“Χτύπα σατράπη μου” – Το ερωτικό χαστούκι στο τραγούδι

Η βία, μέσα στην κοινωνία, είναι καταδικαστέα από τους φυσιολογικούς ανθρώπους. Αυτό δεν παίρνει συζήτηση. Η αντίθετη άποψη παραπέμπει σε ζούγκλα. Από την άλλη, ο έρωτας είναι συνδεδεμένος με την τρυφερότητα και η μόνη λογική επαφή σε ένα ζευγάρι που αγαπιούνται είναι το χάδι και μόνο το χάδι και όχι το… χαστούκι!

Προκαλεί, επομένως, τουλάχιστον έκπληξη και βαθύ προβληματισμό, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε φαινόμενα όπου η βία επιτείνει τον… ερωτισμό! Αν είναι δυνατόν! Είναι δυνατόν, μια γυναίκα να λέει: «Μ’ ένα χαστούκι σου ήρθα να σ’ αγαπήσω» ή «Χτύπα σατράπη μου, δώσ’ μου γλυκά φιλιά» ή «Θέλω τα χάδια μου και την σφαλιάρα μου από τον άνθρωπο που αγαπώ» ή «Θέλω άντρα ν’ αγαπάει και να δέρνει»!;

Και όμως, μια πρόχειρη ματιά σε λαϊκά τραγούδια θα μας φέρει αντιμέτωπους με άσματα όπου το χαστούκι και το ξύλο γενικώς επιτείνουν την… ερωτική διάθεση! Άσματα που προβληματίζουν, γιατί αφού έχουν περάσει σε δίσκους, σημαίνει πως ήταν εμπορεύσιμα, δηλαδή κοινωνικώς αποδεκτά! Έλα Χριστέ και Κύριε!

“Και να με δέρνει που και που”…

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, την περιήγηση στο “ερωτικό”… ξυλοφόρτωμα με την Ρόζα Εσκενάζυ και το τραγούδι “Κορόιδο άδικα γυρνάς” του Γιώργου Καμβύση (1934):

«Κορόιδο άδικα γυρνάς κι από το σπίτι μου περνάς,
εγώ είμαι, βρε, μια μερακλού, αμάν αμάν και θέλω μάγκα γιαβουκλού.

Θέλω να μαστουρώνεται για μένα να τσακώνεται,
έξυπνος σαν την αλεπού, αμάν, αμάν και να με δέρνει που και που.
.
Τον θέλω να `ναι μερακλής και ζόρικος και μπελαλής,
και να `ξηγιέται ρε σπαθί, αμάν αμάν όπου σταθεί κι όπου βρεθεί.

Να `ναι ξεφτέρι στο χορό και να `χει γκόμενες σωρό,
καρύδι κάθε καρυδιάς, αμάν, αμάν κι εμένα να `χει της καρδιάς.

– Άντες, ωχ, ωχ!

– Ωχ, ώπα!».

“Θέλω άντρα ν’ αγαπάει και να δέρνει”

Η Στέλλα Χασκήλ, με συνοδεία τους Τάκη Μπίνη και Μανώλη Χιώτη τραγουδάει σε στίχους του Νίκου Ρούτσου το τραγούδι του Μανώλη Χιώτη “Θέλω άντρα ν’ αγαπάει” (“Οι ντιντήδες”) (1950):

«Μανούλα τ’ αποφάσισα
και μάγκα θε να πάρω,
τους άλλους άντρες μάνα μου
εγώ δεν τους γουστάρω.

Να μου λείπουν
οι ντιντήδες οι μοντέρνοι,
θέλω άντρα
ν’ αγαπάει και να δέρνει.

Τον θέλω να `ναι ζόρικος
πιοτό πολύ να πίνει
κι αν τύχει για φιλότιμο
το αίμα του να χύνει.

Να μου λείπουν
οι ντιντήδες οι μοντέρνοι,
θέλω άντρα
ν’ αγαπάει και να δέρνει.

Μανούλα τ’ αποφάσισα
μονάχα αυτόν θα πάρω
κι αν θες να ξέρεις μου `δωσε
κι ένα φιλί καπάρο.

Να μου λείπουν
οι ντιντήδες οι μοντέρνοι,
θέλω άντρα
ν’ αγαπάει και να δέρνει».

“Θέλω μάγκα και σατράπη”

Δέκα χρόνια πέρασαν αλλά η διαστροφή με το “ερωτικό”… χαστούκι παραμένει. Έτσι, το 1960 η Σωτηρία Μπέλλου, με την συνοδεία του Κώστα Μαυρομιχάλη, τραγουδάει “Θέλω μάγκα και σατράπη” του Βασίλη Τσιτσάνη:

«Έναν άντρα στη ζωή μου μοναχά αγάπησα,
θα τον πάρω κι ας μου λένε πως την πάτησα.

Θέλω έρωτα κι αγάπη θέλω μάγκα και σατράπη,
θέλω μάγκα και σατράπη θέλω έρωτα κι αγάπη.

Όταν βρίσκεται κοντά μου μού γλυκαίνει τον καημό
μ’ αγκαλιάζει με φιλάει δίχως τελειωμό.

Θέλω έρωτα κι αγάπη θέλω μάγκα και σατράπη,
θέλω μάγκα και σατράπη θέλω έρωτα κι αγάπη.

Και χαστούκι να μου δώσει ούτε λέξη δεν θα πω,
είναι ο άντρας της καρδιά μου και τον αγαπώ.

Θέλω έρωτα κι αγάπη θέλω μάγκα και σατράπη» κλπ., κλπ.

Χαστούκια και… φιλιά

Ένα χρόνο μετά (1961), η Καίτη Γκρέι, με την συνοδεία του Αντώνη Ρεπάνη, τραγουδάει “Το χαστούκι” του Βασίλη Τσιτσάνη (σ.σ.: Αφού πούλησε το προηγούμενο τραγούδι ας φτιάξουμε ένα ακόμα) σε στίχους Αντώνη Τόσκα:

«Μ’ ένα χαστούκι σου ήρθα να σ’ αγαπήσω
και στο εξής εγώ στο πλάι σου θα ζήσω.
Εσύ μεσ’ στον κόσμο μου δίνεις ελπίδα, χαρά,
εσύ είσ’ ο γιατρός μου στον πόνο μου, στη συμφορά.

Α, α, α, α, α, α, α, α, χτύπα σατράπη μου,
δώσ’ μου γλυκά φιλιά
κι ύστερα πάρε με μέσα στην αγκαλιά,
είσ ‘ η λατρεία μου και η παρηγοριά.

Χαστούκια και φιλιά δώσ’ μου τα, μαζεμένα,
είσαι το αίμα μου κι εγώ είμαι για σένα.
Εσύ μεσ’ στον κόσμο μου δίνεις ελπίδα, χαρά,
εσύ είσ’ ο γιατρός μου στον πόνο μου, στη συμφορά.

Α, α, α, α, α, α, α, α, χτύπα σατράπη μου,
δώσ’ μου γλυκά φιλιά
κι ύστερα πάρε με μέσα στην αγκαλιά,
είσ ‘ η λατρεία μου και η παρηγοριά».

(σ.σ.: Πολύ το α, α, α, α, α, βρε αδερφέ…)

“Θέλω τα χάδια μου και την σφαλιάρα μου”

Και επειδή, ήδη, θα έχετε ζαλιστεί από τα πολλά ερωτικά χαστούκια, να κλείσω αυτό το σημείωμα με το τραγούδι “Θέλω τα ώπα μου” (1966) σε στίχους Αλέκου Σακελλάριου και μουσική Γιάννη Σπανού, όπου η Άννα Φόνσου διατρανώνει τις επιθυμίες της:

«Θέλω τα ώπα μου, θέλω τις τρέλες μου,
θέλω τις τσάρκες μου με γιώτα χι.
Θέλω τις μάσες μου, θέλω τις φούμες μου,
θέλω τις ξάπλες μου στην εξοχή.

Θέλω τ’ αλλιώτικα, θέλω τ’ απίθανα,
και τα παράξενα που ‘χει η ζωή.
Θέλω τα γλέντια μου και τα ξενύχτια μου,
θέλω τα όργανα ως το πρωί.

Θέλω τα αστεία μου, τα καλαμπούρια μου,
την σαχλαμάρα μου να τηνε πω.
Θέλω τα χάδια μου και την σφαλιάρα μου,
από τον άνθρωπο που αγαπώ.

Θέλω τα πείσματα, θέλω τις ζήλιες μου,
και τις κορδέλες μου τις πονηρές
Θέλω τα όμορφα, θέλω τα ήσυχα,
θέλω τις τρέλες μου τις ζωηρές».