Ο Θόδωρος Στάθης μελοποιεί Ελένη Αρβελέρ – Μία ξεχωριστή συνάντηση

Ο Θεόδωρος Στάθης, συνεπικουρούμενος από μια ευτυχία επαρκεστάτων μουσικών που τιμούν την καλλιτεχνία με ήθος, προσήλωση, αφοσίωση, έντυσε τον πολύτροπο ποιητικό λόγο τής πολύπειρης στην διακειμενική περιπέτεια των μεγάλων διανοουμένων της εποχής μας, που πατούν με το γιγαντιαίο πνευματικό τους εκτόπισμα δύο αιώνες κρίσιμους για την επιβίωση τού ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά και τής ίδιας τής Γης. Από το Βυζάντιο μέχρι τη σημερινή μετανεωτερική χαοτική αποδομητική μανία δεν είναι τόσο μακρύς ο δρόμος.

Η μία παρακμή έλκει την άλλη και η μία καταστροφή προοιωνίζει την επομένη. Ο πνευματικός άνθρωπος στέκεται πάνω στα τείχη, σαν την Καβαφική Εκάβη και θρηνεί την χαμένη Αρμονία, την παραδείσια Ενότητα των πάντων. Αυτό διακρίνει τους ποιητές από τους λοιπούς συγγραφείς. Το όραμα μιας ευτοπίας, βαθιά χαραγμένης στα κύτταρα μας, που δεν μας αφήνει να ανασάνουμε αλλιώς, παρά μόνον μέσα στην πλήρη ελευθερία, ένθα ισότης, δικαιοσύνη, αδελφότης όλων των νοημόνων όντων, ανθίζει και πολλαπλασιάζεται εξελισσόμενη. Διαφωτιστικός ο Λόγος τής ουμανίστριας καθηγήτριας και ποιήτριας Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ.

Στις πολυστρωματικές αλλεπάλληλες, αλληλο-ενισχυόμενες αρμονίες που υλοποίησε και κατέγραψε ο σημαντικός μουσουργός Θεόδωρος Στάθης, αναδεικνύονται τα νοήματα με μία πλαστικότητα πολυδιαστασιακή. Φαντάζομαι αυτή την άκρως πρωτότυπη (και παραδοσιακή, ταυτόχρονα) μουσική ερμηνευμένη από μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες. Ελπίζω, επίσης, κάποιος φωτισμένος σκηνοθέτης, εμβριθής αναδημιουργός τού αρχαίου δράματος να επιλέξει τον Θεόδωρο Στάθη προκειμένου να γράψει μουσική για την τραγωδία και να αναστηθεί έτσι αείλαμπος ο λανθάνων (και κατακρεουργημένος από τους κακοποιητές) αρχαίος Λόγος.

Η εποχή τής μετανεωτερικής αποδόμησης πέρασεν ανεπιστρεπτί. Ο Καιρός τού καταστροφέα Σίβα κύλησε κι ο Τρόχος τού Κυκλικού Χρόνου έφερε στην κορυφή τών πραγμάτων (κι ουχί μόνον τών φαινομένων) τον μειλίχιο, λαλίστατο αλλά κι ετοιμοπόλεμο, αξιόμαχο Δημιουργό Κρίσνα (που υπερβαίνει το ινδουιστικόν πάνθεον και καθίσταται σύμβολο τής αναγέννησης των εποχών, τής πολυπόθητης). Αναγεννησιακοί άνθρωποι σαν την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, σαν τον Θεόδωρο Στάθη, περιποιούν τιμήν σε αυτή την πολύπαθη χώρα, που ξεχώριζε πάντα χάρη στους εμπνευσμένους δημιουργούς της (το μόνο που διαθέτουμε εν πλησμονή…).