Ο τελευταίος αποχαιρετισμός στον μεγάλο Γιώργο Μιχαλακόπουλο

Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος δίδαξε ανεπανάληπτα τη θεατρική τέχνη: Ως ηθοποιός, κορυφαίας χαρισματικότητας, στο θεατρικό σανίδι και στην οθόνη, κινηματογραφική και τηλεοπτική. Ως σκηνοθέτης, ιερουργός της θεατρικής τελετουργίας. Ως δάσκαλος, μύστης της θεατρικής παιδείας. Ακόμη και σε ανύποπτες στιγμές της καθημερινότητας, όταν οι φίλοι του απολάμβαναν την παιγνιώδη θεατρικότητα και τον αυθόρμητο περιπαικτικό του λόγο.

Ήταν απλός μες στη μεγαλοσύνη και μεγάλος μες στην απλότητα, που όριζε το ήθος του. Καθώς, τη θεατρική του ποιότητα την επικύρωνε, τονίζοντας τη μοναδικότητά της, το αξεπέραστο ήθος του. Που, περίπου σαν φυσική ιδιότητα, ήταν ο συνεκτικός και επισφραγιστικός κοινός παρονομαστής όλων των πτυχών και εκφάνσεων της ζωής του: Ήθος, στη σχέση με τους ομοτέχνους του, ισοϋψής με όλους, χωρίς καμιά διάκριση. Ήθος, σε κάθε στιγμή, δημόσια και ιδιωτική, παντού και πάντοτε. Ιδίως, μάλιστα, στη σχέση με τους απλούς ανθρώπους της γειτονιάς. Όπου, γινόταν ένα μαζί τους, ο κυρ-Γιώργος τους. Έτσι που ήταν ο δικός τους άνθρωπος.

Γιατί και η γνήσια λαϊκότητα, με όλο το ποιοτικό βάθος του πολιτιστικού προτύπου τού Τόπου μας, ανήκει στα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της προικισμένης προσωπικότητάς του. Κι ήταν αυτό το αξεπέραστο ήθος κι αυτή η γνήσια λαϊκότητα, που, με όλη την αξιακή του αρματωσιά, αποτέλεσαν την άτρωτη ασπίδα προστασίας του απ’ τις συνήθεις, στον θεατρικό κόσμο και όχι μόνο, παραμορφωτικές συνέπειες της μεγάλης (πρωταγωνιστικής) προβολής και δημοσιότητας, επί πολλές, μάλιστα, δεκαετίες, στη λαμπρή διαδρομή του. Χωρίς ποτέ να εκμαυλιστεί και να ξιπαστεί, ούτε επ’ ελάχιστον, όταν, μαζί με τη μεγάλη αναγνώριση, περίσσευαν και οι έπαινοι “του δήμου και των σοφιστών”.

Προσφέροντας φως και ήθος

Όπως ταιριάζει στους πολύ εκλεκτούς, που δεν ζαλίζονται από τα “πολλά φώτα”, γιατί οι ίδιοι είναι γεμάτοι φως! Καθώς, μάλιστα, με την εξαίρετη ιδιαιτερότητά του, αυτό το αξεπέραστο ήθος, που είχε έντονη και την πολιτική του διάσταση –εν τραγική ανεπαρκεία στους χαλεπούς καιρούς μας– τον κόσμησε και ως ενεργό πολίτη: βαθιά δημοκράτη και στέρεα προοδευτικό. Από τη δύσκολη πάντοτε όχθη της ζωής, την Αριστερή.

Αλλά πάντοτε με την πρέπουσα αξιακή στάση ζωής και μόνο προσφέροντας. Όπως, όταν βρέθηκε, τιμημένος από τους Αθηναίους πολίτες, σε υψηλές θέσεις αυτοδιοικητικής και πολιτιστικής ευθύνης του Δήμου Αθηναίων, ή, όταν στρατεύτηκε, με έμπρακτη ευαισθησία, στον αγώνα κατά της μάστιγας των ναρκωτικών, μέσα από τα πρωτοποριακά προγράμματα στεγνής απεξάρτησης στα ιδρυτικά χρόνια  του ΚΕΘΕΑ.

Η μνήμη του, με όλο τον αξιακό πλούτο της λαμπρής προσωπικότητάς του, θα είναι για πάντα οδηγητική, καλύπτοντας με το αιώνιο πέπλο της το κενό που αφήνει!