Οι ήρωες δεν έχουν τόπο…
20/09/2024
Νοέμβρης στους πρόποδες της Φούρκας. Η φωτιά στο τζάκι αργάζει αργά τα κούτσουρα, εγώ δεκάχρονο σχολιαρόπαιδο, η μάνα άναψε καζάνι, πλένει ασπρόρουχα, ο πατέρας, προσπαθεί να φορέσει την χειροποίητη μάλλινη κάλτσα, στο ανάπηρο δεξί του πόδι.
Τα δάκτυλα αφέθηκαν μαζί με την μπότα στα βουνά της Αλβανίας. Απ το μεγάλο ράδιο, ακούει ανήσυχος . Ίσα που γνωρίζει ανάγνωση και γραφή. Τί είναι το πολυτεχνείο που λένε, πατέρα; Άκου, μου λέει συγκινημένος. Ούτε μύγα στη λευτεριά σας! Οι μαλλιάδες είναι παλληκάρια, τα κατάφεραν. Σε όλες τις γενιές υπάρχουν ήρωες και ρουφιάνοι. Πάντα ν’ ακολουθείς του ήρωες. Γέννα τους κιόλας, μάνα θα γίνεις.
Στον πατέρα μου!
