“Τα παιδιά των ανθρώπων”: Μια ταινία για πιθανές δυστοπίες

Η Τέχνη λειτουργεί ΚΑΙ ομοιοπαθητικά. Δια της συλλογικής δραματοθεραπείας (στην ομαδική παρακολούθηση ενός οπτικοακουστικού έργου) επιτυγχάνεται η «δια ελέου και φόβου κάθαρσις». Οι παγκόσμιοι Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες εμφιλοχωρούν στο Συλλογικό Ασυνείδητο και τροφοδοτούν ανακλαστικά τού ερπετοειδούς εγκεφάλου που εξασφαλίζουν την επιβίωση, την αναπαραγωγή, την επικράτηση έναντι όλων των άλλων…

Τόσοι serial killer πού προέκυψαν ξαφνικά; Μήπως ζούμε στην εποχή τής ψηφιακής αρένας τής ύστερης Ρωμαϊκής παρακμής; Τόσες φοβίες, νευρώσεις, δυστυχίες, fake news, παραδείγματα προς αποφυγήν (ενόσω παραλείπονται συστηματικά από τις Ειδήσεις τα παραδείγματα προς μίμησιν)… το μόνο που καταδεικνύουν είναι πως βιώνουμε το άγχος τής μετάβασης σε μια επόμενη πολιτισμική-κοινωνική-πολιτική φάση.

Στο μεταίχμιο των παγιωμένων συστημάτων, όταν η εντροπία τείνει στο ζενίθ και το Χάος προσωρινώς κυριαρχεί υπάρχουν φαινόμενα εκμετάλλευσης τού καλοπροαίρετου αγαθού πολίτη. Ψευδοπροφήτες, μάγοι, τσαρλατάνοι, ζογκλέρ, μίμοι και παντόμιμοι, μιμάδες και εταίρες κάνουν χρυσές δουλειές. Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται… Έτσι και σε αυτή την ταινία αντιστρέφεται ο φόβος τού υπερπληθυσμού και της ανεπάρκειας πόσιμου νερού και υπερεξαντλημένων φυσικών πόρων με την υποθετική εξαφάνιση τού ανθρωπίνου είδους…

Μισάνθρωποι και φυγάνθρωποι συναντώνται σε κάθε αυτοκρατορική παρακμή. Είναι φυσιολογική τάση φυγής για αυτοπροστασία. Το υπερτροφικό εγώ γίνεται καρκινικός όγκος στο σώμα της ανθρωπότητας και ολάκερη η ανθρωπότητα λειτουργεί σαν καρκίνος στην πλάτη και στα εντόσθια της γης. Ποιος όμως είναι αυτός που μας θέλει μισάνθρωπους; Ποιος κλονίζει την εμπιστοσύνη μας στον Ορθολογισμό; Το θέατρο του παράλογου, ο σουρεαλισμός, ο φουτουρισμός, ο κονστρουκτιβισμός, η αποδόμηση, το κίνημα Woke μήπως; Πόθεν αυτή η συστηματική αυτοκαταστροφική κατεδάφιση των πάντων; Γιατί δεν υπάρχουν σύγχρονες ιδεολογίες για να μπορέσουν οι νέοι να πιστέψουν σε κάτι, σε ο,τιδήποτε;

Τα παιδιά των ανθρώπων

Όλη αυτή η πνευματική λειψυδρία, ο άκρατος υλισμός, η χρηματοθηρία, η αλαζονεία, η εξουσιομανία, οι κακοποιήσεις παντός είδους μήπως στοχεύουν στην υποδούλωση ολάκερου τού ανθρωπίνου είδους; Και δεν μας φταίνε οι «μηχανές» από μόνες τους, γιατί κι αυτές άνθρωποι τις προγραμματίζουν κατά το δοκούν. Κινδυνεύει η Δημοκρατία, επαπειλούνται τα Ανθρώπινα Δικαιώματα;

Παγώνουν όλες οι ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο, μια καινούργια Αναγέννηση; Αυτή η ταινία ενεργοποιεί – δίκην βελονισμού – τα αυτόματα συλλογικά και ατομικά ανακλαστικά μας προκειμένου να αντιδράσουμε, να διαδράσουμε, να συνομιλήσουμε, όσο είναι ακόμα καιρός… Από αυτή την άποψη είναι μία εξ αντιθέτου ευτοπική απόπειρα. Σαν το αρνητικό ενός παλαιού φωτογραφικού φιλμ.
Το γεγονός ότι παίζεται και προσελκύει το ενδιαφέρον νέων θεατών είναι ότι χτύπησε διάνα, έπιασε τον σφυγμό της συλλογικής αγωνίας και της έδωσε μορφή, φωνή. Ό,τι ακούγεται ξορκίζεται και το Φως είναι πάντα το αντίδοτο στο Σκοτάδι. Λειτουργεί και ως εμβόλιο…

Τα Παιδιά των Ανθρώπων

Children of Men
2006
Έγχρ.
Διάρκεια: 110′
3,5
Φαντασίας
Αγγλο-αμερικανική

Σκηνοθεσία:
Αλφόνσο Κουαρόν
Με τους:
Κλάιβ ‘Οουεν
Τζούλιαν Μουρ
Μάικλ Κέιν