Θα αντέξει η Ποίηση το “clopy paste” της Τεχνητής Νοημοσύνης;

Σε μια εποχή που η τεχνητή νοημοσύνη (AI) υπερβαίνει κι αυτό ακόμη το “κλόπυ-πέϊστ”… σε μια εποχή που σε πληροφορούν για το αντίτιμο τής τυρόπιττας με την περίεργη φράση «είστε δύο ευρώ κύριε/κυρία μου». Σε μια εποχή που οι ποιητές θα ήθελαν να είναι μυθιστοριογράφοι, οι μυθιστοριογράφοι δοκιμιογράφοι, οι δοκιμιογράφοι διακεκριμένοι καθηγητές Πανεπιστημίου, οι καθηγητές Πανεπιστημίου Ακαδημαϊκοί κι οι Ακαδημαϊκοί Νομπελίστες…

Σε μια εποχή που για να διαβάσεις έναν καλό στίχο πρέπει να γίνεις… χρυσοθήρας. Σε μια μεταβατική/μεταιχμιακή εποχή που μόνον η Πληροφορική εξασφαλίζει προστιθέμενη αξία… Σε μια εποχή ανταγωνιστική που όλοι διαγκωνίζονται, ακόμα κι αυτοί που πρέπει να εξασκηθούν στην υπομονή, στην εσωτερική εργασία, στον διαλογισμό…

Σε μια εποχή άκρως θορυβώδη, όπου η αληθής επικοινωνία χάνεται κάπου ανάμεσα σε φωτεινές οθόνες και αλκοολικές φωνασκίες. Σε μια εποχή όπου οι φωταψίες συναγωνίζονται τις αστραπές και οι στροβοσκοπικές λάμψεις τρελαίνουν ακόμα και τους λιγοστούς εγκεφάλους που διατηρούν ακόμη κάποια ψήγματα γαλήνης. Σε μια εποχή που συνθέτες και μεγάλοι ποιητές δεν συνεργάζονται.

Σε μια εποχή που η στιχουργική εργασία θεωρείται κατωτέρα κάθε ποιητικής συνθέσεως (αποδομήσεως, συνήθως). Σε μια εποχή που οι ελληνόφωνοι ποιητικίζοντες εκφράζονται ευχερέστερα στα αγγλικά ή σε άλλες επικρατούσες γλώσσες… Σε μια εποχή που κατεδαφίζεται κάθε έννοια ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, ο κλασικισμός ποδοπατείται και η αρχαία κληρονομιά εκποιείται μεταποιούμενη… Σε μια εποχή όπου η εισαγωγή ληγμένων πρωτοποριών και ξεθυμασμένων πειραματισμών είναι ένδειξη πολιτιστικού επαρχιωτισμού…

Σε μια εποχή που η καινούργια “πολιτική ορθότητα” μας απαγορεύει ένα σωρό πράγματα και περιορίζει σημαντικά την ελευθερία τής έκφρασης. Σε μια εποχή που η λελογισμένη έκφραση τής εξασκημένης κριτικής σκέψης θεωρείται “λογοκρισία” από τους “τα φαιά φορούντες”. Σε μια εποχή που η βραβειοθηρία και ο συντεχνιακός μεσαιωνισμός καλά κρατούν…η ποίηση αγνοείται.

Ο ευρών αμοιφθήσεται

Το θέατρο είναι μια νόμιμη πανάρχαια καταφυγή. Η πεζογραφία επίσης. Η διδασκαλία ενδεχομένως. Η επικοινωνία όμως είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για την συνδημιουργικότητα. Ο εικοστός πρώτος αιώνας είναι συνεργατικός, ευνοεί την ομαδική δουλειά, υπερβαίνει τις φενάκες περί ελέω θεού και… ελέω ανθρώπων αυθεντίες (δεν υπάρχουν πια, ή μήπως υπάρχουν αλλά χάνονται μέσα στον “θόρυβο”).

Η Ποίηση άντεξε χιλιετίες. Δεν θα χαθεί σήμερα. Ελπίζω κι εύχομαι διακαώς…