Οι Λήψεις της Χλόης Ακριθάκη – Μία ξεχωριστή έκθεση στην Gallery 7

Οι Λήψεις της Χλόης Ακριθάκη – Μία ξεχωριστή έκθεση στην Gallery 7, Νίκος Ζάππας

Ολοκληρώνεται αυτήν την εβδομάδα η έκθεση φωτογραφίας με λήψεις της Χλόης Ακριθάκη συνοδευόμενες από διηγήματα της Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη, στην Γκαλερί 7 της οδού Σόλωνος 20 & Βουκουρεστίου στο Κολωνάκι. Πρόκειται για μια έκθεση φωτογραφίας με ενιαίο τίτλο “Κάθε φωτογραφία είναι μία ιστορία”. Για όσους γνωρίζουν το χαρακτηριστικό ύφος της Χλόης Ακριθάκη, στην έκθεση αυτή, θα αναγνωρίσουν από την πρώτη στιγμή τα γνώριμα χαρακτηριστικά ενός φωτεινού, αισιόδοξου και συνάμα αυστηρού γεωμετρικού φωτογραφικού κόσμου.

Ο φωτογραφικός κόσμος της Ακριθάκη παρουσιάζεται μέσα από μια σειρά 40 φωτογραφιών σε γραμμική παράταξη περιμετρικά του χώρου, σε έργα μεγέθους 50x50cm, πλην τριών φωτογραφιών άλλου μεγέθους και με άλλη πλαισίωση κάδρου. Η περιμετρική αυτή φωτογραφική σειρά, πλούσια σε θεματολογία, περιλαμβάνει λήψεις που έγιναν σε διαφορετικές χώρες, σε διαφορετικές εποχές, με διαφορετικές αφετηρίες αλλά και τεχνικές.

Πλούσια λοιπόν η θεματολογία αυτή, κυρίως λόγω των διαφορετικών θεματικών, όπως για παράδειγμα, φωτογραφίες εικαστικού φορμαλισμού μαζί με φωτογραφίες δρόμου, ρευστών στιγμιοτύπων, αλλά και τοπίων, σωστά συνδυασμένες στην εν σειρά παρουσίασή τους. Εκτός όμως από την ευρεία θεματολογική της γκάμα, ευρεία είναι και τα φωτογραφικά μέσα που η καλλιτέχνις χρησιμοποιεί, συμπληρώνοντας με την παράμετρο του φιλμ τον ψηφιακό σύγχρονο κόσμο με εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Σύμπραξη φωτογραφίας-λογοτεχνίας

Οι λήψεις με φιλμ στην έκθεση αυτή, συνυπάρχουν τόσο αρμονικά με τις διπλανές τους, που ακόμα και για έναν έμπειρο φωτογράφο καθίσταται δυσδιάκριτη η αναγνώριση αυτού του δύσκολου μπολιάσματος. Η Χλόη Ακριθάκη, σε αυτήν την έκθεση, μας καλεί σε έναν κόσμο αισιοδοξίας, χρώματος, ιδεών αλλά και δράσης, συμπληρώνοντας με άλλη μια παράμετρο το εγχείρημα αυτό, με την συνδρομή της λογοτεχνίας.

Οι φωτογραφίες της έκθεσης αποτελούν αφετηρία έμπνευσης της συγγραφέως Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη η οποία γράφει για κάθε μια από τος λήψεις αυτές, ένα σύντομο διήγημα. Τα διηγήματα της Πλούμπη είναι άλλη μια όμορφη έκπληξη, αφού ο αναγνώστης έχοντας σχηματίσει έναν πρώτο κόσμο επαφής με την κάθε φωτογραφία, έρχεται η τέχνη της λογοτεχνίας για να προεκτείνει την φαντασία μας.

Η συγγραφέας με ζωντανή ποιητική διάθεση, μας εισάγει σε έναν πλούσιο διηγηματικό κόσμο, όπου οι σκέψεις, οι αναζητήσεις και οι σύνολες εμπειρίες που καταθέτει, συνθέτουν ένα μυθιστορηματικό συγγραφικό τοπίο που αγκαλιάζει την φωτογραφική στιγμή και την επεκτείνει. Ενδεικτικό, το διήγημα της “Αποβάθρας”: {“Η Αποβάθρα”-Φωτογραφία “Η αποβάθρα” και ακολουθεί το ομότιτλο κείμενο της Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη}.

“Στην αποβάθρα”

«Δεν αγαπάει τους σταθμούς, κι ακόμα λιγότερο τα τρένα. Από τότε· στα χρόνια που της έβαζε το κόκκινο φορεματάκι με το φουρό και τη λεπτή δαντελίτσα στη μέση, και τρέχανε οι δυο τους να προλάβουν να βρεθούν στον σταθμό προτού φτάσει το τρένο. Κάθε δεύτερη Κυριακή. Εκεί, άνοιγε τα χέρια στο ύψος των ώμων και στροβιλιζόταν στη μεγάλη αποβάθρα, όσο η μάνα της περίμενε όρθια με την πλάτη στον τοίχο, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.

Έτσι έλεγε, κι ας έβγαζε μάτι το κόκκινο. Όχι τόσο από το φόρεμα, όσο από το άλλο κόκκινο, στα χείλη της μάνας της. Η αλήθεια όμως ήταν πως κανείς δεν γύρναγε να τις κοιτάξει. Λες κι ήταν αόρατες. Φαντάσματα, αερικά. Με το που έφτανε το τρένο ξεφυσώντας, κατέβαιναν μπουλούκια οι επιβάτες, κι όλη η αποβάθρα γινόταν για λίγο μια τεράστια αγκαλιά.

Μόνο όταν πια θα’φευγαν κι οι τελευταίοι για τα σπίτια τους εμφανιζόταν εκείνος. Με το κεφάλι ψηλά, τη στολή να τον στενεύει, τη γραβάτα να του πνίγει το λαιμό. Η στολή· ίσως αυτή να έφταιγε που ήταν πάντα τόσο μονοκόμματος, τόσο αγέλαστος και άχαρος. Που, όταν γύρναγε να τον κοιτάξει, η ματιά του ήταν κρύα σαν πέτρα. Ίσως πάλι και όχι. Μόνο για τη μάνα της είχε μάτια.

Την τύλιγε με ένα βλέμμα πυρωμένο, την έκαιγε, την έλιωνε σαν κερί. Κι έπειτα… έπειτα οι δυο τους γίνονταν ένα και χάνονταν πίσω από τα κλειστά παντζούρια της μοναδικής κάμαρας του σπιτιού. Μέχρι το απόγευμα, όταν θα έφτανε πια η ώρα να πάρει το τρένο της επιστροφής. Τότε που η μάνα της γύριζε προς τη μεριά του τοίχου με τα μάτια κλειστά, πασχίζοντας να κρατήσει για λίγο ακόμα το όνειρο ζωντανό. Η ίδια, περίμενε κάτω από τη σκιά της κληματαριάς όλην αυτή την ώρα, σαν ψεύτικη κούκλα στο κατακόκκινο φόρεμά της, ανυπομονώντας, μάταια, να ’ρθει η στιγμή που θα’φτανε το δικό της τρένο στην αποβάθρα για να την πάρει μακριά.» Β.Α.Π.

Στα σύντομης διάρκειας διηγήματα, η συγγραφέας επιδέξια μας ξεναγεί στον κόσμο της κάθε φωτογραφίας, άλλοτε με τον ανέμελο και τρυφερό, και άλλοτε με έναν διακριτικό, στοχαστικό, και αιχμηρό τρόπο γραφής. Στο σύνολό της η έκθεση αυτή είναι μια ευχάριστη και άρτια, με όρους σύγχρονης τέχνης, πολυμεσική έκθεση φωτογραφίας και λογοτεχνίας. Ιδιαιτέρως προτεινόμενη, για λάτρεις της έγχρωμης φωτογραφίας, της λογοτεχνίας και των μικρών διηγημάτων. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και το Σάββατο 17 Απριλίου 2021.

Αυτήν την εβδομάδα θα κυκλοφορήσει και η έκδοση των αντίστοιχων διηγημάτων της Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη, με τίτλο “Αυτό φταίει” από τις εκδόσεις “Μελάνι”. (Εξώφυλλο βιβλίου) Οι επισκέψεις στην γκαλερί πραγματοποιούνται κατόπιν ραντεβού στα τηλέφωνα 2103612050 /6977511143.

Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του SLpress.gr

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς άδεια του SLpress.gr. Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των 2-3 πρώτων παραγράφων με την προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο SLpress.gr. Οι παραβάτες θα αντιμετωπίσουν νομικά μέτρα.

Ακολουθήστε το SLpress.gr στο Google News και μείνετε ενημερωμένοι