Ο δρόμος του σταυρού και των ονείρων

Η μέρα της ξεκινούσε με τον ήχο του ξυπνητηριού και τελείωνε με την κούραση που δεν της έδινε ποτέ το δικαίωμα να αναστενάξει. Η δουλειά, οι υποχρεώσεις, τα «πρέπει» που γίνονταν βουνό κάθε μέρα, την κρατούσαν φυλακισμένη σε μια αέναη επανάληψη. Όμως, βαθιά μέσα της, υπήρχε μια φλόγα που δεν είχε σβήσει ποτέ: το πάθος για τα ταξίδια, για τις στιγμές που θα την έκαναν να ζήσει πραγματικά. Αλλά αυτά τα «θέλω» έμοιαζαν πάντα με ψίθυρους, χάνονταν στον θόρυβο της καθημερινότητας.

Ένα βράδυ, καθώς βρισκόταν στον καναπέ της, βυθισμένη σε έναν ωκεανό σκέψεων, ήρθε η μεγάλη στιγμή που άλλαξε τα πάντα. Ο πατέρας της, ο άνθρωπος που είχε πάντα την ευθύνη για την οικογένεια, ο άνθρωπος που ποτέ δεν είχε παρατήσει τα «πρέπει» του, έπεσε βαριά άρρωστος. Η Άννα έτρεξε κοντά του, αναγκασμένη να αφήσει πίσω τη δουλειά της, την καθημερινότητά της, τον κόσμο της.

Και τότε, ενώ τον παρακολουθούσε να αγωνίζεται για την ανάσα του, ένιωσε μέσα της την ανάγκη του απολογισμού για όλα αυτά τα χρόνια που είχε ακολουθήσει τις εντολές των άλλων, τι είχαν πραγματικά προσφέρει στη ζωή της; Ο πατέρας της, ο άνθρωπος της υπευθυνότητας, του καθήκοντος, του «πρέπει», τώρα βρισκόταν αβοήθητος. Η ζωή του ήταν γεμάτη με παραχωρήσεις, με θυσίες για τους άλλους, αλλά είχε ποτέ καταφέρει να ζήσει ο ίδιος; Είχε ακολουθήσει μια ζωή τα «πρέπει» και όχι τα «θέλω».

Η Άννα άφησε το χέρι του πατέρα της και βγήκε στον κήπο, αγκαλιάζοντας το κρύο της νύχτας. Όλα αυτά τα χρόνια, είχε δει μόνο τη ζωή μέσα από το πρίσμα του χρέους και της υποχρέωσης. Αλλά η στιγμή αυτή της αποκάλυψε κάτι που την τράνταξε: η ζωή δεν ήταν μόνο αυτό. Δεν ήταν μόνο «πρέπει». Είχε μια άλλη διάσταση, αυτή του «θέλω», της επιθυμίας να ζεις αληθινά, να κυνηγάς τα όνειρά σου, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να ρισκάρεις, να παλέψεις για να ελευθερώσεις την ψυχή σου.

Αλλαγή στη ζωή

Εκείνη τη νύχτα, η Άννα πήρε την απόφαση να αλλάξει τη ζωή της. Σχεδίασε τη ζωή της από την αρχή. Άφησε τη δουλειά της, βρήκε μια καινούρια θέση που της επέτρεπε να έχει χρόνο και ελευθερία. Αποφάσισε να ζήσει το όνειρό της και να ταξιδέψει. Ξεκίνησε το ταξίδι της προς την Ασία, με την κάμερά της να αιχμαλωτίζει τις στιγμές του κόσμου, με την καρδιά της να ανοίγει σε νέες εμπειρίες.

Τα «πρέπει» δεν εξαφανίστηκαν, αλλά πλέον δεν την κρατούσαν φυλακισμένη. Έμαθε να τα διαχειρίζεται με σοφία, χωρίς να αφήνει τη ζωή της να περιορίζεται από αυτά. Ο δρόμος των «θέλω» έγινε πιο φωτεινός, γιατί συνειδητοποίησε ότι τα όνειρα είναι κομμάτια του εαυτού μας που διψάνε για ζωή.

Η ισορροπία ανάμεσα στα «πρέπει» και τα «θέλω» δεν είναι εύκολη. Τα «πρέπει» είναι απαραίτητα για την επιβίωση και την τάξη στη ζωή μας, όμως τα «θέλω» είναι εκείνα που μας δίνουν το νόημα και την αληθινή ελευθερία. Η χρυσή τομή βρίσκεται στη σοφία να μάθουμε πότε να ενδυναμώσουμε το ένα και πότε να αφήσουμε το άλλο να μας καθοδηγήσει. Η ζωή δεν είναι μόνο καθήκον, αλλά και όνειρο. Και όταν καταφέρουμε να δώσουμε χώρο και στα δυο, τότε μόνο μπορούμε να την απολαύσουμε.