Παρατηρήσεις ενός κυνηγού σε επικίνδυνο έδαφος

Το έργο “Παρατηρήσεις ενός κυνηγού σε επικίνδυνο έδαφος”, είναι το τρίτο πεζογραφικό βιβλίο του Χρήστου Θεοφιλάτου (προηγούνται τα “Καφές με θέα στην Κόλαση” και “Ένας Γύρος Καταιγίδα ακόμα”). Οι “Παρατηρήσεις” είναι μια συρραφή διηγημάτων με ενιαίο ύφος καθώς επίσης και με τον ίδιο ήρωα. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα καυστική σάτιρα στο σύγχρονο κοινωνικό τοπίο, τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα, τη φιλία, την εργασία, και κυρίως τον χώρο της τέχνης.

Όπως μας προδιαθέτει και ο τίτλος του βιβλίου, πράγματι πρόκειται για το αφήγημα ενός “κυνηγού” – τις περισσότερες φορές σε αναζήτηση ενός φλερτ το οποίο άλλοτε αποτελεί προοίμιο μιας ιστορίας και άλλοτε προκύπτει κατά την πλοκή της, με σκοπό να ακτινογραφήσει τις βαθύτερες ενδείξεις κινδύνου, μιας κοινωνίας που ακροβατεί μεταξύ πολλών – συνήθως νεοεμφανιζόμενων – λόγω της κρίσης, αδιεξόδων. Ο Χρήστος Θεοφιλάτος, ως συγγραφέας αλλά και ηθοποιός, έχει την ματιά του θεατρικού δραματουργού, η οποία διαπερνά με έντονο ύφος το λογοτεχνικό του έργο.

Με αφετηρία την καυστική σάτιρα, ο συγγραφέας με το έργο του αυτό, επιχειρεί την μεγάλη σύγκρουση με το συνολικό κατεστημένο της εποχής που βιώνει, γεγονός που όχι απλά γίνεται αντιληπτό εξ’ αρχής, και μάλιστα από την πρώτη κιόλας σελίδα, αλλά καθιστά τον αναγνώστη αντιμέτωπο με μια πρωτότυπη απόπειρα κατεδάφισης του κώδικα περί “πολιτικής ορθότητας”!

Μικρές ιστορίες

Στα 22 διηγήματα του βιβλίου, ο Θεοφιλάτος εξετάζει σχολαστικά το σαθρό έδαφος στο οποίο χτίστηκε το παρόν. Πότε με αφορμή το κάλεσμα σε ένα δείπνο “παντρεμένων” , την συνάντηση με μια παρτενέρ στα στέκια της δεκαετίας του ’90, τις λογοτεχνικές κοινότητες του διαδικτύου, καθώς και άλλα εμβληματικά ανθρωποκεντρικά σκηνικά που διαμόρφωσαν στο πρόσφατο παρελθόν – το σύγχρονο παρόν, αποτελούν τη βασική ύλη του έργου αυτού.
Οι μικρές αυτές ιστορίες που μπορούν να αποτελέσουν εξαιρετικά σενάρια μικρού μήκους, μας καθιστούν μάρτυρες μιας ενοχλητικής αλλά και έντιμης κριτικής για το μερίδιο της δικής μας ευθύνης στη διαμόρφωση του “σήμερα”.

Με έκπληξη, ο αναγνώστης διερωτάται για τις προθέσεις του συγγραφέα ο οποίος υψώνει το ζήτημα των προσχημάτων ως “λάβαρα” μιας εποχής στην οποία θεσμοί, κοινωνικές αξίες αλλά και ατομικές συμπεριφορές, κινδυνεύουν να στραφούν εναντίον τους όπως συνηθίζεται σε περιόδους έντονων ανακατατάξεων.

Ο Θεοφιλάτος, με γενναιότητα, τολμά να σχολιάσει την υποκρισία των καιρών, ενός επικίνδυνου κολλάζ ιδεοληψιών, την έκπτωση της ηθικής στάσης προς χάριν επιβίωσης και του εφήμερου κώδικα που διυλίζει τις σχέσεις μας με τους άλλους. “Ο 21ος είναι ο αιώνας των απλών γνωστών,όπως και των φίλων μέχρι ενός σημείου άλλωστε. Δεν υπάρχουν πια ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις, μόνο προσωρινές συμμαχίες αορίστου χρόνου, ως τη μέρα της οριστικής ρήξης” .

Στέρεη λογοτεχνική εργασία

Η γραφή του Θεοφιλάτου, σε κάθε πρόταση του έργου του αποτελεί στέρεη λογοτεχνική εργασία. Με δίκαιη προσέγγιση στα ζητήματα που φωτίζει, καθιστά σαφές, το κίνητρό του να αλλάξει τον κόσμο και όχι να τον μηδενίσει. Μελετώντας το έργο αυτό, διακρίνεται από τον αναγνώστη η διορατική ματιά του συγγραφέα χωρίς να αποτελεί αυτοσκοπό η προφητεία ή η πρόθεσή του να προκαταβάλλει τον αναγνώστη.

Αναμφίβολα, ο Θεοφιλάτος δεν πασχίζει να γίνει αρεστός στον αναγνώστη, αφού η συνολική του ματιά κρίνει, και ως αναμενόμενο ενοχλεί τον αναγνώστη που θα βρεθεί μέσα στις κοινωνικές ομάδες που περιγράφει. Η γραφή αυτού του είδους, δεν συναντάται συχνά σήμερα, μιας και ουδείς θέλει σε τέτοιους καιρούς να τρέπει τους αναγνώστες σε φυγή, ή τους εκδότες αντίστοιχα, φοβούμενοι το κόστος της δυσαρέσκειας, τόσο των αναγνωστών όσο και των κριτικών της εποχής. Κατά συνέπεια, ως θαρραλέος συγγραφέας, ο Θεοφιλάτος καθιστά εαυτόν ενώπιον της αυταπάρνησής του, προς χάριν της συγγραφικής του εντιμότητας.

Ο Θεοφιλάτος όμως, δεν παραλείπει ούτε τον εαυτό του από την τροχιά του “κυνηγού – οδοστρωτήρα” που τόσο επιδέξια κατασκεύασε. Με την αυταπάρνηση που τον διακρίνει, επιχειρεί την προσωπική του αυτοκριτική, πότε ευθέως και πότε μέσω ενός απολαυστικού αυτοσαρκασμού που δικαιώνει τον αναγνώστη, ακόμα και αν αναγνώρισε τον εαυτό του, σε κάποιον από τους ήρωες του “αιρετικού” σε αυτό το έργο, Χρήστου Θεοφιλάτου.