Πρώτο βραβείο για μια Θρακιώτισσα στο διεθνή διαγωνισμό σύνθεσης του Τορόντο

Με θέληση να διευθύνει χορωδίες ενηλίκων και παιδιών, κάνοντας το όνομα της συνώνυμο με την ομορφιά της τέχνης της. Είναι η Βερόνικα Σεμερτζίδου, που ζει με την οικογένειά της και δραστηριοποιείται στην Κομοτηνή. Απλή, προσηνής, ευδιάθετη, χαμηλών τόνων, μητέρα δύο αγοριών 19 και 22 ετών, είναι η σύνθετης που με το έργο της στο πιάνο, κατέκτησε στις αρχές Αυγούστου την πρώτη θέση σε διεθνή διαγωνισμό σύνθεσης στο Τορόντο.

Ήδη, το κομμάτι με το οποίο συμμετείχε, το “Αgain” θα ανοίξει το φεστιβάλ που θα μεταδοθεί διαδικτυακά από τον Καναδά σε πολλές χώρες τον επόμενο μήνα. Η συμμετοχή της στο διεθνή διαγωνισμό “Global Internationale Μusic” και ειδικότερα στην κατηγορία Popular Music Composition την έφερε στην 1η θέση κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο και μια διάκριση που την πλημμύρισε χαρά, επιβεβαιώνοντας την δική της επιτυχημένη μουσική διαδρομή. Μια σύνθετης από την ελληνική περιφέρεια που αξίζει να την γνωρίσουμε κατανοώντας ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο.

ΕΡ1. Μιλήστε μου για σας, για το ξεκίνημα και την επαφή σας με την μουσική.

ΑΠ. Γεννήθηκα στη Γεωργία σε μουσική οικογένεια. O πατέρας μου Adolf Ovanov μαέστρος της jazz ορχήστρας και συνθέτης. Από πολύ μικρή είχα αυθεντικά ακούσματα, από μια παρέλαση μουσικών στο σπίτι μας να παίζει ζωντανά, σε αναγνωρίσιμους καλλιτέχνες να τραγουδούν. Είχα επίσης το προνόμιο να έχω σημαντικά βινύλια που έφερνε ο πατέρας μου από τις περιοδείες του στο εξωτερικό. Σπάνια lp με μουσική που δεν ήταν ιδιαίτερα συμπαθής στις χώρες της τότε Σοβιετικής Ένωσης, που την είχαν ταυτίσει με το στίγμα ως “καπιταλιστική μουσική”. Μιλάμε για jazz, blues, κορυφαία κομμάτια που είχα το προνόμιο να απολαμβάνω και να μπολιάζεται η ψυχή μου και η σκέψη μου και έτσι να ταξιδεύω σε άλλους γαλαξίες…

                                                            Με τον πατέρα της, μαέστρο και μουσικό Adolf Ovanov που ήταν πρότυπο της.

ΕΡ2. Αυτή η ενδιαφέρουσα μουσική διαδρομή πότε ξεκίνησε;

ΑΠ. Στην ηλικία των 5 ετών, έγραψα το πρώτο μου τραγούδι . Την ίδια χρόνια άρχισα να σπουδάζω μουσική. Να γνωρίσω νότες και να αρχίσω να παίζω το αγαπημένο μου όργανο , το πιάνο. Στα 12, έχω κερδίσει διαγωνισμό των νέων συνθετών στην Tbilisi της Γεωργίας. Τελειώνοντας με άριστα την Conservatory στην Tbilisi, έφυγα για να συνεχίσω τις σπουδές μου στην Μόσχα. Εκεί επίσης σπούδασα την σύνθεση στην Conservatory ενώ παράλληλα δούλευα σε συνεργασία με την Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας ως σύνοδος πιανίστρια.

Από το 2001 ζω και εργάζομαι στην Ελλάδα ως καθηγήτρια μουσικής, πιανίστρια, ερμηνεύτρια, μαέστρος χορωδιών. Μια διαδρομή που μου προσφέρει πολλές συγκινήσεις, μου δίνει άπειρες δυνατότητες να λειτουργώ δημιουργικά, να αναδεικνύω ταλέντα, να αξιοποιώ φωνές μέσα από χορωδίες, συμβάλλοντας στην πολιτισμική ώσμωση της περιοχής. Χαίρομαι γιατί με αγκάλιασε ο τόπος και αυτό μου παρέχει την δυνατότητα κι από την πλευρά μου να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό.

ΕΡ3. Πώς γεννήθηκε το κομμάτι που απέσπασε τη διεθνή διάκριση;

ΑΠ. Ήταν το Πάσχα του 2020. Ξεχωριστό Πάσχα. Πρώτο lockdown με πολύ αυστηρά μέτρα κατά του Covid-19. Ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτια μας. Στην Ανάσταση, βγήκαμε όλοι στα μπαλκόνια με αναμμένα κεριά και λέγαμε το “Χριστός Ανέστη”. Όλοι μαζί, με τους γείτονες από τις πολυκατοικίες στο κέντρο της Κομοτηνής όπου και μένω, στην περιοχή που λέγεται Αρμένιο.

Την άλλη μέρα το πρωί όταν ξύπνησα, έκατσα στο πιάνο και μου ήρθε να παίξω ένα κομμάτι. Βγήκε αυθόρμητα, το έπαιξα κατευθείαν όλο από την αρχή μέχρι τέλος! Το δημιούργησα στην ώρα που το έπαιζα… αυτοσχεδιάζοντας με πολύ συναίσθημα. Το κομμάτι αυτό έχει μια εσωτερική γαλήνη και αρμονία. Είναι η αίσθηση χαράς, που στεφανώνει τη συνέχεια και το νόημα της ζωής. Όταν κάτι πεθαίνει, αμέσως έρχεται κάτι καινούριο και έτσι συνεχίζεται η ζωή. Και αυτό που μένει και είναι στην καρδιά μας, απόλυτα αναζωογονητικό, δεν πεθαίνει…

Το κομμάτι που διακρίθηκε στο διαγωνισμό

Αυτά τα συναισθήματα της χαράς περιγράφει στο κομμάτι “Again” η Βερόνικα Σεμερτζίδου. Το πιο χαρακτηριστικό, όπως θα πει, είναι ότι έμαθε για το διαγωνισμό λίγες μέρες πριν να εκπνεύσει η προθεσμία που μπορούσε να στείλει το έργο της:

«Αμέσως επικοινώνησα με τον καλό μου φίλο και συνάδελφο Γιώργο Σεργκενλίδη- αρχιμουσικό Μαέστρο την Φιλαρμονικής Κομοτηνής για να μου παραχωρήσει αίθουσα του Δήμου που θα μπορούσα να κάνω το απαραίτητο γύρισμα του βίντεο όπως όριζε ο κανονισμός του διαγωνισμού. Μετά πήρα τηλέφωνο στον επίσης πολύ καλό φίλο και ταλαντούχο νέο καλλιτέχνη Μιχάλη Βαμβακά για να μου φτιάξει το ζωντανό βίντεο την ώρα που παίζω το “Again”. Και μέσα στον καύσωνα που είχαμε τέλος Ιουλίου, σε πολύ δύσκολες συνθήκες λόγω απίστευτης ζέστης κάναμε γυρίσματα και προλάβαμε την συμμετοχή. Όταν υπάρχει θέληση και καλή συνεργασία το αποτέλεσμα θα σε δικαιώσει. Κανόνας. Έστειλα το κομμάτι στον διαγωνισμό περισσότερο για την εμπειρία, μη προσβλέποντας σε κάποια διάκριση όταν συμμετέχουν χιλιάδες. Αλλά στις 6 Αυγούστου πήρα την φανταστική είδηση από τους διοργανωτές ότι κέρδισα χρυσό βραβείο και μετάλλιο του διαγωνισμού! Η χαρά μου δεν περιγράφεται».

Είναι αυτές οι στιγμές που η Ελλάδα κατακτά κορυφές, μόνο που είναι άγνωστο αν προβληθούν για ν’ αποτελέσουν παράδειγμα όταν αυτά που … μονοπωλούν την επικαιρότητα είναι τα αρνητικά, δυσάρεστα και μακάβρια. Εδώ όμως κάνουμε τη διαφορά.

                                                                            Με την E-CHO Χορωδία Εβριτών Ροδόπης σε πανελλήνια φεστιβάλ