχνες που κατάφεραν να αναπαράξουν τοπία και ζώα με τόση πιστότητα που φαντάζουν αδιόρατα από τα πλάνα ενός ντοκιμαντέρ και αυτό σε μια μεγάλου μήκους παραγωγή δύο ωρών. Θυμίζει ένα επίτευγμα ανάλογο με αυτό της “Χιονάτης και των Επτά Νάνων” του 1937 που δημιούργησαν οι σχεδιαστές του Ντίσνεϊ με τις πένες και τα μολύβια τους. Δύο διαφορετικές μορφές animation έτσι όπως τις καθιστά η τεχνολογική εξέλιξη και η κάθε μία με τη δική της χρησιμότητα.

Η κομβική διαφορά είναι πως το 2D animation, στο πλαίσιο πάντα των συμβάσεων που το συνοδεύουν, κυρίαρχο λόγο έχει το προσωπικό στιλ του σχεδιαστή και κατ’ επέκταση της παραγωγής που μας επιτρέπει να κάνουμε απευθείας τον διαχωρισμό και να μιλάμε για “ταινίες της Disney”, “ταινίες της Dreamworks”, “ταινίες Ghibli” κλπ. Το φωτορεαλιστικό animation δεν έχει προσωπική ταυτότητα, δεν επιζητά να δημιουργήσει αλλά να αναπαράξει την πραγματικότητα. Γι’ αυτό και το πλάνο στην εισαγωγή του 1994 όπου βλέπεις για πρώτη φορά τον Pride Rock είναι τόσο εντυπωσιακό, ενώ στο 2018 το μόνο που εισπράττεις είναι η εικόνα μιας πέτρας…

Αν επρόκειτο για μια ταινία όπου βλέπεις λιοντάρια να κάνουν λίγο-πολύ ό,τι θα έκαναν στη ζωή τους, πάει καλά, αλλά λιοντάρια που τραγουδούν σε μια ιστορία που πρέπει να εκμαιεύσει και το συναίσθημα… Δεν είναι αυτός ο σκοπός του φωτορεαλισμού ή εν πάσει περιπτώσει δεν θα έπρεπε να είναι. Από την άλλη, παρακολουθώντας τον “Μουφάσα”, κάθε παράπονο για τα άψυχα πρόσωπα των ζώων που είχα στην προηγούμενη ταινία πήγε περίπατο. Στα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, οι σχεδιαστές μπορούν πλέον να επέμβουν πειστικά στις εκφράσεις των ζώων και να τις χειραγωγήσουν όπως επιθυμούν. Σας έχει κοιτάξει ποτέ κατάματα φωτορεαλιστικό λιοντάρι με πλατύ χαμόγελο; Εμένα ναι, και μάλιστα από μια τεράστια κινηματογραφική οθόνη, και είναι ό,τι πιο τρομακτικό έχω δει. Συνδυάστε αυτό με τον Barry Jenkins, ενός σκηνοθέτη που φημίζεται για τα κοντινά πλάνα στους ηθοποιούς των ταινιών του, και έχουμε αυτόματα ένα αθέλητο horror-movie.

Μουφάσα: Ξαναζεσταμένο φαγητό: Η ιστορία που σκαρφίζεται ο Jeff Nathanson έχει το ενδιαφέρον της, προτείνει ένα παρελθόν πολύ απροσδόκητο για χαρακτήρες που έχουν περάσει με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στη συνείδησή μας, και συγγραφικά τουλάχιστον λειτουργεί ικανοποιητικά. Το πρόβλημα φυσικά προκύπτει από το φωτορεαλιστικό χαρακτηριστικό που μας κάνει να δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ότι τα λιοντάρια έχουν, πχ, συναίσθηση γύρω από την έννοια των φαντασμάτων, και από την ίδια την Disney που όχι απλώς επιχειρεί να πουλήσει ξαναζεσταμένο φαγητό, αλλά αυτό που σου πούλησε το 2019 αναμασημένο.

Είναι αδύνατο να παρακολουθήσεις αυτό που ο Nathanson και ο Jenkins έχουν προσπαθήσει να δημιουργήσουν ως συγγραφέας και σκηνοθέτης αντίστοιχα, αφού συνέχεια υπάρχει κάτι τοποθετημένο εν είδη αναφοράς, είτε πρόκειται για πλάνο, για χρωματική παλέτα, έναν στίχο τραγουδιού, είτε για τον Τιμόν και τον Πούμπα που σταματούν κάθε δέκα λεπτά την αφήγηση για το πιο εκνευριστικό αλισβερίσι ηλιθιότητας. Αντίστοιχα, τα τραγούδια εμφανίζονται στα πιο άκυρα σημεία, με αποκορύφωμα το “Bye Bye” του Mads Mikkelsen, και είναι μια τεράστια απογοήτευση ότι αποτελούν συνθέσεις του Lin Manuel Miranda.

Όσες εισπράξεις και να καταλήξει να κάνει ο “Μουφάσα”, δύσκολα η Disney θα βρει επιχείρημα για μια τρίτη ταινία ή θα καταφέρει να χρησιμοποιήσει σε ανάλογα ολοκληρωτικό βαθμό την τεχνολογία που θέλει να επιβάλλει. Και μια συμβουλή: μην πάρετε πολύ μικρά παιδάκια στην αίθουσα γιατί ήδη μπορώ να ακούσω τα ουρλιαχτά.

Σκηνοθεσία: Barry Jenkins
Σενάριο: Jeff Nathanson
Και στα ελληνικά με τις φωνές των: Βασίλης Δημακόπουλος, Παναγιώτης Αποστολόπουλος, Ντίνος Σούτης, Φοίβος Ριμένας, Βασίλης Μήλιος, Γιάννης Λάφης, Εύα Τσάχρα, Μυρτώ Κεραμέως, Κατερίνα Σούσουλα, Αλέξανδρος Λουζιώτης, Τάνια Παλαιολόγου, Γιάννης Στεφόπουλος, Αγγελος Λιάγκος, Κωνσταντίνος Ρεπάνης, Βάσια Ζαχαροπούλου, Ανδρέας Ευαγγελάτος, Μαρία Πλακίδη, Σοφία Τσάκα

 

---

 

Σε συνεργασία με το filmy