Οι περίεργοι θόρυβοι στο εγκαταλελειμμένο υδροθεραπευτήριο των Καμμένων Βούρλων

Λίγο μετά τον Δεκαπενταύγουστο, μια παρέα τεσσάρων πιτσιρικάδων, αγοριών και κοριτσιών, έκαναν μετά το μπάνιο τους μια βόλτα στο όμορφο πάρκο των Καμμένων Βούρλων. Όποιος περνάει από κει είναι αδύνατον να μην βρεθεί μπροστά στο μεσοπολεμικό εγκαταλελειμμένο υδροθεραπευτήριο. Η φαντασία και η περιέργειά, τους γαργάλησε να ψάξουν να βρουν τρόπο να τρυπώσουν και να το εξερευνήσουν. Φαινομενικά η είσοδος στο κτήριο είναι απαγορευτική. Κάνοντας όμως μια βόλτα τριγύρω εντόπισαν μια μικρή ανοιχτή -κατεστραμμένη- πόρτα από πίσω. Και όπως λέμε: “είδαν ανοιχτά και μπήκαν“. Κατάλαβαν όμως ότι δεν ήταν μόνοι τους.

Τα παλιά εγκαταλελειμμένα κτήρια, των οποίων ο σχεδιασμός μαρτυρά μια πεπερασμένη σημασία, αποπνέουν μια ελκυστική ανατριχίλα. Τα παιδιά έλκονται συνήθως από τέτοια ντουβάρια. Στο υδροθεραπευτήριο “Ασκληπιός” οι πρώτοι που πάτησαν ήταν τα μαστόρια που το κατασκεύασαν το 1937 και οι τελευταίοι που περπάτησαν τους διαδρόμους ήταν οι λουόμενοι το 2000.

Πριν λίγες μέρες λοιπόν η παρέα των μικρών φίλων που προαναφέραμε βρήκε το θάρρος να μπει στο παλιό κτήριο. Στην αρχή περπατήσαν με δειλά βήματα βλέποντας γύρω τους τα χαλάσματα και τα κρεμασμένα φώτα από το ταβάνι. Λίγα λεπτά αργότερα όμως άκουσαν θορύβους στους στενόμακρους διαδρόμους. Εκεί άρχισε να ζορίζει το πράμα.

Ήταν βήματα που πατούσαν σε σπασμένα γυαλιά. Και τα βήματα πλησίαζαν. Θαρρείς πως ήταν μια φιγούρα που έμπαινε από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Αλλά δεν μπρούσαν να προσδιορίσουν από που ερχόταν. Εκεί η παρέα άρχισε να υποχωρεί προς την έξοδο. Ώσπου ακούστηκε μια φωνή. “Προσέχετε που πατάτε!“. Το κορίτσι της παρέας ούρλιαξε από τον τρόμο του. Και εμφανίστηκε ο υπεύθυνος των θορύβων, δηλαδή… εγώ.

Αποκαρδιωτική αυτοψία

Στα μέσα του Αυγούστου είχα βρεθεί στα Καμμένα Βούρλα, διακοπές γαρ. Δεν είχα σκοπό για ψάξω κάτι ή να βάλω στο κεφάλι μου σκοτούρες. Απλά έβαλα τα αθλητικά για να ξεκινήσω τρέξιμο στο πάρκο. Είναι ένα από τα ομορφότερα πάρκα, ουσιαστικά απομεινάρι αρχαίου πλατανόδασους, αλλά και από τα πιο παρατημένα. Θαρρείς ότι στην περιοχή δεν υπάρχει οργανωμένη κοινωνία να φροντίσει αυτό το πανέμορφο μέρος.

Καθώς λοιπόν προχωρούσα μέσα στο πάρκο, πέρασα μπροστά από το παλιό υδροθεραπευτήριο, που χτίστηκε την δεκαετία του 1930 επι δικτατορίας Ιωάννη Μεταξά. Τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια το συγκεκριμένο σημείο της πόλης εμφανίζει την ίδια εικόνα: Στοιχειωμένο από το 2000, όταν υποτίθεται οι αναπτυξιακοί δείκτες της χώρας, ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων, ήταν στα ύψη. Η κεντρική είσοδος απ’ όπου περνούσε μπροστά το 1960 ο Βασίλης Αυλωνίτης και η Βασιλειάδου στην ταινία “Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο Κοντός” είναι κλειστή και τα παράθυρα μπαζωμένα.

Ο Γεράσιμος Μολφέσης, ο αρχιτέκτονας που σχεδίασε τα σημαντικότερα κτήρια της κεντρικότερης λουτρόπολης της χώρας (ξενοδοχεία Θρόνιο και Ράδιον), σίγουρα θα έπεφτε σε κατάθλιψη αν ζούσε να δει τον “βιασμό” των Bauhaus “παιδιών” του με κορυφαίο το υδροθεραπευτήριο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Σαουδάραβας βασιλιάς Ιμπτ Σαούντ, ο Λίβυος βασιλιάς Ίντρι ή ο Αριστοτέλης Ωνάσης επισκέφθηκαν τα Καμένα Βούρλα αλλά σήμερα ούτε να τα βλέπουν δεν θα ήθελαν, όχι να τα επισκεφθούν.

Ξέχασα λοιπόν το τρέξιμο, έβγαλα το κινητό και προσπάθησα να βρω τρόπο να μπω μέσα. Ήμουν περίεργος. Περισσότερο σε τρόμαζε η καταστροφική αδιαφορία των ζωντανών παρά η αίσθηση των φαντασμάτων του παρελθόντος που περπάτησαν σε εκείνους τους διαδρόμους και άραξαν στις μπανιέρες των μικρών δωματίων. Η φύση έχει εισβάλλει μέσα στο κτήριο, έτσι όπως πρέπει να γίνεται σε εγκαταλελειμμένα ανθρώπινα δημιουργήματα.

Στην κεντρική μπροστινή αίθουσα η πρόσβαση δεν ήταν δυνατή καθώς χτίστηκαν οι εσωτερικές και εξωτερικές πόρτες της. Χρησιμοποιείται ο χώρος για αποθήκευση αντικειμένων. Άραγε τα παλιά όμορφα έπιπλα βρίσκονται ακόμα μέσα ή τα έχουνε “σηκώσει” κάποιοι; Και πότε συνέβη και από ποιούς;

Και όπως μου έλεγε μια φίλη “στο εξωτερικό ακόμα και το τίποτα το προσέχουν και το κάνουν ατραξιόν ή το αξιοποιούν και εμείς…“. Τώρα αν ψάχνουμε για υπεύθυνους, σίγουρα θα υπάρχουν. Οι ιδιωτικοί φορείς που ανέλαβαν την αξιοποίηση της περιοχής, δεν φαίνεται να έχουν κάνει κάτι ή αν έχουν κάνει δεν φαίνεται. Πάντως βλέπουμε κιτς Λούνα Παρκ να έχουν στηθεί μπροστά στο άλλοτε πανέμορφο “Ράδιον”. Ο Δήμος, η τοπική κοινωνία σε εθελοντική βάση άραγε κάνουν τίποτα; Πρόκεται οπωσδήποτε για μια εικόνα εγκατάλειψης. Τελικά οι μοναδικοί που εμπράκτως “ενδιαφέρθηκαν” ήταν μια παρέα πιτσιρικάδων που συνάντησα, και αυτοί φοβήθηκαν. Άντε τώρα να τους εξηγήσεις…