Ο φωτογραφικός κόσμος της Χλόης Ακριθάκη στην Γκαλερί 7

Ξεκίνησε αυτήν την εβδομάδα η έκθεση φωτογραφίας της Χλόης Ακριθάκη, αποτελούμενη από λήψεις διάφορων φορμά μετεγγραμμένες σε Polaroid. Η σειρά των φωτογραφιών συνοδεύονται από διηγήματα της Βίβιαν Αβρααμίδου Πλούμπη, στην Γκαλερί 7, επί της οδού Σόλωνος 20 στο Κολωνάκι. Πρόκειται για την δεύτερη έκθεση φωτογραφίας της Ακριθάκη στον ίδιο χώρο τέχνης μέσα σε δύο χρόνια, με τον ενιαίο τίτλο “Και τώρα οι δυο μας”.

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε με σχετική βεβαιότητα πως η επιστροφή της φωτογράφου με την λογοτέχνιδα, μαζί με το γεγονός ότι συνυπάρχουν και πάλι στην Γκαλερί 7, ότι είναι τα μοναδικά κοινά σημεία με την έκθεση που είχαν πραγματοποιήσει από κοινού την άνοιξη του 2021. Στα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της, η έκθεση αυτή είναι εντελώς διαφορετική.

Βασικό στοιχείο της έκθεσης αυτής, είναι ότι τα φωτογραφικά έργα της Χλόης είναι τραβηγμένα με διάφορα φορμά και ανα-φωτογραφημένα με Polaroid φιλμ. Κάθε έργο, παρουσιάζεται μέσα από το πρωτότυπο φιλμ της Polaroid, κορνιζαρισμένο σε διάσταση λίγο μεγαλύτερης της φωτογραφίας. Το εγχείρημα αυτό, εκτός του ότι ως τεχνική είναι εξαιρετικά πρωτότυπο, έχει και μια ακόμη ενδιαφέρουσα παράμετρο: Αποκλείει εξ’ αρχής το όποιο ενδεχόμενο πιθανού αντιγράφου.

Οι λήψεις και η πρόκληση της αναφωτογράφησης

Για όσους γνωρίζουν τον φωτογραφικό κόσμο της Ακριθάκη, στην έκθεση αυτή θα εντοπίσουν εξ’ αρχής τα κύρια-στέρεα και συνεπή στον χρόνο, ποιοτικά χαρακτηριστικά της. Σχετικά με την τεχνική των λήψεων, έχουμε τον κλασικό κόσμο της Χλόης, στον οποίο δεσπόζει η έμπειρη και καλά επιλεγμένη στιγμή του κάθε κλικ, ανεξαρτήτως ώρας, θέματος και απόστασης από αυτό.

Κατά συνέπεια, η Ακριθάκη στην έκθεση αυτή, ως πειθαρχημένη φωτογράφος καταφέρνει να ανα-φωτογραφήσει την κάθε της λήψη, υπολογίζοντας πολύ σωστά τις ασφυκτικές δυνατότητες και το στοιχείο του τυχαίου – έκπληξης του πιο δύσκολου φορμά, του Polaroid.

Συμπαγής ενότητα των έργων

Στο δεύτερο σκέλος, σε ό,τι αφορά την συλλογή των έργων ως ενότητα στον χώρο της Γκαλερί 7, το θέμα είναι πως ως ιδέα είναι σωστή, παρότι σχετικά τολμηρή. Το ρίσκο βρίσκεται στο ότι η Γκαλερί 7 είναι ένας μεγάλος χώρος, όπου έχουμε συνηθίσει μπαίνοντας σε αυτήν, στην ιδέα να βλέπουμε να δεσπόζουν έργα μεγάλων διαστάσεων.

Επομένως, το να βάλει κανείς σε αυτούς τους τοίχους φιλμ Polaroid σε κορνίζα λίγων πόντων μεγαλύτερης του ίδιου του φιλμ, εξ’ αρχής συνιστά πράξη τόλμης. Αυτό ήταν και το βασικό ζήτημα που έτρεφε την περιέργειά μου, μπαίνοντας στην γκαλερί στα εγκαίνια της έκθεσης. Να δω κατά πόσο τα μικρά-μικροσκοπικά αυτά έργα, θα μπορέσουν να μαγνητίσουν την προσοχή του αδηφάγου κοινού.

Με μεγάλη μου έκπληξη είδα τα έργα αυτά να αποτελούν μια συμπαγή ενότητα, με τον κόσμο να κρέμεται κυριολεκτικά από τις κορνίζες. Σαφώς, το αίνιγμα βασίζεται στον συνδυασμό των παραπάνω, σχετικά με την αρτιότητα της καλλιτεχνικής πράξης, όμως και λόγω μιας ακόμη παραμέτρου: Του καλαίσθητου έργου που ενεργοποιεί τις αισθήσεις και γοητεύει τον θεατή.

Με αφορμή την παρατήρηση αυτή, θεωρώ απαραίτητο ως επίλογο, να σταθώ σε ένα σημαντικό ζήτημα που αφορά τόσο την ίδια την τέχνη που παράγεται στην εποχή μας, όσο και την σχέση της με το κοινό, ζήτημα αφετηριακό στην απόφαση μου να γράψω αυτήν την κριτική, μιας και αποφεύγω να γράφω για εικαστικές εκθέσεις.

Ο λόγος είναι ότι αποφεύγω συστηματικά να τις επισκέπτομαι, αν δεν με έχει ενεργοποιήσει πρώτα μια ενδιαφέρουσα πρόσκληση ή μια φωτογραφία κάποιου έργου της έκθεσης. Σε μια εποχή “καρβουνιασμένη” από την συστηματική εγκαθίδρυση της ασχήμιας που απειλεί να μας πνίξει, η έκθεση αυτή συνιστά επαναστατική πράξη ύψιστης γενναιότητας, προτείνοντας στο κοινό μια έκθεση πραγματικής τέχνης, αισιόδοξης τέχνης με όρους εικαστικής μεγαλοπρέπειας.

Ο θεατής χαίρεται μπροστά στα έργα αυτά και νιώθει διπλά δικαιωμένος. Αρχικά για την επιλογή του να επισκεφτεί την έκθεση αυτή και δευτερευόντως, για το γεγονός ότι φεύγοντας από αυτήν, παίρνει μαζί του το μέγιστο αγαθό: Το ελπιδοφόρο μήνυμα ότι και στο καρβουνιασμένο τοπίο, τα άνθη ευδοκιμούν.