“Θολός Βυθός”: Ένα παιδί του εμφυλίου αναζητά τον πατέρα του
27/03/2025
Τα πράγματα ξεθολώνουν επτά δεκαετίες, δύο γενιές μετά κι η ιστορία ξεπροβάλλει ανάγλυφη μέσα από την συνεκδοχική προσωπική μαρτυρία σαν «Τοπία μέσα από την ομίχλη». Η ομίχλη αυτή είναι καθαρά νοητική αλλά και συναισθηματική προκειμένου να αντέξουμε το βάθος τού τραύματος κάνοντας πως δεν βλέπουμε την πληγή, θυσιάζοντας την πραγματική επούλωση στον βωμό τής Αγίας Καθημερινότητας. Ούτως ή άλλως η επιβίωση είναι το παν σε μεγάλες ιστορικές περιόδους κι η ευζωία περνάει σε δεύτερη μοίρα. Ζωή κι επιβίωση δεν είναι συνώνυμα παρά μόνον στον ευτοπικό Κήπο τής Εδέμ και στις φιλοσοφικές ουτοπίες που βιάζοντας να προδώσουν απομυθοποιώντας τες πολιτικοί φωστήρες, διάττοντες αστέρες.
«Η μνήμη πονεί», «μνησιπήμων πόνος» και είναι δραματοθεραπευτικό μέσα από την ασφάλεια τού Χρόνου να εκθέτουμε στον ήλιο τα ανεπούλωτα τραύματά μας, να τα καυτηριάσει με το ιώδιο τής θάλασσας όταν ενώνεται με το οξυγόνο τού αιθέρα. Μαρτυρίες που συνθέτουν μία «φέτα ζωής» (για να θυμηθούμε το κίνημα τού νατουραλισμού) λίγο ή πολύ ξεχασμένης από την πρόσφατη Ιστορία τού μετεμφυλιακού, αστυφιλικού, δικτατορικού, μεταπολιτευτικού δεύτερου μισού τού όχι και τόσο μακρινού (όσο ενδεχομένως θα θέλαμε) εικοστού αιώνα.
Τα οικοτροφεία της Φρειδερίκης, ευαγή ιδρύματα για τα ορφανά τού Εμφυλίου αλλά και για τα σεισμοπαθή παιδιά των επομένων χρόνων, παρουσιάζονται εδώ από μια δίσημη σκοπιά: άλλοτε ως αναμορφωτήρια και άλλοτε ως παιδαγωγικοί τόποι με ενσυναίσθητους δασκάλους και επιτηρητές. Τα όποια λάθη ανθρώπινα, σε καμία όμως περίπτωση δεν θυμίζουν την κατά Ζαν Ζενέ «Παναγία των λουλουδιών». Παρουσιάζονται μάλλον εξιδανικευμένα. «Νοσταλγία τής ανάμνησης» θα το έλεγε αυτό ο φωτισμένος Ακαδημαϊκός Ευάγγελος Παπανούτσος στην αθάνατη ενδοσκοπική «Ψυχολογία» που συνέγραψε.
Έτσι και ο υπαρκτός σοσιαλισμός και η προχουντική και η μεταδικτατορική Ελλάδα εκθέτουν τις πληγές τους μάλλον παρά τα ηρωικά παιδιά τους. Ο “Θολός βυθός” προσφέρει άνισο αποτέλεσμα από αφηγηματικής πλευράς. Έλειπε η ιδεολογική συνέπεια και η ιστορική συνέχεια. Όμως η αποκαθήλωση και του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» λειτούργησε αντιστικτικά κι εξισορροπητικά.
Καλλιτέχνημα άκρως ενδιαφέρον ο “Θολός Βυθός”που μπορεί να προκαλέσει συζητήσεις, εάν θεωρήσουμε πως η πολύ νέα generation Ζ ενδιαφέρεται πραγματικά για όλα αυτά και δεν έχει θάψει τελειωτικά το παρελθόν κοιτώντας κατευθείαν μπροστά κατάματα το μέλλον. Ίδωμεν…
Θολός Βυθός: Πληροφορίες
2024 | Α/Μ | Διάρκεια: 90′ | Κ-12 | 2,5 | Δραματική | Eλληνική
Γιος αντάρτη, ο μικρός Γιάννης μεγαλώνει τη δεκαετία του ’50 στις Παιδουπόλεις της Φρειδερίκης. Θα ενηλικιωθεί διχασμένος ανάμεσα στην εθνικιστική προπαγάνδα και το «φάντασμα» του πατέρα του, τον οποίο κάποια στιγμή θα αποφασίσει να πάει να συναντήσει.
Σκηνοθεσία: Ελένη Αλεξανδράκη
Με τους: Φίλιππο Μηλίκα, Μάριο-Κωνσταντίνο Γαλετζά, Κωνσταντίνο Αθανασάκη.
