“Ο άνθρωπος της U.N.C.L.E.” και άλλες σειρές για άνω των -ήντα

Ο θάνατος ενός συμπαθέστατου Σκοτσέζου ηθοποιού, μας θύμισε πολλές σειρές που κάποιοι μπορεί να είδαν ως παιδιά ή στην εφηβεία τους στην Ελλάδα, καθώς αυτές γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, άλλοτε και στον τόπο μας. Ο ηθοποιός που “έφυγε” σε ηλικία 90 ετών, ο Ντέιβιντ Μακ Κάλουμ, έγινε παγκόσμια γνωστός χάρη στη σειρά ο “Άνθρωπος της U.N.C.L.E.” (1964-1968), ενώ στα γεράματά του είχε ενσαρκώσει και τον ιατροδικαστή στην επίσης αμερικανική δημοφιλή σειρά NCIS.

Ο Μακ Κάλουμ αρχικά προσελήφθη για τρίτο ρόλο, όμως αναδείχθηκε σε συμπρωταγωνιστή, δίπλα στον σοφιστικέ και “στιλ Τζέιμς Μποντ” Ρόμπερτ Βον, ο οποίος πέθανε πριν από επτά χρόνια σε ηλικία 84 ετών. Και οι δύο ηθοποιοί κατά σύμπτωση πέθαναν λίγες ημέρες πριν από τα γενέθλιά τους. Ο Βον ενσάρκωνε τον Ναπόλιον Σόλο και ο Κάλουμ τον Ίλια Κουριάκιν, έναν Αμερικανό και έναν Ρώσο πράκτορα αντίστοιχα, που συνεργάζονταν σε μια διεθνή οργάνωση την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, εναντίον ενός κοινού εχθρού που επεδίωκε να κατακτήσει τον κόσμο.

Ο Ίλια ήταν πιο καταρτισμένος επιστημονικά από τον Σόλο, αλλά μετείχε σε λιγότερες σκηνές δράσης. Ο Σόλο ήταν πιο γυναικάς, κοσμοπολίτης και αντέγραφε λίγο σε ψυχρότητα τον Σον Κόνερι στο ρόλο του 007. Ο Ίλια πιο ενδοστρεφής και συναισθηματικός. Ο ρόλος του δεν είχε προοπτικές στην αρχή και ήταν αναλώσιμος, όμως ο Κάλουμ είχε τέτοιο σουξέ, που οι σεναριογράφοι άρχισαν να του γράφουν περισσότερες σκηνές και στην ουσία το σίριαλ μοιράστηκε στους δύο άντρες με τον όμορφο ξανθό να θεωρείται πλέον αναντικατάστατος. Έπαιρνε μάλιστα από θαυμάστριες πολύ περισσότερες ερωτικές επιστολές από τον Βον, οπότε καθόρισε κι αυτό την επαγγελματική πορεία του.

Ο “Άνθρωπος της U.N.C.L.E.” πήγαινε πολύ καλά και βραβευόταν. Όμως στην τρίτη σεζόν οι σεναριογράφοι σκέφτηκαν να ελαφρύνουν με περισσότερο χιούμορ την σειρά και το σίριαλ πήρε αμέσως τον κατήφορο. Οι συγγραφείς έκαναν μεταβολή και μετρίασαν κάθετα το χιούμορ, όμως δεν κατάφεραν να αναστήσουν την τηλεθέαση. Πιθανόν βέβαια οι πραγματικοί λόγοι της ακύρωσης μετά την τέταρτη σεζόν να ήταν και άλλοι, καθώς ενοχλούνταν πολλοί από τον κοινό αγώνα Ρώσων και Αμερικανών κατά κοινού εχθρού, όπως εναντίον μεγάλων εταιρειών που προσπαθούσαν να αλώσουν μικρά κράτη.

Άλλες παλιές καλές σειρές

Άλλη καλή σειρά εκείνης της εποχής, ήταν το γουέστερν “Μπονάντσα” (1959-1973), όπου οι πρωταγωνιστές, πατέρας με τρεις γιους (από τρεις διαφορετικές γυναίκες!) δίνουν μάχες σχετικά προοδευτικές για τo ΄60, πόσο μάλλον για το 1860. Προσπαθούν στην μικρή κοινωνία τους να υπερασπίζονται (ως ένα σημείο) τα δικαιώματα των Ινδιάνων και των γυναικών ή γενικά “των αδυνάμων”.

Είναι gentlemen σε αντίθεση με τους brutal καουμπόηδες, που μέχρι τότε ήταν main stream και η σειρά καθιέρωσε μια σχετικά ευγενή, προοδευτική και καλόκαρδη όψη του Αμερικανού ράντσερ, πάντα βέβαια στα όρια του politcally acceptable για την αμερικανική νοοτροπία και πάντα τηρουμένων των αναλογιών. Ο μικρός γιος στη “Μπονάντσα” ήταν ο Μάικλ Λάντον, που από το 1974 μέχρι το 1983 θα γνώριζε μεγάλη επιτυχία ως Τσαρλς Ίνγκαλς, πάτερ φαμίλιας στο “Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι”, μια άλλη σειρά με στοιχεία γουέστερν, αλλά με πιο οικογενειακό και κοινωνικό περιεχόμενο.

Παλιά καλή σειρά της εποχής ήταν και “Η Ζώνη του Λυκόφωτος” (1959-1964) και το “Peyton Place” (1964-1969), με παιδούλα τη Μία Φάροου, το “Coronation Street” που άρχισε το 1970 και τελειωμό δεν έχει και που παίχτηκε περίπου πέντε χρόνια στην Ελλάδα. Επίσης, οι “Επικίνδυνες Αποστολές” (1966-1973), το “Λούσι Σόου” από κωμδίες, to “Star Trek” (1966-1969) και οι “Εκδικητές” (1961-1969).

Μάτλοκ και Κολόμπο

Μεταξύ των εξαιρετικών σειρών παλαιότερων δεκαετιών, ήταν και ο “Μάτλοκ” (1986-1995). Αν και μας χωρίζει σχεδόν μισός αιώνας από την σειρά, παρακολουθείται ευχάριστα. Ο Μάτλοκ είναι ένας καπάτσος δικηγόρος, λίγο τσιφούτης ως προς τα μειονεκτήματά του, αλλά με πολύ καλή καρδιά, που προσπαθεί να εξισορροπεί τα πάντα. Κάνει συνέχεια τον αφελή για να παρασύρει τους “κακούς” και μετά τους βγάζει γλώσσα. Είναι πολύ χαριτωμένοι και οι τελευταίοι κύκλοι που τον παρουσιάζουν πλέον ως ηλικιωμένο με παραξενιές, με την κόρη του να προσπαθεί –διακριτικά και μη– να τον “περιφρουρεί” και να τον προστατεύει από τα πείσματά του.

Περίπου της ίδιας εποχής ήταν και ο εξαιρετικός “Κολόμπο” (1971-1978), ο τσαπατσούλης αστυνομικός που δεν άλλαξε ποτέ καμπαρτίνα, τριγύριζε με ένα πουράκι διαρκώς και παρίστανε τον αφελή μέχρις ότου, σαν αράχνη, πλέξει τον ιστό που θα τσάκωνε τον “κακό”. Αυτή η σειρά, πέρα από τις πολύ καλές ερμηνείες, είχε και προοδευτική για την εποχή της σκηνοθεσία -σχεδόν θεατρική.

Ο Κολόμπο άφησε εποχή και για έναν ακόμη λόγο: ο ήρωας ήταν από μόνος του μια παράξενη προσωπικότητα με ένα σχεδόν διεστραμμένο πάθος για τη δουλειά του. Αν και μιλούσε διαρκώς για την γυναίκα του, δεν την βλέπουμε ποτέ -και μια σειρά αργότερα για την “κυρία Κολόμπο” δεν πήγε και τόσο καλά, προφανώς γιατί το κοινό ήθελε να μείνει με το μυστήριο ανέγγιχτο.