“Στη σκιά του Λούσια”: Μια συγκινητική παράσταση
15/11/2024Από Μηχανής Θέατρο Σκηνοθεσία, Ρηνιώ Κυριαζή. Πρωταγωνιστούν: Ηθοποιός: Ρηνιώ Κυριαζή. Παίχτης Θεάτρου Σκιών: Άθως Δανέλλης. Άλλοι συντελεστές: Δραματουργική επεξεργασία: Ρηνιώ Κυριαζή. Σκηνογραφία: Σοφία Χουλιαρά – Ναταλία Μαντά. Μουσική σύνθεση: Νίκος Βελιώτης. Φωτισμοί: Στέβη Κουτσοθανάση. Φωτογραφίες: Αναστασία Γιαννάκη.
Ζηλευτό το κείμενο του Νίκου Χουλιαρά. Φαινομενικά απλό, όμως πολυδαίδαλο. Στον πυρήνα του σύρονται και παλεύουν ανησυχίες, ακραίες ευαισθησίες, διακριτικό χιούμορ και τρανταχτές αλήθειες. Μέσα από τον πρωταγωνιστή ήρωας του βιβλίου, τον Λούσια, ένα παιδί με αδύναμο μυαλό, έρχεται στο προσκήνιο μια ιδιόμορφη ιστορία, σκληρή και τρυφερή συνάμα.
Μια όμορφη και δυναμική παράσταση, με σκηνικά έναν μπερντέ θεάτρου σκιών, με ζωγραφιές και σκίτσα του ίδιου του συγγραφέα. Η Ρηνιώ Κυριαζή που επιμελήθηκε τα σκηνικά, ερμηνεύει καταπληκτικά τον Λούσια, καθηλώνοντας τον θεατή, καθώς και ο Άθως Δανέλλης, πίσω από το πανί ερμηνεύει σε μορφή θεάτρου σκιών, όλες τις φωνές των άλλων ηρώων που έρχονται σ’ επαφή με τον Λούσια. Η απόδοση στέφετε με απόλυτη επιτυχία, αφού χρειάζεται ν’ αλλάξει χροιά φωνής πολλές πολλές φορές.
Ο Λούσια, χτυπημένος διπλά από την ζωή, πέραν την διανοητικής του αδυναμίας, έχασε και την μητέρα του, απομένοντας ολομόναχος στους δρόμους. Όμως, στον στενό κύκλο της γειτονιάς, με παρότρυνση γνωστών και φίλων, ανέλαβε ο κύριος Κοντολέων, που είχε μεγάλο σπίτι, μικρή οικογένεια κι ήταν πλούσιος, να του παρέχει τροφή και στέγη.
Λούσια, ένα παιδί μόνο του
Το δύστυχο αυτό αγόρι, ζούσε κάπου μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Έβλεπε πολλές φορές την μητέρα του στον ύπνο και στον ξύπνιο του, να τον προειδοποιεί για διάφορα συμβάντα.
Ο Λούσια υπάκουος, δεν δημιουργούσε προβλήματα, καθώς δεν έπαιρνε καμία πρωτοβουλία. Είχε όμως καλή όραση και έβλεπε…Καθώς επίσης, είχε και καλή ακοή και άκουγε πράγματα που δεν έπρεπε… όλη την αδυναμία του, οι σκέψεις του ήταν σοφές σε μορφή ερώτησης και απάντησης από το ίδιο.
Είχε συνειδητοποιήσει την απόλυτη μοναξιά του κι η καρδιά του κάποια στιγμή σκίρτησε για αγάπη της Μαρίνας, αλλά κανείς δεν άφησε να πετύχει. Έτσι, παρηγόρησε για καλά τον εαυτό του λέγοντας:
«Καλύτερα, να μην έχω τίποτα, γιατί έτσι, δεν θα φοβάμαι πως θα το χάσω».