“Σπασμένη Φλέβα”: Μία ταινία για τη νεόπλουτη νεοελληνική κοινωνία

Το πώς περάσαμε από την παραδοσιακή αγροτοκτηνοτροφική και εν πολλοίς αλληλέγγυα κοινωνία σε ένα υβριδικό τέρας μικρομεσαίας ευκολίας πλουτισμού “αβρόχοις ποσί”, το έχουν ήδη μελετήσει (σε μεγάλο βαθμό) οι επιστήμονες κοινωνιολόγοι, αντανακλά όμως στην Τέχνη ως νεοελληνικό μόρφωμα μοναδικού (αν και περιορισμένου) βεληνεκούς. Το πρόβλημα του Σύγχρονου Ελληνικού Πολιτισμού είναι η εντοπιότητα, τα χωρικά ύδατα, το φράγμα τής γλώσσας, μα πάνω απ’ όλα η περιορισμένη συγχρονικότητα…

Τα αφηγηματικά προϊόντα μυθοπλασίας (στη μεγάλη τους πλειοψηφία) δεν ενδιαφέρον το διεθνές κοινό, για τον απλούστατο λόγο ότι το couleur locale οδηγεί σε αναπόφευκτα και παράλληλα culture shock, που λειτουργούν ως ιδιότυπες καραμπόλες μηδαμινής επιδραστικότητας. Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι δύο φορές, που έχουμε ως γλώσσα φτάσει μέχρι τα διεθνή χωρικά ύδατα του Νόμπελ Λογοτεχνίας, είναι με δύο Ποιητές. Αντιθέτως, στην διεθνή κινηματογραφική τέχνη διαπρέψαμε και με τον Καζαντζάκη και με τον Βασιλικό και με τον Γαβρά και με τον Αγγελόπουλο και ειδικά με τον Κακογιάννη, γιατί συνέδεσε την Αρχαιότητα με το τώρα, όπως άλλωστε και ο Μεγάλος Αλεξανδρινός Ποιητής Καβάφης.

Η βασική παρενέργεια του κοντόθωρου ελληνοκεντρισμού είναι ακριβώς η περιαυτολογία και η ομφαλοσκοπία. Μπορεί να έχουμε εντός συνόρων τον συμβολικό “ομφαλό του κόσμου”, όμως δεν είμαστε εμείς το κέντρο του Σύμπαντος Κόσμου. Φτάνουμε λοιπόν σε αναλώσιμα πολιτιστικά προϊόντα μιας χρήσεως, που δεν επαυξάνουν ούτε στο ελάχιστο το πολιτισμικό μας κεφάλαιο. Παράδειγμα ετούτη η ταινία, η “Σπασμένη Φλέβα”, μονότονη, προβλέψιμη, γκροτέσκ, φωνακλάδικη, εκτονωτική… που την άντεξα μέχρι το διάλειμμα και πολύ ήταν.

Το εύκολο κέρδος, το σεξ ως νόμισμα, ο αμοραλισμός ως ανταλλακτικό πλεονέκτημα… Δεν πιστεύω (και δεν θέλω να πιστεύω) ότι η σύγχρονη ελληνική κοινωνία είναι αυτό και μόνον αυτό. Ως γελοιογραφική παραμόρφωση μιας πολυσύνθετης, πολυσυλλεκτικής, πολυπολιτισμικής πραγματικότητας είδα μια ρηχή προσπάθεια καυτηριασμού των “κακώς κειμένων”, που όλοι τα ξέρουμε, όμως για να τα λύσουμε περιμένουμε πρωτότυπες προσεγγίσεις-προτάσεις κι όχι απλώς μηρυκασμούς και αναχαράξεις.

Ουδέν θετικόν κι ευοίωνον σε αυτό το σκοτεινό και θνησιγενές φιλμ, που λειτουργεί ως κόμικ του παλιού καλού καιρού. Πού χάθηκε η ποίηση, η μουσική, η προσωδία τής ελληνικής γλώσσας; Είναι μόνον λεφτά-λεφτά-λεφτά η σύγχρονη έγνοια και η μόνη φροντίδα μας; Τα πιθηκοειδή, που ουρούν στα έπιπλα του υποταγμένου αρσενικού, είναι η εικόνα της κοινωνίας που μας ταιριάζει;

Αυτό άλλωστε είναι μίμησις μιμήσεως της αντίστοιχης κινηματογραφικής σκηνής με τον Τζακ Νίκολσον ως λυκάνθρωπο. Κακογουστιά είναι η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Εξάλλου, όπως γνωμάτευσε ο μεγάλος παγκόσμιος Φιλόσοφος Αριστοτέλης “Αισθητική και Ηθική είναι συγκοινωνούντα δοχεία”.

Σπασμένη φλέβα

Παραδέχομαι ότι η Τέχνη λειτουργεί ομοιοπαθητικά, με εργαλεία της αναπόφευκτα (και απολύτως αποτελεσματικά) την υπερβολή και τη μεγέθυνση. Ωραία μέχρις εδώ. Όμως η δραματοθεραπεία προϋποθέτει την πίστη στο Φώς, που γεννά και τροφοδοτεί αενάως τη σωτήρια ελπίδα… Χωρίς αυτήν και δίχως την Αγάπη “χαλκός ειμί, κύμβαλον αλαλάζον”…

Μα πού πήγαν οι μεγάλοι καλλιτέχνες τού περασμένου αιώνα; Πέθαναν ανεπιστρεπτί ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους; Και δεν χρειάζεται φυσικά να τους απαριθμήσω ή να τους κατονομάσω. Εάν αυτό είναι η σύγχρονη ελληνική κοινωνία… (τα υπόλοιπα βουλιάζουν στη σιωπή – ιερά σιγή των μυστηρίων). Αξιόλογοι, επαγγελματίες, αξιέπαινοι ηθοποιοί έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν….

Σπασμένη Φλέβα, 2025, Έγχρωμη, Διάρκεια: 127′, Δραματική, Eλληνική

Ο Θωμάς Αλεξόπουλος είναι ένας επιχειρηματίας πνιγμένος στα χρέη, ο οποίος βλέπει τα περιθώρια γύρω του να στενεύουν. Στριμωγμένος απειλητικά από έναν τοκογλύφο, έχει διορία λίγων ημερών για να σώσει το σπίτι του.

Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης

Με τους: Βασίλη Μπισμπίκη, Στάθη Σταμουλακάτο, Μαρία Κεχαγιόγλου, Μπέτυ Αρβανίτη