Πώς οικοδομούμε μία καλή αφήγηση

Σε κάθε αφήγηση, σε κάθε τι που κάνουμε, λέμε, γράφουμε, προγραμματίζουμε, στοχεύουμε καλόν είναι να έχουμε σαφή και συγκεκριμένη απάντηση ως προς τον χώρο (πού), τον χρόνο (πότε), το αντικείμενο-θέμα-ζήτημα (τι), τα ανθρώπινα ή υλικά μέσα που απαιτούνται (ποιοι, ποιες, ποια), τον τρόπο (πώς) και την αιτία, τον αποχρώντα λόγο αυτής τής δράσης ή πράξης (γιατί).

Χωρίς τις ισάριθμες επαρκείς απαντήσεις, δεν υπάρχει ορθολογική πιθανότητα του εκάστοτε σχεδίου μας για μία καλή αφήγηση. Αυτά βέβαια δεν είναι δική μου ανακάλυψη. Ας δούμε τι λένε οι μεγάλοι διανοητές:

1. Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, 1865-1936, Άγγλος συγγραφέας, Νόμπελ 1907:
«Έχω έξι τίμιους εργάτες. (Μου έμαθαν όλα όσα ξέρω). Τα ονόματά τους είναι: Τι και Γιατί και Πότε / και Πώς και Πού / και Ποιος.»

2. Oliver Taplin (1977): «σχήμα για σχολιασμό της δραματικής τεχνικής:
Ποιος; Πότε; Πώς; Προς τα πού κι από πού; Γιατί έτσι; Ποια η σημασία της δράσης;»

Κι επειδή σύμφωνα με την περίφημη σαιξπηρική ρήση “όλος ο κόσμος μια σκηνή”, σε ό,τι κάνουμε υποδυόμαστε (συνειδητά ή υποσυνείδητα) έναν τουλάχιστον κοινωνικό ρόλο. Προκειμένου να μην αυτοσχεδιάζουμε απεγνωσμένα, ας καταρτίζουμε – στο μέτρο τού δυνατού – χρονοδιαγράμματα ρεαλιστικών επιτεύξεων στόχων που είναι στις δυνατότητές μας.

Εν κατακλείδι για μία καλή αφήγηση: Ποιος; Πότε; Πώς; Προς τα πού κι από πού; Γιατί έτσι; Ποια η σημασία της; Τι; (πράξη, δράση). Ποιος; (εμπλεκόμενα πρόσωπα: δράστες και θεατές). Πού; (χώρος). Πότε; (χρόνος) [χωροχρονικά πλαίσια]. Πώς; (τρόπος, μέθοδος). Γιατί; (κίνητρο).

Καλές εύστοχες κοινωφελείς συνδημιουργίες εύχομαι από καρδιάς.