Ο καλλιτεχνικός οίστρος δεν είναι τρέλα!

Έτσι έχασε η Λογοτεχνία και η Τέχνη το κοινωνικό της πρόσημο, περιθωριοποιήθηκε, αφέθηκε στην τύχη τής “πρόσληψής” της από το μυημένο κοινό των λεγομένων “επαρκών αναγνωστών”, ενόσω τα πλήθη, οι ρωμαϊκού τύπου έωλες “μάζες’ άγονται και φέρονται από την πανίσχυρη παντοκράτειρα Διαφήμιση που λειτουργεί ως πλύσις εγκεφάλου (ιδιαίτερα με τη χρήση τής σύγχρονης Τεχνολογίας και τής εξωνημένης Επιστήμης).

Τι θα ήταν η τέχνη…

Και σας ερωτώ (ρητορικώ τω τρόπω):
1. Τι θα ήταν ο Βαν Γκογκ δίχως το κομμένο αυτί του;
2. Ο Μπετόβεν χωρίς τη “συφιλιδική του μεγαλοφυία”;
3. Ο Μότσαρτ χωρίς τον κατατρεγμό του;
4. Ο Μολιέρος δίχως τους αυτόκλητους συκοφάντες “Ταρτούφους”;
5. Η Κάλλας άνευ των προδομένων ερωτικών της αισθημάτων ως “donna abbandonata” και ένυλη “Madama Butterfly”;
6. Τι θα ήταν Αισχύλος τε και Ευριπίδης δίχως τον μαρτυρικό θάνατό τους, που αποδόθηκε ως “ατύχημα”;
7. Τι θα ήταν η Σαπφώ χωρίς την αυτοκτονία της κι ο Ίβυκος μέχρι τον άχρι θανάτου λιθοβολισμό του;
8. Τι θα ήταν ο Καρυωτάκης, ο Βιζυηνός, ο Φιλύρας, η Πολυδούρη… χωρίς την άδηλη ή εκδηλωμένη ψυχική τους νόσο;
9. Ο Ντοστογιέφσκι δίχως τα αυτοβιογραφικά πάθη του θα ανέβαινε τόσο συχνά στο θέατρο;
10. Ο Παπαδιαμάντης χωρίς την ερημητισμό του θα διασωζόταν;
11. Ο Βουτυράς, που απαξιώθηκε από τους τα “φαιά φορούντες” τής εποχής του, γιατί διασώζεται στο περιθώριο τής διαχρονικότητας;
12. Κι ο Καβάφης δίχως τον ομοερωτισμό του, θα επικρατούσε με τα ιστορικά ή τα φιλοσοφικά πονήματά του μόνον;
13. Ο Λόρδος Βύρων χωρίς τον εκκεντρικό “αριστοκρατικής κοπής” πανερωτικό ηρωισμό του θα προεξήρχε ως κορυφαίος Φιλέλληνας;
14. [Συμπληρώστε εσείς παραδείγματα, ων ουκ έστιν αριθμός]…

Ετούτα τα ρητορικά ερωτήματα σκοπό έχουν, στοχεύουν να προβληματιστούμε στα μέσα τής τρίτης δεκαετίας τού εικοστού πρώτου αιώνα μήπως πέφτουμε θύματα προκαταλήψεων, προκατασκευασμένων ιδεών και δεισιδαιμονιών; Μήπως, λέω, οι όποιοι ενδεχόμενοι “αστικοί μύθοι” πρέπει να επανεξεταστούν με ορθολογικό πρίσμα;

Η ποιητική ενασχόληση σημαίνει και ψυχιατρική απόκλιση; Η εικαστική δημιουργία και τέχνη υποθάλπει αντικοινωνική συμπεριφορά; Ο πεζογράφος που εξειδικεύεται στα θρίλερ ή στον ερωτισμό είναι εξαρχής και κατ’ αρχήν ύποπτος για εγκληματική, παραβατική συμπεριφορά; Όλοι οι λογοτεχνίζοντες ψυχίατροι είναι εξ ορισμού το ίδιο διαταραγμένοι με τους ασθενείς πελάτες τους; Και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά…

Να επανεξετάσουμε κριτικά όλα τα κλισέ

Το σίγουρο είναι ένα: ότι μέσα από την Δημιουργία (σε όλες της τις μορφές) καταδεικνύεται ένας κάποιος “οίστρος” που καλύπτει ενδεχομένως μία αυτοαναφορική εξομολογητική αυτογνωσιακή ιδιαιτερότητα, που μπορεί να μετατραπεί και σε εξελικτικότητα εφ’ όσον το άτομο συνειδητοποιεί τις διακυμάνσεις του, ελέγχει τον εαυτό του, επανεξετάζει τις αντιδράσεις του, γυμνάζει τα κοινωνικά αντανακλαστικά του, ζητάει βοήθεια από το περιβάλλον, την δέχεται, αναγνωρίζει τα λάθη του, συνομιλεί με την σωκρατική μέθοδο και Με τη βοήθεια ειδικών συμβούλων μετατρέπει – συν τω χρόνω – τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα (όπως ο ρήτορας Δημοσθένης και πολλοί άλλοι).

Δίχως χιούμορ, αυτοσαρκασμό, επανεξέταση, αυτοκριτική… η τέχνη, η καλλιτεχνική και λογοτεχνική δημιουργία είναι ύποπτη για τον μέσο άνθρωπο. Είναι αιτία (ή και αφορμή) για κοινωνική ή οικογενειακή περιθωριοποίηση, απαξίωση… Και δεν μιλάμε εδώ μόνον για τις ούτως ή άλλως δυσλειτουργικές δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και για τον γραφειοκρατικό ιδιωτικό τομέα, για την υφέρπουσα αναξιοκρατία, για την μετριοκρατία και τα λοιπά και τα λοιπά…

Το bullying και το mobbing το υφιστάμεθα καθημερινά οι ποιητές, οι διανοούμενοι, οι κριτικοί, οι εικαστικοί καλλιτέχνες, οι ασυμβίβαστοι ζωγράφοι, οι ανεξάρτητοι διανοητές, οι αδέσμευτοι πνευματικοί άνθρωποι… και όχι μόνον σε αυτή την πανέμορφη, περίεργη, υβριδική, ανάδελφη χώρα “της φαιδράς πορτοκαλέας”, αλλά και αλλού, όπου οι θεσμοί δεν προασπίζουν την ελευθερία τής έκφρασης (βασικό κι αναφαίρετο Ανθρώπινο Δικαίωμα)…

Δίχως την ελευθερία της έκφρασης τα ιδανικά τού Διαφωτισμού παραμένουν κενό γράμμα. Ας διαλογιστούμε πάνω σε αυτό το ακανθώδες θέμα κι ας συνομιλήσουμε εν μέσω ημερίδων, συνεδρίων, συλλογικοτήτων, διαδράσεων, συνδημιουργιών παντός κοινωφελούς τύπου τε και είδους.

Εγώ απλώς πετάω πέτρες, κοτρώνες (όχι πετρούλες), στην ελώδη λίμνη τής κινουμένης άμμου μιας παγκοσμιοποιημένης πλέον “περιρρέουσας ατμόσφαιρας”. Ας προσέξουμε, γιατί ο υφέρπων φασισμός, ο καθημερινός ρατσισμός, η ανορθολογική αναξιοκρατία-μετριοκρατία ελλοχεύουν αμφισβητώντας το ίδιο, αυτό καθ’ εαυτό το δημοκρατικό μας σύστημα…
Κι ο νοών νοείτω.