Ταξιδευτές τεσσάρων εποχών

της Μαρίας Παπαγιάννη  – 

 

Την αγόρασα πριν από 12 χρόνια. Τα παιδιά μου μικρά ακόμα, ήθελα να τους μυήσω σε διακοπές με σκηνή. Η Αλεξάνδρα 9, ο Στέργιος 4. Καλεσμένοι στο κτήμα της κολλητής. Όλες οι φίλες θα πηγαίναμε με τα παιδιά μας. Δεν είχα σκηνή και άρχισα την έρευνα αγοράς. Ήταν η ακριβότερη, αλλά και η καλύτερη με διαβεβαίωσαν: «Τεσσάρων εποχών, βλέπετε». Το σκεφτόμουνα όταν χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο άντρας μου, ο οποίος μου είπε να την πάρω αμέσως γιατί ονειρευόταν διακοπές χειμώνα καλοκαίρι στη σκηνή. Στο κτήμα όλοι γέλασαν μαζί μου «Να σας δούμε χειμώνα στη σκηνή».

Όταν την άνοιξα συνειδητοποίησα ότι τόσα χρόνια ήμουνα βοηθός σκηνής. Εκτελούσα διαταγές, αλλά ποτέ δεν είχα στήσει μια σκηνή ολομόναχη. Τα παιδιά με κοιτούσαν και περίμεναν να τους πω. Δεν ήθελα να τους απογοητεύσω κι έτσι μετά από πολλές ώρες ταλαιπωρία τα καταφέραμε οι τρεις μας και μπήκαμε στη σκηνή. Από εκείνη τη στιγμή άρχισαν τα πρώτα παράπονα. «Δεν μου αρέσει να κοιμάμαι πάνω στο χώμα. Δεν μου αρέσουν τα ζουζούνια. Φοβάμαι τα σκοτάδια που τρέχουν πάνω στη σκηνή».

Τα ξεπεράσαμε όλα. Και σε λίγο ήμασταν όλοι πανευτυχείς κι έτοιμοι να απολαύσουμε τις διακοπές μας. Γελούσαμε κι ας έμπαινε χώμα στη σκηνή, βγάζαμε με προσοχή όποιο έντομο μας επισκεπτόταν δίχως πρόσκληση και τα σκοτάδια ήταν η αφετηρία για την επόμενη ιστορία.

Θυμάμαι ότι τα δυο παιδιά επέμεναν να κοιμηθώ στη μέση. Ανοίξαμε το πίσω παράθυρο. Άκουγα την αναπνοή τους και κοιτούσα τα αστέρια. Μου φάνηκε ότι ένα αστέρι αναβόσβησε σαν να άκουσε την ευχή μου. «Να είμαστε πάντα καλά. Να αγκαλιαζόμαστε και να χωράμε στη σκηνή. Να ταξιδεύουμε. Να γνωρίζουμε τον κόσμο. Να γίνουν τα παιδιά μου ταξιδευτές»

Ξανασυναντήθηκα με τη σκηνή μετά από 12 χρόνια. Τα παιδιά μου αποφάσισαν να στήσουνε τη σκηνή στην παραλία της Ελυγιάς. Πριν τους υποσχεθώ ότι θα πάω στο Ηράκλειο να τους αγοράσω ανακάλυψα στην αποθήκη τη σκηνή με το ονοματεπώνυμο: τεσσάρων εποχών. Την έστειλα φωτογραφία στα παιδιά. «Εκείνη η σκηνή από το κτήμα στο Άστρος; Καλά μαμά άξιζε τα λεφτά της».

Τόσα χρόνια και περίμενε εκείνη την υπόσχεση, «διακοπές χειμώνα, καλοκαίρι με σκηνή». Πήγα να γκρινιάξω, αλλά ύστερα θυμήθηκα πόσα αγαπημένα καλοκαίρια πέρασα με τα παιδιά μου αγκαλιά σε κρεβάτια, σε παραλίες, σε πεζούλες. Και τα κατάφερα κι αγάπησαν τα καλοκαίρια, αγάπησαν τα φαράγγια, τις μοναχικές παραλίες, τις εξερευνήσεις και τις περιπέτειες. Τα κατάφερα. Κι ας περίμενε η σκηνή τόσα χρόνια. Η ευχή έπιασε. Τα παιδιά μου έγιναν ταξιδευτές τεσσάρων εποχών.