Scared: Μία κινητική αλληγορία για τον φόβο

Εγκλωβισμένο ανάμεσα στην εντόπια ηθογραφία και στον ληγμένο, εισαγόμενο με χρονοκαθυστέρηση τριών δεκαετιών γερμανικό μεταμοντερνισμό, οδηγεί άξιους καλλιτέχνες, συγγραφείς, μεταφραστές, διασκευαστές και δραματουργούς σε βραχύβια υβρίδια καθαρά εισπρακτικής στοχεύσεως (ενώ λειτουργεί ακόμη –μέχρι τελικής απαξιώσεως– το φετίχ τής συμπερίληψης ενός ντόπιου θεατράνθρωπου στο “επίσημο” πρόγραμμα τού ιστορικής σημασίας “Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου”.

Στην παράσταση με τον συμβολικά αφαιρετικό τίτλο “Scared” που ο ίδιος ο δημιουργός της Ηλίας Χατζηγεωργίου την θεωρεί ως «Μια κινητική αλληγορία για τον φόβο», ανιχνεύθηκαν οι περισσότερες στάσεις και συμπεριφορές τού διάστικτου με τατουάζ εγκλωβισμένου στο αστικό πεδίο έντρομου όντος, που αποκομμένο από τη Φύση καπνίζει μηχανικά, καταναλώνει απερίσκεπτα, τρομάζει ακόμα και με την ανώδυνη έκρηξη ενός μπαλονιού, που την προκαλεί παιδιάστικα, όπως επίσης παιδαριωδώς συμπαθητικά (αλλά όχι και χαριτωμένα) διαχειρίζεται όλα τα μεγάλα προβλήματα τής ζωής που προκύπτουν από τη σύγκρουση τού ατόμου με μεγάλες συμπαντικές δυνάμεις, όπως ο έρωτας, ο θάνατος.

Τελικά, μετά την κατεδάφιση τού όποιου “θεού” και την ψυχιατρική ποινικοποίηση κάθε “μεταφυσικής”, η πλήρης αποπνευμάτωση και ο άκρατος, ο ανενδοίαστος, ο απροκάλυπτος υλισμός μόνον ανάμεσα σε αυτό το μανιχαϊστικό δίπολο δημιουργίας-καταστροφής μπορεί να στραφεί αναζητώντας νόημα ζωής προκειμένου να καλύψει το αγιάτρευτο υπαρξιακό Κενό που μόνον η Τέχνη μπορεί να θεραπεύσει, εάν και μόνον εάν συνομιλεί με το άγνωστο, με το άρρητο, με το άφατο, με το ασύλληπτο… 

Επειδή όμως όλα αυτά ταυτίζουν κάθε εμπνευσμένο αλλοδιαστασιακό όν με τις επάρατες παρανοϊκές μάγισσες τού Μεσαίωνα, κάθε διονυσιακή (ή και απολλώνεια) έκστασις ταυτίζεται με ψυχωσική κρίση (πρόσκαιρη έστω). Έτσι το μόνο που μας μένει είναι να καπνίζουμε, να καταναλώνουμε χημεία, να κάνουμε τατουάζ, να υποδυόμαστε τους ενήλικες, ενώ κατά βάθος το “εσωτερικό παιδί” ασφυκτιά και αυτοκαταστρέφεται.

Καίρια καλλιτεχνική σύλληψη για ένα θλιβερό κοινωνικό φαινόμενο τόσο σύνηθες στις προνομιούχες τάξεις των προηγμένων τεχνολογικά κοινωνιών. Για να επανέλθω στον αρχικό προβληματισμό, μήπως θα έπρεπε να εξειδικεύσουμε το φεστιβαλικό πρόγραμμα τής πρώην βιομηχανικής εγκαταστάσεως επί της οδού Πειραιώς 260 μόνον στον χορό και στη μουσική; Το θέατρο ούτως ή άλλως δεν μας έχει δώσει μεγαλειώδη κι αξιοσημείωτα δείγματα μήτε εκεί μήτε στο “μικρό” αρχαίο θεατράκι τής Παλαιάς Επιδαύρου.

Τελικά, από χορό, από μουσική, από ρυθμό πάμε καλά, μέσα κι έξω. Μόνον η Ποίηση και το σύγχρονο θέατρο πάσχουν (και από μουσική αρμονία και από ρυθμό). Οι παράπλευρες απώλειες τού καταναλωτικού υλισμού. Από την Αρχαιότητα Ποίηση και Θέατρο συνδέονται με το Ιδεατό, με το Υψηλό. Χωρίς αυτά δεν νοούνται, δεν υφίστανται, δεν μακροημερεύουν.

• Χορογραφία Ηλίας Χατζηγεωργίου
• Μουσική Αλέξης Φάλαντας
• Δραματουργία Δήμητρα Μητροπούλου
• Σχεδιασμός φωτισμών Νίκος Βλασόπουλος
• Σκηνικά – Κοστούμια Ηλίας Χατζηγεωργίου
• Φωτογραφίες Φανή Μαρία Χατζή
• Ερμηνεύουν Σοφία Πουχτού, Κώστας Phoenix, Μαίρη Γιαννούλα, Χάρης Χατζηανδρέου, Περικλής Πετράκης
• Οργάνωση & εκτέλεση παραγωγής Goodheart Productions