“Ρενουάρ”: Ευτυχώς υπάρχει ακόμα ποιητικός κινηματογράφος…
18/12/2025
Όσο υπάρχουν αριστουργήματα σαν το Ρενουάρ, μπορούμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι για το μέλλον του πανανθρώπινου πολιτισμού. Μία ταινία που δεν πρέπει να χάσετε.
Ασύνδετες ποιητικές εικόνες υψηλής πυκνότητας. Σπασμωδικές τελετές ενηλικίωσης. Η κόλαση της παιδικής ηλικίας, που η αισιοδοξία της ανάμνησης τις μετατρέπει σε νοσταλγικό παράδεισο. Ζωή-θάνατος, υγεία -αρρώστια, έρωτας-απόσταση, περιβάλλον μοναξιάς, στέρησης, αποτυχίας και τα λεφτά: χρήματα, πορτοφόλια, τσάντες. Τηλεφωνικές γνωριμίες με αγνώστους. Αλλοτρίωση. Ενσυναίσθηση ελλιπής, κοινωνικές δεξιότητες παπαγάλου…
Τηλεπάθεια, χαμένη μαγεία, υπνώσεις, μαθήματα αγγλικής γλώσσας, ευγένεια, διακριτικότητα, αλλά και χυδαιότητα, αρσενική επιθετικότητα-επεκτατικότητα. Μια κοινωνία μικρομέγαλων νάρκισσων. Μπίζνες, ακόμα και με τα ωραία υποδουλωμένα ποιητικά άσπρα άλογα. Ιψενικό Ρόσμερσχολμ και εικαστικής ρευστότητας σύννεφα Ρενουάρ.
Φωτιές που καθρεφτίζονται στο νερό. Τελετουργικός χορός τής φωτιάς. Βροχή, γέφυρες και μέσα μαζικής μεταφοράς… Τσάι και βεβιασμένη συμπάθεια. Μητροκτονίες και πατροκτονίες συμβολικές. Το ανέφικτο τής τραγωδίας. Απόδραση στον ύπνο, που δεν λυτρώνει. Μικρομεσοαστικό δράμα. Δρόμοι που διατρέχονται από άκυρους ανθρώπους. Ακραίες καταστάσεις. Υπνωτικό φιλμ, που σε τονώνει με παράδοξους, υποδόριους, αδήριτους τρόπους. Παραδίδεσαι αμαχητί στη γοητεία του.
Ρενουάρ
Renoir, 2025, Έγχρωμη, Διάρκεια: 120′, Κ-12, 3,5, Δραματική, Γιαπωνέζικη
Στο Τόκιο του 1987, η εντεκάχρονη Φούκι προσπαθεί να συμφιλιωθεί με το σοβαρό πρόβλημα υγείας του πατέρα της. Καθώς η μητέρα της είναι απορροφημένη με τη φροντίδα του και τη δουλειά της, εκείνη εξερευνά τον ενήλικο κόσμο γύρω της.
Σκηνοθεσία: Τσι Χαγιακάουα
Με τους: Λίλι Φράνκι, Γιούι Σουζούκι, Χικάρι Ισίντα
