“Πόσο σκοτάδι αντέχεις, αγάπη μου”: Μία γκροτέσκα ταινία, αναπάντεχα τρυφερή

Έπονται αφηγηματικές τεχνικές κλιμάκωσης της προσήλωσης του κοινού στο οπτικοακουστικό δημιούργημα, κάτι που δεν επιτυγχάνεται απολύτως στην ταινία, εξ αιτίας του υπερβάλλοντος και υπερχειλίζοντος ναρκισσισμού των “αγιογραφουμένων”. Η παραβατικότητα και το “σκοτεινό” ήταν πάντα αναπόσπαστα στοιχεία τής Υψηλής Τέχνης. Χωρίς σκοτάδι, δίχως φωτοσκίαση έστω, το φως δεν “γράφει” στο πανί και στη συνείδηση του μέσου θεατή.

Ο επαρκής συνδημιουργικός θεατής μπορεί να “προσθέσει”, να “συμπληρώσει”, να συνθέσει το δικό του αφήγημα στην ταινία, ακόμα και πάνω σε μια ολόλευκη οθόνη, στο “λευκό κελί” του μυαλού ή του εκάστοτε ψυχισμού του. Προσωπικά, αντιμετώπισα αυτή την παγκόσμια πρεμιέρα ως “παίγνιον” μεταξύ ενηλίκων. Δεν θα έδειχνα, όμως, το επιτηδευμένο τεχνούργημα σε ανήλικα παιδιά, εγγόνια ή βαφτισιμίδια (άκρατος νεολογισμός: βαφτισιμιές-βαφτισιμιούς).

Βεβαίως, η αμπελοφιλοσοφία περί Τέχνης, αυτοδιάθεσης, ελευθερίας της έκφρασης, ελεύθερης επιλογής καλά κρατεί.
Σύγχρονες θεωρίες Management για διαχείριση κρίσεων και ελαχιστοποίηση ζημίας θίγονται εδώ, επιφανειακά κι επιπόλαια όμως. Υπερισχύει η αντιμετώπιση της ζωής ως παραδείσιας κατάστασης καθημερινού καταναλωτισμού, ευωχίας είτε με τη βοήθεια τής χημείας, είτε μέσω της σεξουαλικής υπερβολής.

Αυτό ακριβώς το στοιχείο της υπερβολής καταργεί την αφηγηματική οικονομία και δυναμιτίζει την θεαματικότητα στην ταινία. Παραείναι ακραία όλα αυτά, ακόμα και για έναν ανεκτικό φιλελεύθερο. Όμως, το αποτέλεσμα λειτουργεί διδακτικά, έστω κι εμμέσως. Για ανθρώπους ακομπλεξάριστους, που έχουν ξεπεράσει την ταύτιση της Τέχνης με την λεγομένη “πραγματικότητα”.

Σχετικά με την ταινία

Ο Τζο Κόουλμαν πέρασε τέσσερα χρόνια της ζωής του ζωγραφίζοντας ένα μεγάλου μεγέθους πορτραίτο της φωτογράφου συζύγου και dominatrix μούσας του, στο γνωστό κολάζ ύφος που διακρίνει τους πίνακες αυτού του φοβερού underground καλλιτέχνη. Είναι ένας κοπιώδης φόρος τιμής και μια ξεκάθαρη χειρονομία αγάπης από μέρους του. Καθώς, όμως, οι λεπτομέρειες του πορτραίτου μεγεθύνονται σιγά σιγά, το ίδιο περίπου συμβαίνει και με μερικές από τις πιο ατίθασες πτυχές της ζωής ενός ζευγαριού στα άκρα, οι εξεζητημένες συνήθειες και συμπεριφορές του οποίου κυμαίνονται από το παράδοξο και το μακάβριο μέχρι το εξωφρενικό.

Κι αυτή η ταινία, χωρίς να κρίνει τους δύο χαρακτήρες, που βρίσκονται στο επίκεντρό της, τους χρησιμοποιεί για έναν ζωηρό στοχασμό περί τέχνης, ατομικής ελευθερίας, εξορκισμού των προσωπικών δαιμόνων μέσω της δημιουργίας και αναπολογητικού τρόπου, με τον οποίο διαλέγει καθένας μας να διάγει το βίο του και να ορίσει τη συνύπαρξή του με κάποιον άλλον άνθρωπο. Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ παιχνιδιάρικα γκροτέσκο και ταυτόχρονα απρόσμενα τρυφερό, γνήσια ροκ εντ ρολ στην ψυχή και ξεκάθαρα νοσταλγικό για μια θρυλική εποχή και για μια χούφτα αντισυμβατικών καλλιτεχνών, οι οποίοι κατόρθωσαν να μετατρέψουν τη ζωή τους σε τέχνη και την τέχνη τους σε ζωή. Λ.Κ. Παρουσία συντελεστών και της ηθοποιού Άζια Αρτζέντο

Σκηνοθεσία: Scott Gracheff
Σενάριο: Scott Gracheff
Φωτογραφία: Gregg de Domenico
Μουσική: Gary Kotlyar
Μοντάζ: Tyler Hubby

Ο Scott Gracheff είναι παραγωγός και σκηνοθέτης βραβευμένος με Έμμι. Το ντοκιμαντέρ του “Soldados”, που αναδεικνύει την εμπειρία των Λατίνων στρατιωτών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έλαβε υποψηφιότητα για ‘Εμμι το 2008. Είναι εκτελεστικός παραγωγός, καθώς και επικεφαλής παραγωγής της εταιρείας, The Diamond Bros. Το “The Magical Wand Chase” του χάρισε ένα ‘Εμμι το 2018.

Φιλμογραφία: How Dark My Love (2025), The Rugby Player (2013)