“The Killing”: Ένα κινηματογραφικό τεχνούργημα με πολλά κλισέ

Με το “The Killing”, ο αιρετικός, προκλητικός, δαιμονοποιηθείς, «διαβολικός», «παράνομος», αντισυμβατικός Κιούμπρικ δίνει μια έμμεση φιλοσοφική υπερβολή (δίκην καρικατούρας) με πολλά μελοδραματικά στοιχεία λαοφιλών κόμικς, πάνω στην ανάγκη τού κατώτερου ζώου για επιβίωση-αναπαραγωγή-βία-εξουσία μέσα από το Χρήμα,  xωρίς να παρακάμπτει το απαραίτητο «ηθικό δίδαγμα» τού τέλους, απολύτως αναμενόμενο σε ταινίες παρόμοιας θεματολογίας (με ελάχιστες εξαιρέσεις).

Βεβαίως, αυτό το κοινωνικό παιχνίδι έχει κανόνες κι όποιος το παραβαίνει πιάνεται στην αλάθητη τσιμπίδα τού Νόμου: διαλέγει ανάμεσα στον θάνατο (άμεση ή έμμεση αυτοκτονία) και στην στέρηση τού στοιχειώδους, βασικού ανθρώπινου δικαιώματος (τής Ελευθερίας).

Ο αντιήρωας παραδίδεται στωικά στο τέλος τού έργου προκειμένου να ξαναγυρίσει στη φυλακή από την οποία μόλις βγήκε, παραδεχόμενος ίσως υποσυνείδητα πως όλες οι ενορχηστρωμένες από το Τυχαίο ενέργειές του σε αυτή την υποσυνείδητη νοσταλγία για την ιεραρχούμενη «ασφάλεια» συνέτειναν.

Η Τύχη, η Αναγκαιότητα, το ιψενικό ιδεώδες για το υπερανθρώπινο ον που περνάει πάνω από την κυματομορφή τού νομικού πλαισίου ως πρωταθλητής σε περίεργο wond-surfing, συνυφαίνονται στο “The Killing” σε ένα απολύτως αληθοφανές (παρά την μυθοπλαστική υπερβολή του) σενάριο που μιμείται σε πολλά πράγματα την καθημερινότητα, έτσι όπως καταγράφεται στο Συλλογικό Ασυνείδητο από τις παντοειδείς ατομικές εμπειρίες.

Το χιούμορ καταντάει κοσμικό, η ειρωνεία υπερουράνια. Σαν κάποιος να γελάει εκεί ψηλά, έξω από το παιχνίδι, με τα ποντίκια που πάντα δαγκώνουν το δόλωμα χωρίς να βλέπουν ή κάνοντας πως αγνοούν την παγίδα.

Αυτή η προσωκρατική θεώρηση τού κόσμου και των φαινομένων καθιστά τον κινηματογραφιστή δημιουργό και συνυπεύθυνο μιας παραβολικής φάρσας, αιρετικής πασών των θρησκειών και ανατρεπτικής απαξαπασών των πολιτικών ουτοπιών.

Από αυτή την άποψη μοιάζει απολύτως μετανεωτερικό αυτό το φιλμ που υπερέβη τα στενά χωροχρονικά του όρια και κατέστη εν μέρει «διαχρονικό». Λέω «εν μέρει», γιατί γυρίστηκαν πολλά κατά πολύ τολμηρότερα κινηματογραφικά έργα (ή και τηλεοπτικά-διαδικτυακά σήριαλ) με το ίδιο θέμα.

Πάντως, παραμένει ένας σινεφίλ «σταθμός» στη διαρκή, αγγελική αναζήτησή μας για την Αλήθεια, για την Ομορφιά, για την Αρμονία (με ή χωρίς Χρήμα).

Αυτό το καλοκαίρι συμβάλλει τα μάλα στην επιμόρφωσή μας για όσους δεν ξαπλώνουμε σε πανάκριβες πλαζ και δεν πίνουμε πανάκριβο καφέ σε τουριστικά θέρετρα.

 

 

Σκηνοθεσία: Στάνλεϊ Κιούμπρικ
Με τους: Στέρλινγκ Χέιντεν, Μαίρη Γουίνσορ, Κόλιν Γκρέι, Βινς Έντουαρντς