Ο Τελευταίος Ταξιτζής

Ο τελευταίος ταξιτζής 2023 | 114’ | Ελλάδα | Δράμα | Weird Wave

Ο Θωμάς, ένας πενηντάρης κατ’ ανάγκην ταξιτζής, ζει μαζί με τη γυναίκα του, τη Μαρία, και τον έφηβο γιο του, τον Τάσο. Παρότι έχει σπουδάσει φιλολογία και αγαπάει πολύ τη λογοτεχνία, ποτέ δεν κατάφερε να ζήσει σύμφωνα με τις προσδοκίες που είχε από τον εαυτό του. Η αυτοκτονία ενός πελάτη φέρνει στην επιφάνεια τα απωθημένα του και τον βυθίζει στην ερωτική εμμονή.

Πιο γειωμένος εμφανίζεται εδώ ο Στέργιος Πάσχος σε σχέση με την πρωτόλεια μεγάλου μήκους δουλειά του (Άφτερλωβ), κάτι που εν μέρει του αποβαίνει σε θετικό και κάπου σε αρνητικό. Κι αυτό γιατί έχουμε μια ειλικρινή μελέτη χαρακτήρων, αλλά ποτέ δεν εμφανίζεται ένα στοιχείο «meta-σταφ» για να την απογειώσει.

Για να εξηγούμαστε όμως σε κάτι, η έλλειψη μιας κορύφωσης γεμάτης «αίμα-δάκρυα-ιδρώτα» δεν σημαίνει πως δεν απορρέει από μια σοφή αντίληψη του δημιουργού πάνω στο ποιοι είμαστε. Γιατί πράγματι, δεν καταλήγουν στο δελτίο ειδήσεων όλα τα τραγικά που συμβαίνουν πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά και περισσότερα από αυτά δεν αποτελούν καν είδηση πέραν της «πολυκατοικίας» που διαδραματίστηκαν. Έτσι κι εδώ, μπορεί ο κόσμος τριών ανθρώπων να πέφτει στην κόλαση και να ανασταίνεται (αυτό το τελευταίο είναι με ένα μεγάλο ερωτηματικό), αλλά είναι μια ιστορία από αυτές που ακούς εύκολα από γνωστούς σου.

Η όλη μελέτη εδώ δεν αφορά τόσο το γεγονός, όσο τους χαρακτήρες που το βιώνουν. Πρωταγωνιστής σε αυτό είναι ένας πενηντάρης μεροκαματιάρης, από τους πολλούς που δεν αποδέχονται ότι γεννήθηκαν για μια βαρετά συμβατή ζωή. Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν δεν σου αρέσει η ιστορία πλάθεις μυθολογία. Το ψέμα για τον Θωμά είναι αυθόρμητα εύκολο, και είναι η άτρακτος που ανακατώνει τη βατή καθημερινότητα του και την κάνει ενδιαφέρουσα. Όταν μάλιστα αυτή απειλείται να μην μπερδευτεί, την μπολιάζει με λίγη τρέλα της στιγμής αλλά και λίγο ψέμα προς τον εαυτό του. Αυτά σε έναν λογικό άνθρωπο ακούγονται αυτοκαταστροφικά, αλλά για τον Θωμά και τον κάθε Θωμά που έχτισε λιθάρι προς λιθάρι βαρετά τη ζωή του, είναι σκέτο λουκούμι. Κυρίως, οδηγούν στο απρόβλεπτο, το ζωηρό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Απογοήτευση η ελληνική ταινία τρόμου “Μινόρε”

Και τι πιο ζωηρό από την Ωραία Ελένη της ιστορίας μας, που φαντάζει ως ένας Θωμάς εν τη γενέσει του. Μόνο που αυτή έχει μια ζωή ολόκληρη μπροστά της, και τα ρίσκα της είναι ακόμα μετρημένα. Και οι δυο τους έχουν από μία σταθερά στη ζωή τους, την οποία -κλασικά και παραδοσιακά- τιμούν μόνο κατ’ όνομα, αλλά κι έχουν απόλυτη ανάγκη για να ανταπεξέλθουν σε έναν κόσμο που φτιάχτηκε μόνο για πρακτικούς ανθρώπους.

Ο ταξιτζής σε σκοτεινό κόσμο

Μοιραία, τα ψέματα επιφέρουν μια ηλεκτροφόρα κορύφωση σε κάτι που έμοιαζε με νουαρικό δράμα, αλλά τελικά δεν είναι. Στην πραγματικότητα είναι η μικρή ιστορία ενός γερού -και πρωτότυπου μόνο για το σινεμά- τσακωμού και του ασυνείδητου ταξιτζή που τον προκάλεσε. Αυτό αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη όσον αφορά την ταπεινότητα του Πάσχου, που επιλέγει ως θεός-δημιουργός να μην επέμβει προς χάριν της οικειοποίησης του «βαρβάτου» όρου θρίλερ (αν και μέχρι ενός σημείου τον είχε στο τσεπάκι), βάζοντας τους ήρωες-πιόνια πίσω στις αρχικές τους θέσεις. Φυσικά και κανείς δεν θα πειστεί ότι αυτό είναι το αληθινό φινάλε της εν λόγω ιστορίας όταν δει τους τίτλους τέλους, αλλά μήπως και το «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα» δεν έχει δικαίως αποδομηθεί;

Επί πιο πρακτέων θεμάτων, ο Κώστας Κορωναίος αποδεικνύει -ξανά μετά από χρόνια- ότι ο φυσικός του χώρος είναι η μεγάλη οθόνη και όχι αυτή η ελληνική τηλεόραση, η Κλέλια Ανδριολάτου πως θα μας απασχολήσει και στο μέλλον (αν η ίδια φυσικά κάνει τις σωστές επιλογές), ενώ εύσημα αξίζουν και η Μαρίσσα Tριανταφυλλίδου με τον Έκτορα Λιάτσο, που θα ήθελαν κάνα δύο σκηνές ακόμα δικές τους για να λάμψουν περισσότερο. Ο δε Πάσχας είναι ένας κατεξοχήν κινηματογραφικός σκηνοθέτης, καλός τεχνίτης, φοβερός στον έλεγχο του καστ, αλλά μοιάζει να ψάχνει ακόμα τη δημιουργική του υπογραφή.

Φοβάμαι πως δεν θα σας εντυπωσιάσει ο Τελευταίος Ταξιτζής, αλλά είναι τόσο ειλικρινής στην αφήγηση μιας ιστορίας γεμάτης ψεμάτων, που δεν είναι ψέμα πως λογικά θα παραμείνει η ταινία στη μνήμη σας, έστω και ως ένα περιστατικό που το αφηγήθηκε ένας φίλος.