Σύγχρονη ζωγραφική σε ένα ρευστό τοπίο

Ο Αριστομένης Θεοδωρόπουλος ανήκει στους νέους καλλιτέχνες της εποχής μας, που καταφέρνει με σύγχρονη ζωγραφική τεχνική να αποδώσει το συνολικό ψυχολογικό κλίμα, τις διαβαθμισμένες ανησυχίες και τους διαχρονικούς προβληματισμούς μιας κοινωνίας που χαρακτηρίζεται περισσότερο από τις αλλαγές, παρά τις σταθερές της.

Όμως, για να ερμηνεύσουμε αυτήν την παράμετρο του καλλιτέχνη, πρέπει να ανατρέξουμε στο πεδίο της πρότερης δράσης του, ώστε να κατανοήσουμε τις βασικές αξιακές του σχέσεις με τον κόσμο, τις τεχνικές κατευθύνσεις αλλά και τις υπόλοιπες αναφορές του, όπως αυτές διαμορφώνονται από την κοινωνία και την καθημερινότητα που τον περιβάλλει.

Γεννιέται στην Αθήνα το 1988. Η πορεία των παιδικών του χρόνων ξεκινά παράλληλα με τις μεγάλες για την ελληνική κοινωνία αλλαγές. Είναι αλλαγές τόσο σε κοινωνικο-πολιτιστικό επίπεδο, όσο και σε αυτό της καλλιτεχνικής καθημερινότητας της δεκαετίας του ’90, που κυρίαρχο ρόλο κατέχει η απελευθέρωση των δογματικών συμβάσεων σε ό,τι αφορά την εικαστική σκηνή.

Την περίοδο αυτή, η κοινωνία βαδίζει ολοταχώς προς έναν πολιτιστικό εκμοντερνισμό, που κυρίαρχο ρόλο παίζει η εμφάνιση της ιδιωτικής ραδιοτηλεόρασης, αλλά και οι νέες εφαρμογές της ψηφιακής εκτύπωσης. Η εκτίναξη της διαφήμισης αλλά και η προοδευτική τάση μιας κοινωνίας που “αγκαλιάζει” μαζικά την τέχνη καταδεικνύουν, επίσης, το πνεύμα της εποχής. Παραδοσιακά ταμπού όπως “καλλιτέχνης ίσον φτωχός καλλιτέχνης” καταρρίπτονται.

Η δεκαετία του Μillenium είναι αναμφίβολα μια περίοδος που η τέχνη σε παγκόσμιο επίπεδο, μοιάζει με τράπουλα σε ανακάτεμα. Στην εικαστική σκηνή, εισέρχονται νέες τεχνικές όπως η βιντεοτέχνη και το γκραφίτι, ενώ η γραφιστική “φλερτάρει” με τη ζωγραφική. Ο αερογράφος καθώς και προγράμματα υπολογιστή εισέρχονται στους ιδιαίτερους χώρους του καμβά και κατέχουν ίση σχέση με το πινέλο του κλασικού ζωγράφου.

Οι επιφάνειες ζωγραφικής όπως τα τελάρα, τα ξύλα και τα χαρτιά, δίνουν τη θέση τους σε νέα υλικά όπως ο πολυεστέρας, το πλαστικοποιημένο χαρτί, το μέταλλο και το πλαστικό. Οι ψηφιακές εφαρμογές θα αντικαταστήσουν τον παραδοσιακό μουσαμά, όχι με διάθεση πειραματισμού, (γεγονός που συναντάμε σε κινήματα του παρελθόντος όπως του ’60 και του ’70), αλλά ως αναγκαιότητα μιας νέας, υπαρξιακής σχέσης με τον σύγχρονο εικαστικό κόσμο.

Τα φωτογραφικά φιλμ αρχίζουν να συμφιλιώνονται με τη σκόνη του χρονοντούλαπου. Στο θέατρο, τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία, έχουμε τις μεγάλες τομές στη διαίρεση της αφήγησης, που κυρίαρχη θέση κατέχει πλέον η διασκευή των παλαιών κειμένων, και από εκεί προκύπτει η γέννηση νέων δομών αφηγηματικής έκφρασης και νέων μορφών θεατρικής τέχνης.

Το αρχικό καλλιτεχνικό φορτίο

Ο Αριστομένης Θεοδωρόπουλος περνά το κατώφλι της Καλών Τεχνών κατά τα μέσα αυτής της ενδιαφέρουσας δεκαετίας (2005), και φοιτά έως την εκπνοή αυτής της έντονης σε πολιτιστικές διεργασίες δεκαετίας. Κατά συνέπεια, όλες αυτές οι πλούσιες και πυκνές, νέες αφετηρίες αποτελούν και το αρχικό καλλιτεχνικό φορτίο του.

Στο καλλιτεχνικό του γονίδιο συμπεριλαμβάνονται όλες οι παραπάνω επιρροές, τυπωμένες-σύμφυτες με την καλλιτεχνική του προσωπικότητα, καθώς με βεβαιότητα οδεύει προς την Ελλάδα της κρίσης, αφού τη χρονιά της αποφοίτησής του την πόρτα της ζωής χτυπά το πρώτο Μνημόνιο του 2010.

Σε ηλικία εικοσιδύο ετών, καλείται να κάνει το ακατόρθωτο.
Αφενός, να συνεχίσει να είναι δημιουργικός και παραγωγικός σε έναν κόσμο που ως χάρτινος πύργος ξαφνικά καταρρέει, χωρίς να απολέσει τα ένστικτα της καλλιτεχνικής έμπνευσης και της “νεανικής” ορμής – κυρίαρχο συστατικό για τους νέους στην εκκίνηση της διαδρομής τους.

Μελετώντας σήμερα τα έργα του καλλιτέχνη, διαπιστώνουμε ότι ο Αριστομένης Θεοδωρόπουλος, με ηρωισμό, κρατά αναμμένο το κερί και σκυφτός, με αδιάκοπη συνέπεια, συνεχίζει επάνω στον δρόμο που αρχικά χάραξε όταν αποφάσισε να γίνει ζωγράφος. Καταφέρνει να μας αποκαλύψει τα μυστικά της εργατικής και επίπονης τεχνικής του, ενώ η θεματολογία του απαρτίζεται από μια πλούσια και απαιτητική γκάμα σε τεχνική, φόρμα, σχήμα και ύφος.

Αναμφίβολα, ο Αριστομένης Θεοδωρόπουλος εξελίσσεται μέσα από το έργο του, χωρίς απλουστεύσεις και ευκολίες. Ενώ η ταλαντούχα φύση του αρνείται την ωραιοποίηση, ο καλλιτέχνης καταφέρνει να σχολιάσει τα καίρια ζητήματα που μας αφορούν σήμερα, με ευφάνταστο και συνάμα αυστηρό, κατά τον κανόνα, εικαστικό λόγο.