Ροζ σημαία: Διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλον…

Η Γεωργία Λαλέ (Georgia Lale) δημιούργησε τη σημαία για να θίξει το ζήτημα της αύξησης της ενδοοικογενειακής βίας στην Ελλάδα (η αθηναϊκή ελίτ έχει τεράστια ευθύνη, που έχει οδηγήσει τον λαό σε τέτοιο επίπεδο φτωχοποίησης που ωθεί ανοιχτά σε βία κατά πάντων). Το σχέδιο της ελληνικής σημαίας από σεντόνια –εισαγόμενα στην Ελλάδα, γιατί πάει και η Πειραϊκή-Πατραϊκή– με ροζ γραμμές, είναι μία δημιουργία. Σίγουρα κάποιοι διαφωνούν με το αισθητικό αποτέλεσμα, ίσως και “την προχειρότητα” που πάντα δίνει η ευκολία να παίρνεις ένα σύμβολο, άλλων μα και δικό της – είναι μία από τα έντεκα εκατομμύρια Έλληνες – και να το χρησιμοποιείς, κατά πολλούς, σαν να είναι βαφή μαλλιών. Γιατί όμως να μην φτιάξει η ίδια, ένα έργο, που θα γίνει νέο σύμβολο;

Είναι λογικό πως ένα σύμβολο, όπως ας πούμε είναι το Κοράνι, αν κάποιος καλλιτέχνης το χρησιμοποιήσει για το αποτέλεσμα που θέλει περάσει προς τα έξω, κάποιοι θα αντιδράσουν. Τα σύμβολα έχουν μεγάλη σημασία. Γιατί όμως δεν αντιδράνε οι άνθρωποι σε ένα δημιούργημα, όπως είναι η Μόνα Λίζα; (It was, by the way, for many years Napoleon’s bedroom picture!) Όλοι καταλαβαίνουν τους λόγους. Σε κάθε ανθρώπινο δημιούργημα πάντως, οφείλουμε να δείχνουμε το ίδιο σεβασμό που δείχνουμε και στη Μόνα Λίζα και στα Γλυπτά του Παρθενώνα. Θα μπορούσαμε να πούμε πως τον ίδιο σεβασμό με την Μόνα Λίζα αξίζει και η ροζ σημαία της Γεωργίας Λαλέ!

Η κάθε δημιουργία ας ιδωθεί ως μία κορύφωση της ζωής. Πρέπει να είναι σεβαστή, ακόμη και αν “κακομεταχειρίζεται” ένα εθνικό σύμβολο. Ο σκιτσογράφος της Καθημερινής, Δημήτρης Χατζόπουλος, είχε βάψει στο παρελθόν την ελληνική σημαία στα χρώματα της ουκρανικής. Πάλι και τότε κάποιοι προσβλήθηκαν.

Η υποκρισία Γεραπετρίτη

Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να κοπούν τα φτερά της νέας καλλιτέχνιδας, ίσως να είναι η καινούργια Tracey Emin. Θα μπορούσε η Γεωργία Λαλέ να ξαναδιαβάσει την Ιστορία της Τέχνης για να δει τι δεν έχει επινοηθεί ακόμα –κάτι που είναι δύσκολο βέβαια, γιατί στην Tέχνη σχεδόν όλα έχουν εκφραστεί ή ειπωθεί– ώστε πρώτα να ανακαλύψει τι απουσιάζει και μετά να προσθέσει το νέο στοιχείο που θα διανοηθεί με το δικό της μοναδικό τρόπο. Παρθενογένεση στην Τέχνη δεν υπάρχει. Ίσως, να μπορεί να κοιτάξει και στη μεγάλη δεξαμενή νοημάτων που υπάρχει στην Αμερική για το έργο της. Όταν ζεις στη Νέα Υόρκη δεν είναι και ότι καλύτερο να κοιτάς πίσω συνέχεια. Και πάλι, ίσως ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα στο εξωτερικό να είναι ο αιώνιος Οδυσσέας, που ο σταθερός τόπος που έχεις αφήσει πίσω, να λειτουργεί ως η πυξίδα ώστε να μην χαθείς.

Ποιος ζήτησε να κατέβει κάτω το έργο τέχνης από τον τοίχο του προξενείου με ύφος χιλίων καρδιναλίων; Ο άνθρωπος που υποκλίθηκε στον Τούρκο πρόεδρο, πριν λίγες ημέρες, δύο φορές μάλιστα! Μήπως θα έπρεπε να έχει υποκλιθεί στο έργο αυτής της κοπέλας; Μα είναι δυνατόν να κατεβαίνει το έργο κάτω, όπως ζήτησαν οι ασόβαροι “επιθεωρητές Κλουζό” της Ελλάδας; Τέτοιας κοπής είναι και όσοι επιτέθηκαν στο προξενείο με βενζίνη και αποπειράθηκαν να βάλουν φωτιά. Έτσι δεν είναι;

Και επίσης, δεν πρέπει να κοπούν και τα φτερά του νέου γενικού προξένου της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη, του Ντίνος Κωνσταντίνου. Πρέπει επιτέλους οι Έλληνες να πάψουν να μισούν, να πάψουν να ψαλιδίζουν τα φτερά άλλων συμπατριωτών τους και να ενθαρρύνουν περισσότερο.

Εν κατακλείδι, η ροζ ελληνική σημαία –έργο που έγινε για τους λόγους που έγινε– “μετά την υποστολή της” στη Νέα Υόρκη, ίσως θα έπρεπε, για μία μέρα τουλάχιστον, ν’ ανεβεί στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης ως ένδειξη αγάπης και σεβασμού απέναντι στις Ελληνίδες, μάνες, θείες, γιαγιάδες και αδελφές.