Ο μαγικός ρεαλισμός του Χριστόφορου Χριστοφή και της Έρσης Πήττα
27/03/2024
Η ζωή ενός μεγαλοφυούς, ηφαιστειακού, αφιερωμένου στη Μουσική Έλληνα μαέστρου εκτυλίσσεται μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας με κινηματογραφική δεξιοτεχνία, θεατρική δραματικότητα, ποιητική εκπαγλότητα, πυθαγόρεια αισθητική, αναγεννησιακή μουσικότητα. Γράφοντας, ακούω την ηχογράφηση όπου ο Δημήτρης Μητρόπουλος διευθύνει την Philarmonic of New York, ερμηνεύοντας αριστουργηματικά το έργο Epirotikos Dance τού Νίκου Σκαλκώτα.
Παρακολουθώντας την αριστουργηματική παράσταση τού δραματικού ποιητή, σκηνοθέτη και “Ολικού Καλλιτέχνη” ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΗ με τις εκπληκτικές, διεθνούς βεληνεκούς, νεοκλασικιστικές χορογραφίες τής μοναδικής ΈΡΣΗΣ ΠΗΤΤΑ (που παραπέμπει σε μεγάλες στιγμές τής διεθνούς τέχνης τής Μούσας Τερψιχόρης και σε αγγεία από την αρχαϊκή μέχρι και την ύστερη Αρχαιότητα) σκέφτομαι πως δεν υπάρχει στην Ελλάδα ανάλογη πρωτοπορία με σεβασμό στην Παράδοση.
Ο πειραματισμός εδώ είναι αναδημιουργικός, συνδημιουργικός, ανανεωτικός, εκσυγχρονιστικός, επικαιρικός, αναδομητικός. Οι ελευθερίες που μας χαρίζει η μετανεωτερική εποχή μας υπερβαίνουν την στείρα αποδόμηση των δύο τελευταίων δεκαετιών τού ταραγμένου εικοστού αιώνα και επανασυνδέουν τον μίτο τής Αριάδνης στον Λαβύρινθο τής Συλλογικής Συνειδητότητας τού Πανανθρώπινου Πολιτισμού με την ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΧΝΗ.
Από τον Ευγένιο Ο’Νηλ, τον Ζαν Ανούιγ, στον Τεννεσσή Γουίλλιαμς και στον Ζαν Ζενέ είναι μακρύς ο δρόμος τού Πρωταρχικού Φάους στην μεσαιωνική νύχτα των βιομηχανικών/τεχνολογικών επαναστάσεων που απαρνήθηκαν ο,τιδήποτε υπερβατικό στο όνομα μιας υλιστικής ραστώνης, μιας ράθυμης ευκολίας κατασπαταλήσεως φυσικών τε ανθρωπίνων πόρων, αδιαφορώντας για τα ορόσημα των ανθρωπίνων επιτευγμάτων. Τώρα ήρθε η ώρα να ξαναθυμηθούμε την Ιερά Γεωμετρία, τις Πυθαγόρειες αρμονικές, τις πρωσωκρατικές ποιητικές θεάσεις τού Κόσμου. Τώρα ήρθε επιτέλους η ώρα να ανιχνεύσουμε ξανά τους συμπαντικούς νόμους στους οποίους παραπέμπει το αρχαίο δράμα και οι οποίοι προσωποποιούνται με την ξεχασμένη Νέμεσιν, που ελάχιστοι πλέον την “λατρεύουν”, την επικαλούνται, την πιστεύουν.
Η πολιτιστική “Ύβρις” πρέπει τώρα να αρθεί, να εξαγνιστεί, να θεραπευτεί μέσα από φωτισμένους, πραγματικά πρωτοπόρους λογοτέχνες-καλλιτέχνες που επιστρέφουν στο αποδεδειγμένα φωτεινό προκειμένου να διαπεράσουν τα σύγχρονα πολιτισμικά (απολίτιστα) σκότη.
Ακόμα και ο λεγόμενος “άνθρωπος των σπηλαίων” μέσα από τον “πρωτόγονο ανιμισμό” του λάτρευε τα πνεύματα, τής Φύσεως συμπεριλαμβανομένης, σεβόταν τις οικολογικές ισορροπίες, αφουγκραζόταν την “μουσική των σφαιρών” γιατί είχε και διέθετε χρόνο στην ενόραση. Σήμερα ζούμε μέσα σε έναν παντοειδή τεχνολογικό “θόρυβο” που σκιάζει τις αισθήσεις κι επισκιάζει τις ελεύθερες βουλήσεις. Πέσαμε θύματα τού άμετρου καταναλωτισμού τής παραισθητικής “Κοινωνίας της Αφθονίας”. Ο μιμητισμός των πιθηκοειδών υπερισχύει στις πλείστες όσες εκφάνσεις τής καθημερινής ζωής μας (από την μόδα έως τις φανερές ή υποδόριες διαφημίσεις).
Κι η Τέχνη βουλιάζει, η Ποίηση έχει περιθωριοποιηθεί ο εμπνευσμένος λογοτέχνης θεωρείται ένας ψυχιατριζόμενος μεσαιωνικός “σαλός” κι όλοι μιλάνε για το ατομικό “τραύμα” λησμονώντας την συλλογική συνυπευθυνότητα. Υπάρχει μία ασιατική, ανατολίτικη σοφή διατύπωση τής Ομαδικής Ενοχής μας για ετούτη την παρακμή: «κανένα φύλλο δεν σαπίζει παρά μόνον με την βουβή γνώση ολάκερου τού δέντρου». Ας καλλιεργήσουμε λοιπόν το εύφορο πολιτισμικό έδαφος του πανευρωπαϊκού ελληνορωμαϊκού αναγεννησιακού “Δυτικού” δημοκρατικού πολιτισμού μας κι ας επισημάνουμε, ας επικροτήσουμε προσπάθειες που τείνουν προς την Αναγέννηση τού Πανανθρώπινου Πολιτισμού, για το Ανώτερο Καλό Όλων.
“Ανεμοστρόβιλοι του πεπρωμένου”
Εκτός από τους δύο λυσιτελείς συνδημιουργούς τού σκηνικού θαύματος με τίτλο “Ανεμοστρόβιλοι του πεπρωμένου” που απολαύσαμε στην αίθουσα ΝΙΚΟΥ ΣΚΑΛΚΩΤΑ τού Μεγάρου Μουσικής, μία πλήρης πλειάδα συνάστρων κόσμησαν τον αστερισμό ενός καινοφανούς γαλαξία με έναν και μόνον υπέρλαμπρο Ήλιο, τον άνθρωπο τού εικοστού πρώτου, εικοστού δεύτερου και μελλοντικών αναγεννησιακών αιώνων. Αναφέρω όλους τους συντελεστές αυτού του θαύματος όπως είναι στο Δελτίο Τύπου:
Κείμενο-Σκηνοθεσία | Χριστόφορος Χριστοφής
Χορογραφία | Έρση Πήττα
Σκηνικά | Άση Δημητρολοπούλου
Κοστούμια | Εριέττα Βορδώνη
Σχεδιασμός φωτισμού | Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Ερμηνεύουν | Νικόλας Παπαγιάννης, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Δημήτρης Μαύρος, Αλμπέρτο Φάις
Και απορώ: γιατί μόνον τρεις (3) παραστάσεις; Πότε θα προλάβει ο ανήσυχος κόσμος, το θεατρόφιλο κοινό, οι θιασώτες τής Υψηλής Ποιήσεως να επωφεληθούν από αυτό το θαύμα; Ο χαρακτηρισμός “ψυχολογικό δράμα” θα πρότεινα να αντικατασταθεί στις αμέσως επόμενες παραστάσεις με το “αναγεννησιακό, ανθρωποκεντρικό, ελληνικό-παγκόσμιο δράμα”.
Info από το Δελτίο Τύπου
ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ
“Ανεμοστρόβιλοι του πεπρωμένου”
του Χριστόφορου Χριστοφή
20, 21, 22 Μαρτίου | 21:00 | Αίθουσα Νίκος Σκαλκώτας
Mε αγγλικούς υπέρτιτλους
Κείμενο-Σκηνοθεσία | Χριστόφορος Χριστοφής
Ερμηνεύουν | Νικόλας Παπαγιάννης, Κωνσταντίνα Τάκαλου,
Δημήτρης Μαύρος, Αλμπέρτο Φάις
Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών παρουσιάζει, την Τετάρτη 20, την Πέμπτη 21 και την Παρασκευή 22 Μαρτίου στις 9 το βράδυ, τη νέα θεατρική παραγωγή “Ανεμοστρόβιλοι του πεπρωμένου” σε κείμενο-σκηνοθεσία Χριστόφορου Χριστοφή. Το νέο ψυχολογικό δράμα του γνωστού συγγραφέα ανεβαίνει στην Αίθουσα Νίκος Σκαλκώτας (με αγγλικούς υπέρτιτλους) σε χορογραφία Έρσης Πήττα, σκηνικά Άσης Δημητρολοπούλου, κοστούμια Εριέττας Βορδώνη και φωτισμούς Αντώνη Παναγιωτόπουλου. Τους ρόλους ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Νικόλας Παπαγιάννης, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Δημήτρης Μαύρος, Αλμπέρτο Φάις.
Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται με τη χορηγία της EUROBANK.
Η προπώληση έχει αρχίσει.
Λίγα λόγια για το έργο
Το έργο αυτό καθαυτό εξελίσσεται μεταξύ του 1949 και του 1952. Υπάρχουν, ωστόσο, πολλές αναφορές από τους ήρωες σε προγενέστερα γεγονότα του 20ού αιώνα: Μεσοπόλεμος, άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία, Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο έλληνας αρχιμουσικός Δημήτρης Μητρόπουλος συναντά στη Νέα Υόρκη την Άλμα Μάλερ, χήρα του αυστριακού συνθέτη Γκούσταβ Μάλερ, για να της ζητήσει την άδεια να διευθύνει μια συμφωνία του συνθέτη, άγνωστη ακόμη στο κοινό. Παράλληλα, ο Κλάους Μαν, γιος του συγγραφέα Τόμας Μαν, αναζητά τα ίχνη του πατέρα του σ’ ένα ξενοδοχείο στις Κάννες, όπου ο τελευταίος συνήθιζε να συχνάζει. Ένας μυστηριώδης γκρουμ, ο οποίος γνώριζε τον διάσημο συγγραφέα, δίνει στον Κλάους πληροφορίες που τον εξωθούν στα άκρα. Οι τέσσερις βασικοί χαρακτήρες του έργου συναντιούνται στην Καλιφόρνια, όπου ζουν αυτοεξόριστοι, μακριά από τα προβλήματα που δημιούργησε ο πόλεμος στην Ευρώπη.
“Aνεμοστρόβιλοι του πεπρωμένου”
Ψυχολογικό δράμα
Κείμενο-Σκηνοθεσία | Χριστόφορος Χριστοφής
Χορογραφία | Έρση Πήττα
Σκηνικά | Άση Δημητρολοπούλου
Κοστούμια | Εριέττα Βορδώνη
Σχεδιασμός φωτισμού | Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Ερμηνεύουν | Νικόλας Παπαγιάννης, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Δημήτρης Μαύρος, Αλμπέρτο Φάις
Πληροφορίες
https://www.facebook.com/megaron.gr
