Μπελμοντό: Ο άσχημος γυναικάς που πέρασε και από την Αθήνα

Απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών ο Ζαν Πολ Μπελμοντό, ο “γοητευτικός άσχημος” του γαλλικού σινεμά που έκανε κοντράστ με τον σχεδόν συνομήλικό του Αλέν Ντελόν. Πάντα με το τσιγάρο στο στόμα και το χαρακτηριστικό του χαμόγελο, θεωρoύνταν από τους συμπαθέστερους σταρ του παγκοσμίου στερεώματος. Πέθανε ύστερα από μακροχρόνια ασθένεια, ιδιαίτερα καταβεβλημένος. Ένα εγκεφαλικό που είχε υποστεί πάντως νεότερος, το είχε ξεπεράσει μέσα σε τρία χρόνια, παρότι ήταν βαρύ.

Γεννήθηκε το 1933 στο Παρίσι, με πατέρα τον γλύπτη Πολ Μπελμοντό και μητέρα ζωγράφο. Ο γιος όμως είχε πάθος με το ποδόσφαιρο και το μποξ –όχι με την τέχνη. Τελικά έγινε πυγμάχος και μάλιστα πολύ καλός, ρίχνοντας νοκάουτ στον πρώτο του αγώνα τον αντίπαλο του από τον πρώτο γύρο.

Ομως ένα χρόνο μετά αλλαξογνώμησε για το επάγγελμα και το 1950 άρχισε να ασχολείται με την ηθοποιία. Το 1956 άρχισε να εργάζεται παίρνοντας μικρούς ρόλους σε ταινίες της εποχής και αναπόφευκτα βρέθηκε σε κόντρες με τον Αλέν Ντελόν που ήταν “ο κούκλος” της εποχής. Συμπρωταγωνίστησαν πάντως και στο θρυλικό “Μπορσαλίνο”.

Ο Μπελμοντό στην Αθήνα

Στην Αθήνα πριν από μισό αιώνα τριγυρνούσε κρεμασμένος από τρόλεϊ για τις ανάγκες της ταινίας, με τον Ομάρ Σαρίφ στο ρόλο του κακού αστυνομικού διοικητή να τον κυνηγάει ανηλεώς, παρότι διεφθαρμένος και ο ίδιος. Επρόκειτο για την ταινία La Casse (ελληνικός τίτλος, Οι Διαρρήκτες). H μοιραία γυναίκα ήταν η Ντάιαν Κάνον και ο Ομάρ Σαρίφ σε εκείνη την ταινία ονομαζόταν Άβελ Ζαχαριάς….

https://www.youtube.com/watch?v=yNBHE1dnIZY

Ομως αν και ο όμορφος Αλέν Ντελόν δεν ξεχώρισε ποτέ ιδιαίτερα ως ηθοποιός, ο Μπελμοντό χαρακτηρίστηκε ως ο Γάλλος Τζέιμς Ντιν ή και ως νέος Ζεράρ Φιλίπ. Η αβίαστη ερμηνεία του στο έργο “Με κομμένη την ανάσα” εκτόξευσε τη φήμη και του ίδιου, αλλά και του σκηνοθέτη του, του Γκοντάρ. Η ταινία εκείνη έφερε το νέο κύμα στο γαλλικό – και όχι μόνον – σινεμά. Το 1961 βρέθηκε υποψήφιος για το βραβείο BAFTA, όπως και το 1963.

Υπερβολικός, σχεδόν εργασιομανής 

Ο Μπελμοντό ήταν όμως και άτομο της υπερβολής: επί σχεδόν 15 χρόνια και μέχρι το 1975 γύριζε 3-4 ταινίες το χρόνο, όχι όλες εξαιρετικά επιτυχημένες. Έπαιξε και σε ξεχωριστές, σχεδόν σινεφίλ ταινίες, όπως “Ο Χαφιές” (Le Doulos) και ο “Σταβίνσκι” αλλά και σε πολύ εμπορικές, όπως με την Κλαούντια Καρντινάλε στη θρυλική κομεντί του Φιλίπ Ντε Μπροκά “Καρτούς” (Cartouche). Το 1980 στράφηκε περισσότερο στο θέατρο που το είχε παρατήσει από το 1958.

Πρωταγωνιστησε στο “Εγκλημα στην Place Pigalle” (Sois belle et tais-toi, 1958), στους “Ζαβολιάρηδες” (Les tricheurs, 1958) και στο “Τρίγωνο της αμαρτίας” (À double tour, 1959). Με το ξεκίνημα της δεκαετίας του 1960 έρχεται το “Με κομμένη την ανάσα” (À bout de soufflé, 1960), ενώ την ίδια χρονιά ρμφανίζεται στο “Προσοχή! Δημόσιος κινδυνος!” (Classe tous risques, 1960), στον “Μυστηριώδη επισκέπτη” (Les distractions, 1960), στο “Γράμμα μιας δόκιμης μοναχής” (Lettere di una novizia, 1960) και στην  “Ατιμασμένη” (La ciociara, 1960).

Ακολουθούν οι ταινές “Η κυρία θέλει έρωτα” (Une femme est une femme, 1961), “Καρτούς” (Cartouche, 1962), “Δύο Αλήτες” (Un singe en hiver, 1962), “Χαφιές” (Le Doulos, 1962), “Μεγάλος τυχοδιώκτης” (L’aîné des Ferchaux, 1963), “Άνθρωπος από το Ρίο” (L’Homme de Rio, 1964), “Τρελός Πιέρό”, “Τυχοδιώκτης τον δύο ηπείρων (Les tribulations d’un Chinois en Chine, 1965), “Τρυφερός αλήτης” (Tendre voyou, 1966), “Το Παρίσι φλέγεται” (Paris brûle-t-il?, 1966), “Ο Κλέφτης” (Le voleur, 1967), James Bond 007 – Casino Royale (1967)και “Σειρήνα του Μισισιπή” (La sirène du Mississipi, 1969).

Η δεκαετία του 1970 ανοίγει με το θρυλικό “Μπροσαλίνο” (Borsalino) (1970) και ακολουθούν οι ταινίες “Διαρρήκτες” (Le casse, 1971), “Σημαδεμένος”(La scoumoune, 1972), “Stavisky” (1974), “Τρόμος πάνω από την πόλη”  (Peur sur la ville, 1975), “Θηρίο” (L’ animal, 1977), “Μπάτσος ή αλήτης” (Flic ou voyou, 1979). Συνεχίζει με τον “Επαγγελματία” (Le professionnel, 1981), τον “Άσσο των άσσων” (L’as des as, 1982), τους “Αθλίους” (Les misérables, 1995), το “Désiré” (1996) και το “Ένας άνθρωπος και ο σκύλος του” (Un homme et son chien, 2008).

Στην προσωπική του ζωή έδειξε μεγάλη αδυναμία στις γυναίκες. Παντρεύτηκε το 1953, αλλά δώδεκα χρόνια μετά ερωτεύθηκε ή πάντως συνήψε ερωτική σχέση με την Ούρσουλα Άντρες και η σύζυγός του ζήτησε διαζύγιο. Το 1972 συνδέθηκε με την Λάουρα Αντονέλι, με την οποία έμεινε μαζί οκτώ χρόνια. Ξαναπαντρεύτηκε το 2002 σε ηλικία 70 ετών μια 24χρονη, από την οποία χώρισε στα 76 του. Λίγα χρόνια αργότερα, συνήψε δεσμό με μία 35χρονη playmate. Απέκτησε τέσσερα παιδιά, αλλά έχασε την πρώτη κόρη του σε πυρκαγιά το 1994.