“Ο Κανόνας του Παιχνιδιού”: Μια αριστουργηματική παραβολή για τον Πόλεμο

Η σιτεμένη (για τα σημερινά δεδομένα) ερίτιμος αλλά αξιέραστος και πολύφερνη Κυρία τού Πύργου (Αυστριακή, η “ξένη” για τους Γαλάτες) είναι η μόνη που αρνείται να ρίξει καταπάνω στα χαριτωμένα ανύπαρκτα ζωάκια κι αστοχεί εξεπίτηδες. Είναι η ίδια που μόλις ανακαλύψει την ύπαρξη τής μόνιμης ερωμένης τού αριστοκράτη συζύγου της φέρεται σύμφωνα με την “ετικέτα” της καθωσπρέπει κυρίας και συμφιλιώνεται με την εταίρα.

Το ίδιο και ο σύζυγος, όταν εκδηλώνει την πρόθεσή της να εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία, την προτρέπει να πάει “με έναν της τάξης τους” για να μην πεινάσει. Την ίδια άποψη έχει και η ερωτιάρα “κυρία επί των τιμών”. Μία απολύτως πετυχημένη παραβολή για τα ήθη και τα έθιμα μιας απολύτως υποκριτικής κοινωνίας που βαδίζει όμως πάντα βάσει πρωτοκόλλου και ενεργεί “bybook”.

Το ερωτικό παιχνίδι, το κυνήγι (και ο πόλεμος) έχουν κανόνες, που όλοι πρέπει να τους τιμούν, ακριβώς όπως στα πορνεία, στις χαρτοπαικτικές λέσχες και… λοιπές κοινωνικές δραστηριότητες (τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται).

“Ο Κανόνας του παιχνιδιού”

Ο Ρενουάρ πέθανε πικραμένος, απογοητευμένος, περιθωριοποιημένος από τους “τα φαιά φορούντες” του καιρού του. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να λάμπει σήμερα ως υπέρλαμπρο διαχρονικό άστρο στο στερέωμα τής Έβδομης Τέχνης. Το αυθεντικό, το τίμιο, το ειλικρινές, το διαπεραστικό, το οξύ, το καυστικό, το εποικοδομητικώς κριτικόν πάντα επικρατούν και διασώζουν (όχι μόνον τα προσχήματα αλλά και) την τιμή τής Ανθρωπότητας. Εάν είναι να φτιάχνουμε “τέχνη” με ψέματα, ας το αφήσουμε καλύτερα. Οι κάστορες, οι σκίουροι, τα χελιδόνια… είναι καλύτεροι τεχνίτες από όλους τούς ματαιοκάματους τού μάταιου τούτου Κόσμου.

Για να γίνει κάτι “κλασικό” πρέπει να ανατέμνει βαθιά τον κοινωνικό ιστό και να αναδεικνύει θεραπεύοντας τις όποιες παθογένειές του (εγγενείς ή επίκτητες). Και για να μην κλείσω με ιατρικούς όρους, ας παρατηρήσω πως στους θερινούς κινηματογράφους γίνεται μία αδιόρατη διήθηση τού, ουσιαστικού έναντι τού προσωρινώς καταναλώσιμου πολιτιστικού προϊόντος μιας χρήσεως. Το ποιοτικό επιβιώνει μέσα στον Χρόνο και λάμπει με το δικό του εσωτερικό Φως.