“Queer”: Η αρσενική ταινία του “Babygirl”
18/01/2025
Καλά, όταν ήμουνα νέος και φέρελπις πρωτοετής φοιτητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο – ακόμα ανήλικος, στα 17 μου, γιατί είχα πάει πέντε ετών στην πρώτη δημοτικού – δύο πράγματα σιχαινόμουν: τις σύριγγες για χρήση ναρκωτικών ουσιών και το κάπνισμα. Όσο για το σεξ, τότε ακόμη, η δημόσια προβολή του ήταν αντικείμενο ειδικών κινηματογράφων. Δεν φανταζόμουν ποτέ, 46 χρόνια μετά, ότι θα πάω στο «Άστυ», καταφύγιο όλων των κινηματογραφόφιλων απασών των ηλικιών, και θα δω σε μία και μόνη ταινία και ωμό σεξ και χρήση σύριγγας για παραισθησιογόνες ουσίες! Έλεος. Άλλαξαν οι εποχές;
Στο κινηματογραφικό “Babygirl” είδαμε ετεροφυλόφιλο άγριο σεξ και στο πολλά υποσχόμενο κι εν πολλοίς αναμενόμενο “Queer” την ομοερωτική εκδοχή του. Και μέχρι εδώ όλα καλά. Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, δεν είδα όμως πουθενά καμία ταμπέλα, προειδοποίηση έστω «απαγορεύεται η είσοδος σε νέους κάτω των…100 ετών, γιατί κινδυνεύουν από έμφραγμα!».
Αστειεύομαι, φυσικά για να μην ουρλιάξω για την αντιπνευματική κατάντια τού υλιστικού, καταναλωτικού, ψευδαισθητικού πολιτισμού τής «Κοινωνίας τής Αφθονίας» κατά Χ. Μαρκούζε (θέμα της διπλωματικής μου εργασίας στο ΕΜΠ: “Τεχνολογία και Κοινωνία”, πρωτοπόρο τότε, δυσκολεύτηκα να εγκριθεί από την Σύγκλητο).
Εντάξει, παρά τις όποιες ιδεολογικές κι αισθητικές επιφυλάξεις μου (εμείς τότε, στην ουρά της «γενιάς του Πολυτεχνείου», είχαμε ακόμη ιδανικά για να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο), στο καθαρώς τεχνικό μέρος τής ευπώλητης – ως φαίνεται από την υπερδιαφήμιση – αυτής ταινίας, το πρώτο μέρος βλέπεται και δεν βλέπεται ως πτωχή συνέχεια τού φασμπιντερικού «Querelle de Breste” ή έστω του “Tea in Sahara” [βασισμένου στο καινοτόμο μυθιστόρημα τού φίλου μου Paul Bowles “The Sheltering Sky”]…
Όμως, ως κριτικός, με διαρκώς εξασκούμενη ενσυναίσθηση, αλλά και γνώση των ηθών τε κι εθίμων μιας Τέχνης ρευστής με θολά χωροχρονικά περιθώρια, ότι το δεύτερο μέρος αποτελούσε – κατ’ εμέ – εξύμνηση της πλήρους παρακμής με έναν τρόπο που εμένα προσωπικά με σόκαρε! Δεν είναι λυρισμός ο αργός θάνατος με τη χρήση φυσικών ή χημικών ουσιών. Υπάρχουν και πιο αξιοπρεπείς τρόποι να αποδεχτείς τα γηρατειά και την αποερωτοποίηση της μορφής.
Έφυγα πριν τελειώσει το δεύτερο μέρος. Περιττό κι αναγκαίο μεν για τη συγκεκριμένη μυθοπλαστική αφήγηση, αντιαισθητικό κι απαράδεκτο δε για καθαρά αισθητικούς λόγους. Η δυσαρμονία μπορεί να παράξει (να αναπαράγει διαρκώς) χάος και να εκτινάξει την εντροπία του συστήματος στο ζενίθ, πρέπει όμως να είσαι Ζενέ, Κολτές, Φασμπίντερ, Ταχτσής, Ίβυκος (για να θυμηθούμε και την Αρχαιότητα) προκειμένου να μετασχηματιστεί, να μεταβολιστεί, να μετατραπεί σε Υψηλή Ποίηση.
Δραματικό το αποτέλεσμα αυτής της ταινίας, αλλά κακόγουστο για όλους εμάς που παλεύουμε για την αναγέννηση του πνευματικού πολιτισμού απανταχού της γης. Μόνον ως ντοκιμαντέρ θα μπορούσα να την δω και όχι ως έντεχνο προϊόν μυθοπλασίας. Παρ’ όλα αυτά θα πουλήσει τρελά. Σημεία των καιρών…
“Queer”
Ταινία παραγωγής τού 2024 | Έγχρ. | Διάρκεια: 136′ | Κ-18 | 2,5 | Δραματική | Αμερικανο-ιταλική
Στην Πόλη του Μεξικό του 1950, ο Αμερικανός συγγραφέας Γουίλιαμ Λι βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ανία. Μόνιμος θαμώνας του μπαρ “Ship Ahoy”, αναζητά παρηγοριά στο αλκοόλ, τα ναρκωτικά και τα νεαρά αγόρια. Μέχρι που θα συναντήσει τον Γιουτζίν…
Σκηνοθεσία: Λούκα Γκουαντανίνο
Με τους: Ντάνιελ Κρεγκ, Τζέισον Σουόρτσμαν, Ντρου Στάρκι
